Als je me volgt op Instagram, heb je misschien wel meegekregen dat het de laatste tijd niet zo lekker gaat met mij. Als een jaar lang kwakkel ik met mijn longen en dat heeft een flinke weerslag op mijn algehele gesteldheid gehad. Dit afgelopen jaar ben ik volgens mij meer ziek geweest dan in de afgelopen 10 jaar bij elkaar. Ik ben op dit moment all day every day moe. Op z’n zachtst gezegd niet echt motiverend.

Ik ben niet zielig, alleen heel moe.

Nu wil ik helemaal niet zielig gevonden worden. Ik kan gewoon nog mijn dagelijkse dingen doen maar het gaat allemaal gewoon niet zo als ik het zou willen hebben. En dat stoort me enorm. Ik ben normaal altijd iemand die past stopt als ik er bij neerval. Vooral op mijn werk. Het plichtsbesef is hoog als juf. Je wil niet ziek thuis zijn en weten dat je klas naar huis wordt gestuurd omdat er geen vervanging is. Dus je pept jezelf op en gaat voor die klas staan. Terwijl je eigenlijk niet weet waar je dat niet vandaan moet halen. Moe is een understatement.

Ik deed mijn best

Dat moment kwam bij mij net voordat de scholen dicht gingen vanwege Corona. Ik had me het weekend voor de schoolsluiting dus ziekgemeld bij mijn leidinggevende. Uiteraard wel een pak werk klas gezet voor de leerlingen, voor als ze verdeeld zouden worden of wanneer ze onverhoopt toch thuis moesten blijven. Ik wilde niet dat ze die twee dagen van mijn afwezigheid niks zouden doen. Helaas liep het toen allemaal anders. De scholen gingen dicht en er werd met een noodgang een vorm van thuisonderwijs opgestart. En ik vond dat ik mijn collega’s dat niet alleen mocht laten doen, dus ik dook er vol in.

Totdat je dus instort.

Dat heb ik 10 weken lang volgehouden. Totdat de scholen weer open gingen. Ik bleef voorlopig nog even thuis omdat ik door mijn longproblemen in de hoogrisicogroep val. Maar stukje bij beetje komt er toch meer aan het licht. Kom ik tot de conclusie dat ik vól dat thuisonderwijs in ben gedoken in een periode dat ik eigenlijk gewoon te ziek was om te werken. Het heeft allemaal niet geholpen. En nu ben ik uitgeblust. Zowel fysiek als mentaal. En van hele dagen moe zijn, wordt niemand vrolijk. Ik ben er nog niet aan toe om toe te geven dat ik misschien wel burn out ben, maar ik weet dat het wel heel erg die kant op ging.

Het is tijd om pas op de plaats te maken.

Ik doe vanuit huis nog wat klusjes om mijn duopartner te ondersteunen in de afronding van het schooljaar. Maar ik kan niet wachten op de zomervakantie. Waarin ik in ieder geval 5 weken helemaal niet hoef te doen. Er geen druk op staat en ik hopelijk weer een beetje mezelf kan terugvinden.

Wordt vervolgd.

Foto door Madison Inouye via Pexels

Deel op Facebook