Vorige maand kon je het verhaal van Michelle al lezen in de Verhaal op Vrijdag van 18 december. Hierin vertelde zij over haar relatie waarin zijn slachtoffer werd van huiselijk geweld. De jongen die ze had leren kennen bleek toch niet zo’n leukerd te zijn. Onder invloed van drank en drugs vloog hij haar aan en deelde rake klappen uit. En hoewel je als buitenstaander wellicht zou denken dat je daar zo snel mogelijk weg gaat, is het vertrekken uit zo’n relatie niet zo makkelijk als het lijkt. Waarom ik dit verhaal deel in Verhaal op Vrijdag? Omdat juist deze verhalen ook verteld moeten worden. Ook al ziet iemand er namelijk dolgelukkig uit, je weet niet wat er achter gesloten deuren gebeurt.
Een lange nacht om te slapen?
Hoewel je zou denken dat ik mijn portie al wel gehad had in het vorige verhaal, was het voor mij nog niet mogelijk om bij hem weg te gaan. In dit verhaal mee ik je mee naar een avond een poosje later.
Die avond besloot ik vroeg naar bed te gaan in een poging om wat extra uurtjes te slapen. Ik lag er ruim eerder in dan normaal en dwong mezelf om mijn ogen dicht te doen en te slapen. Ik had hem beneden achtergelaten. Hij was weer bedwelmd van de drugs en de alcohol. Een situatie waarin hij me meestal midden in de nacht wakker maakte om nieuwe drugs te gaan kopen. Zelf mocht hij nog steeds niet rijden. En dat is achteraf misschien maar beter ook. De nachtelijke uitstapjes sloopten me enorm en ik hoopte dan ook dat ik deze nacht gewoon lekker kon blijven liggen. Mijn zoon was het weekend gelukkig bij zijn vader dus daar hoefde ik mij geen zorgen om te maken.
Ik wil niet!
Gelukkig viel ik zonder moeite snel in slaap. Toen ik wakker werd, was het midden in de nacht. Ik voelde dat hij aan mij zat. Hij probeerde zijn hand in mijn broekje te wurmen. Ik duwde zijn hand weg en zei hem om dat niet doen omdat ik graag nog even wilde slapen. Onder invloed van de de drank en drugs nam hij hier geen boodschap aan. ‘Je moet dit maar gewoon voor me overhebben’, zei hij. Opnieuw gaf ik aan dat ik dit niet wou. ‘Stop, ik wil niet, ik moet morgen vroeg op’.
Nu werd hij boos en voordat ik het door had lag ik op mijn rug en rukte hij mijn onderbroek van mijn lijf. Inmiddels was het serieus geworden en riep ik: ‘Stop! Hou op, je doet mij pijn! Ik wil niet!’. Toch ging hij door. Hij deed mijn benen uit elkaar en probeerde zijn vingers naar binnen te drukken. Dit ging natuurlijk niet gemakkelijk omdat ik totaal niet vochtig was geworden. Ondanks dat, duwde hij door. Ik bleef tegen hem roepen dat hij moest stoppen omdat hij me pijn deed. Maar de enige reactie die ik van hem kreeg was dat hij zei ‘Jammer dan, kuthoer dat je er bent’.
Alsof dat nog niet erg genoeg was
Ik moest huilen maar probeerde dit niet te laten merken. Huilen was een reden om nogmaals geslagen te worden. Ik voelde mijn huid van onderen scheuren en gilde van de pijn. Hij klom bovenop mij en greep me bij mijn keel vast. Ondertussen probeerde hij bij me naar binnen te dringen. De frustratie werd steeds groter toen dat niet lukte omdat hij door de drugs maar niet hard werd. Hij werd steeds bozer en kneep mijn keel steeds verder dicht. Pas toen ik piepte dat ik geen lucht meer kreeg, liet hij me los. Hoestend en happend naar adem lag ik naast hem op bed.
Hij ging op zijn rug liggen en zette wederom porno aan. Ik zuchtte van binnen in de gedachte dat deze helse ervaring nu voorbij was. Echter, voor dat ik het wist, greep hij mij bij mijn haren en dwong hij me om hem te pijpen. Ik was bang en trillend van angst ging ik met mijn hoofd naar beneden, mijn haar had hij nog steeds vast. Elke beweging die ik maakte trok hij mij terug. De tranen liepen over mijn wangen terwijl hij me aan mijn haar naar boven trok en naar beneden drukte. Ik verslikte me in mijn eigen speeksel en zijn “ding” die hij diep mijn keel in drukte. Hij zat zo onder de drugs dat nog steeds niet stijf werd.
Wederom nam zijn boosheid de overhand en sloeg hij me van zich af. Met een gooi belandde ik op de vloer. Mijn lichaam deed zo’n pijn. Koud, en trillend van angst, lag ik huilend op de grond. Ineens voelde ik zijn handen weer om mijn keel. Hij sleepte me terug op het bed waar hij me met zijn tong te “bevredigen”. Ondertussen trok hij zichzelf af. Zo plots als dat het begon, stopte hij ook weer. Bewusteloos geraakt door de grote hoeveelheid drugs die hij in zijn systeem had.
Ik voelde me zó vies..
Ik liet hem liggen en trok zo snel ik kon mijn kleding aan. Toen ik de deur van de kamer open deed keek ik nog een keer achter me. Ik voelde mij vies, bang en gebruikt. Ik stapte in mijn auto en reed naar huis. Hoe ik naar huis gereden ben, weet ik niet meer. Ik ben dankbaar dat ik veilig thuis gekomen ben. Thuisgekomen moest ik plassen maar doordat hij mijn hele huid had gescheurd, deed dat ongelooflijk veel pijn. Ik stapte met trillende benen onder de douche. Al gauw zakte ik in elkaar op de vloer van de douche, waar heb ik een half uur huilend onder het stromende warme water heb gelegen. Ik heb mijn huid rood gescrubd maar niets hielp. Het vieze gevoel verdween maar niet.
Je zet een masker op en gaat door
Ik keek naar mijzelf in de spiegel. Hoewel ik mijn eigen spiegelbeeld zag, was ik er niet meer. Ik föhnde mijn haren en maakte me op, zette een denkbeeldig masker op en ging naar mijn afspraak van die ochtend. Ik was boos en verbaasd toen ik even later een appje kreeg van hem. Waar ik was, vroeg hij me. Hoe kon hij in vredesnaam niet meer weten wat er die nacht was voorgevallen? Hoe kon hij reageren alsof er niets was gebeurd? Alsof hij gewoon keurig naast me had gelegen?
Toen wist ik het zeker, ik moest bij hem weg maar hoe? Ik kon niet zomaar weggaan, hoe graag ik dat ook wilde. Wat zou hij wel niet doen als ik bij het wegging?
Toen Michelle mij vertelde over haar eerdere ervaring, hoopte ik van harte dat het hierbij zou blijven. Maar je ziet maar, een relatie kan diep zitten en huiselijk geweld of mishandeling is niet alleen maar fysiek. Ook mentale mishandeling is een zeer ernstige situatie. Ik ben vooral heel trots op Michelle dat zij wederom al haar nare ervaringen voor ons op papier heeft gezien. Laten we allemaal hopen dat we dit zelf nooit mee hoeven te maken maar is het jou wel gebeurd of gebeurt het je nu? Weet dan dat je niet alleen bent en dat er instanties zijn die je kunnen helpen!
Wil je reageren op dit verhaal? Je mag een openbare reactie plaatsen onder de blog. Liever niet openbaar? Stuur me dan een bericht via het contactformulier. Dan zorg ik dat jouw reactie bij Michelle terecht komt en uiteraard ga ik dan vertrouwelijk met jouw informatie om! Je kunt je reactie ook direct bij Michelle achterlaten, op haar Instagram account.
Heb jij het vermoeden van huiselijk geweld in jouw omgeving?
Of ben je zelf slachtoffer?
Neem contact op met VeiligThuis via 0800-2000.
In Verhaal op Vrijdag doen vrouwen zoals jij en ik hun verhaal. Over hun gezin, hun werk of een andere bijzondere gebeurtenis, het kan allemaal. Wil jij ook je verhaal (anoniem) vertellen op Mamagisch? Stuur me dan een berichtje via het contactformulier!
