Een poosje geleden vertelde Michelle mij over haar best wel heftige verleden en dat ze daar graag over wilde schrijven. Ze was namelijk slachtoffer van huiselijk geweld. Ik bood haar een plaatsje in Verhaal op Vrijdag aan, want ook heftige verhalen zijn ervaringen die gedeeld mogen worden. Behalve haar eigen naam, wil Michelle voor nu graag nog anoniem blijven en ook de namen in dit verhaal zijn gefingeerd om de veiligheid zo goed mogelijk te kunnen waarborgen.

Een verkeerde swipe

Ik zat die dag op de bank, mijn zoon Jace was het weekend naar zijn vader en ik verveelde mij en opende mijn telefoon. Ik was nu alweer een tijdje single, een alleenstaande moeder. Tinder had ik eigenlijk alleen op mijn telefoon staan voor een beetje aandacht. Beetje kletsen en chatten, de aandacht die ik kreeg was goed voor mijn zelfvertrouwen. Hoewel ik regelmatig met iemand kletste, sprak ik nooit af en gaf ik nooit mijn nummer tot ik hem in real life tegen kwam.

Toen ik zijn profiel tegenkwam, zag ik eigenlijk alleen wat vage foto’s. Wat me aansprak was dat er stond dat hij professioneel wielrenner, honden liefhebber en een levensgenieter was. Hoewel mijn moeder mij geleerd had: bij twijfel, niet doen! bleef ik door de foto’s bladeren en swipete toch naar rechts. Een swipe die mijn leven zou veranderen!

Het voelde gelijk zo goed, toch?

Het was een match en we raakten aan de praat. Hij vroeg al snel mijn nummer maar ik zei dat ik dat liever nog niet wilde doen en elkaar eerst wat beter wilde leren kennen. Zo ging het een paar dagen goed maar vervolgens werd hij ongeduldig. Hij zei dingen als: ‘Als je mij niet ziet zitten, laat maar dan. Het zal wel weer verspilde moeite zijn’ en ‘Je leek zo echt zo lief maar ik zal wederom wel weer tegen een catfish aangelopen zijn’. Op de een of andere manier triggerde dit mij. Ik besloot mijn nummer te geven.

Het appen was leuk en niet veel later besloten we toch af te spreken. We gingen samen wat drinken en reden naar het strand. Het was zo’n leuke dag en voor ik het wist zat ik bij hem aan de eettafel en was ik zelfs blijven slapen. Eer was die nacht niets gebeurd maar toch ik herkende mijzelf niet, normaal zou ik dit nooit gedaan hebben.

Ik geloofde hem op zijn woord

Hij vertelde mij dat hij zo nu en dan een joint rookte om te ontspannen. Zijn woorden waren letterlijk: ‘dat een professioneel sporter zo af en toe ook wel eens de kans moet krijgen om te ontspannen’. Ik wist weinig van de topsport af en geloofde hem op zijn woord. Een paar weken later vertrok hij voor een twee weken durende training naar het buitenland.

In die twee weken merkte ik dat hij jaloers werd. Hij was bang dat ik iemand anders zou ontmoeten en vond het vervelend als ik met mijn vriendinnen ging stappen. Ik liet mij niet tegen houden en wist wel beter. Onze eerste ruzie ontstond toen hij huilend aan de telefoon hing en claimde dat ik van hem was. Toen vond ik het nog wel soort van lief. Nu denk ik bij mezelf: ‘Waarom heb ik de rode vlaggen toen niet al gezien? Waarom geloof ik toch altijd in het goede van de mens? Waarom viel ik in de armen van een monster en had hij mij zo in zijn grip?’

Huiselijk geweld is niet alleen fysiek

Maanden gingen voorbij we hadden en natuurlijk hadden we wel eens ruzie, maar dat hoort er in elke relatie wel bij. Hoe het bij ons ging was alleen wel een heel ander niveau. Hij vertelde mij dat hij autisme had en dat hij er niet altijd wat aan kon doen. Ik kreeg medelijden en geloofde dat ik hem kon helpen, alsof ik ineens een superheldin was. Hij zat gewoon helemaal in mijn hoofd.

We gingen eens naar een hotel en daar aangekomen op de kamer moest hij even bellen. Ik hoorde ruzie en geschreeuw. We moesten per direct weer de auto in want het was 1,5 uur rijden. Ik had nog steeds geen idee waar we dan heen zouden gaan maar ik reed want hij was net zijn rijbewijs kwijt geraakt. Daar aangekomen moest ik in de auto wachten en zag dat hij naar een andere auto toe liep, instapte en wegreed. Ik snapte er niks van maar had opdracht gekregen om te blijven wachten. Dus dat deed ik.

Een poosje later kwam de auto weer terug en hij stapte weer in. Zonder verklaring van zijn kant reden we terug naar het hotel. Ik gaf aan dat ik wat wilde gaan eten maar hij gaf aan niet mee te willen. En hoewel ik dit raar vond, had ik trek dus liep ik naar beneden en ging in het restaurant wat eten.

Het leek wel een film

Later kwam ik terug naar boven. Toen ik in de hotelkamer aankwam was het net alsof ik naar een film zat te kijken. De champagne spoot tegen het plafond, het bad die midden in de kamer stond was gevuld en er waren flessen drank gekocht. Eerst dacht ik dat in een romantische scène binnen was gelopen tot ik naar de badkamer liep en daar allemaal witte lijntjes zag liggen. Cocaïne. Een gevoel van angst bekroop me en alles begon te draaien. Ik dacht bij mezelf dat ik hier echt weg moest maar ik durfde niet. Het was een vreselijke avond en een verschrikkelijke nacht. Ineens lag hij de hele nacht porno te kijken terwijl ik deed alsof ik lag te slapen maar doodsbang naast hem lag en probeerde deze verschrikkelijke nacht zo snel mogelijk te vergeten.​

Het werd steeds erger

De volgende ochtend besloot ik naar de sauna van het hotel te gaan. Daar kwam hij me achterna en barstte in tranen uit. Hij biechtte op dat hij verslaafd was aan alcohol, drugs en porno en hij vroeg me of ik hem alsjeblieft kon helpen. Hij gaf aan dat hij in therapie zat en hij mijn hulp nodig had om dit te overwinnen. Ik besloot wederom te blijven.

De ruzies werden erger. Ik werd uitgescholden voor de meest verschrikkelijke dingen, er werd tegen mij geschreeuwd, ik werd emotioneel kapot gemaakt. Vaak wordt bij huiselijk geweld dat stukje psychische mishandeling vergeten. Bij mij ging het zelfs tot het punt dat ik geloofde dat hij de enige op de hele wereld was die van mij kon houden en dat als ik bij hem weg zou gaan ik nooit meer gelukkig zou worden.

En toen barstte de bom

Inmiddels was het september en was ik was bijna jarig. Jace was thuis en we zouden leuke dingen gaan doen voor mijn verjaardag. Onverwachts stond hij voor de deur en eiste dat ik met hem mee ging om drugs te halen en dat ook zou betalen. Ik zag dat hij de laatste slok uit een fles Bacardi dronk en dat hij nog een fles bij zich welke ondertussen ook al voor de helft leeg was. Toen ik weigerde om drugs voor hem te gaan halen gebeurde het.

Hij stormde naar binnen en dreigde dat als wij niet per direct met hem de auto in zouden stappen, hij ons wat aan zou doen. Ik weigerde nogmaals en voor ik het wist lag ik op de grond mijn pijn in mijn hoofd. Hij had me met mijn hoofd tegen de muur aan geslagen. Ik hoorde hem zeggen: ‘Als je nu niet opstaat, vermoord ik jou en je kind’. Ik was doodsbang.

Hij was te sterk voor mij dus ik haalde Jace uit bed en ging met hem mee. Dit keer was het niet zo ver er stonden met 20 minuten op de bestemming. Zo snel als ik kon reed ik naar huis, mijn hoofd deed zo’n pijn. Thuis aangekomen wilde hij mee naar binnen. Toen ik aangaf dat ik dat niet wilde, pakte hij de autosleutels uit mijn handen en dreigde mijn auto mee te nemen. Ik kreeg de opdracht om hem naar zijn huis te brengen. Daar aangekomen moest ik Jace uit de auto halen en met hem mee naar binnen gaan. Te bang om te weigeren deed ik me wat hij vroeg. Ik stapte zijn huis binnen met Jace in mijn armen. Hij gooide de deur dicht en hoorde het glas achter mij op de grond vallen.

En toen kwamen de klappen

Ik was zo bang dat ik besloot in de gang te blijven staan. Hij draaide zich ineens om en gaf mij meerdere klappen in mijn buik en gaf me een klap tegen mijn hoofd. Ik viel om met Jace in mijn armen, vol in het scherven van de kapotte ruit. Ik hield Jace stevig vast en probeerde hem tegen alles te beschermen. Toen begon hij vol op me in te schoppen. Ik krulde me om Jace heen om alles zo veel mogelijk zelf op te vangen. Hij greep me aan mijn haren beet en tilde ons op waarbij de haren uit mijn hoofd getrokken werden. Hij sleurde ons naar buiten en duwde me over een hekje heen. Ik dacht dat hij weg liep dus probeerde ik overeind te komen met Jace nog steeds in mijn armen. Ineens voelde ik handen om mijn keel en kreeg ik nog amper lucht.

De opluchting kwam pas toen ik de verlossende stemmen van de buren hoorde.

Helaas was die niet de enige keer dat ik slachtoffer werd van huiselijk geweld. Hij had mij zo in zijn macht en ik was zo bang, dat het nog lang duurde voordat ik me kon losweken van dit monster.

Lieve Michelle, wat ben jij ongelooflijk dapper om jouw verhaal over huiselijk geweld met ons te delen. Ik hoop dat jouw ervaringen anderen kunnen helpen maar ook dat het opschrijven van jouw verhaal je helpt bij het verwerken van dit trauma.

Je snapt dat het voor Michelle zeker niet makkelijk is geweest om het eerste gedeelte van haar verhaal op papier te zetten en het daadwerkelijk te laten plaatsen. Huiselijk geweld is niet iets waar je vrolijk over vertelt aan Jan en alleman. Ze is zelfs ook nog erg zenuwachtig over deze plaatsing. Steek jij haar een hart onder de riem door een reactie te plaatsen of een reactie achter te laten op de Instagrampost?

Deel op Facebook