We zijn geen supermama’s. En spoiler alert: dat hoeven we ook helemaal niet te zijn. Ik las het boek ‘Supermama’s, the true story’ van Charlotte Beumer en dat zette me aan tot het schrijven van deze blog.
Kom maar door met die roze wolk
Laat ik maar gelijk even duidelijk zijn: dit wordt geen blog over het ouderschap of het moeder zijn af te zeiken. Maar, ik ga wel heel eerlijk met je zijn. Het ouderschap is voor mij echt niet altijd een roze wolk geweest. Het zwanger worden duurde lang (lees: bijna 3 jaar) en toen er uiteindelijk ICSI aan te pas moest komen, was het leuke en spontane van zwanger proberen te raken er toch ook wel een beetje van af. Maar dan lukt het en heb je ineens een baby. Die niet. stopt. met. huilen. Ik weet niet hoe, maar volgens mij was mijn roze wolk kwijt geraakt door de pakketservice.
Waarom we niet allemaal supermama’s hoeven te zijn (maar het toch wel zijn)
Charlotte Beumer schreef dus het boek ‘Supermama’s the true story’. Want ja, achter elke zichtbare supermama schuilt ongetwijfeld ergens een zure luier, een volgekotst decolleté en zeker ook een groenten weigerend kind. Laten we het wel een beetje realistisch houden natuurlijk. In haar boek beschrijf Charlotte in 51 columns the joys of parenthood. Voor haar staat als een paal boven water dat het onrealistisch is om dagelijks 50 ballen hoog te houden. Net zomin als dat je elke dat de perfecte moeder, partner, werknemer of vriendin kan zijn. Je kan het allemaal nog zo goed plannen of bedenken, er is altijd wel iets (of iemand) die roet in het eten gooit.
Dit had ik zelf geschreven kunnen hebben
Bij het lezen van Supermama’s The True Story had ik gelijk al: dit had ik zelf geschreven kunnen hebben. En waar ik dan vooral op doel: het lijkt wel of Charlotte mijn leven beschrijft. De zoektocht van het ouderschap, het manoeuvreren tussen je eigen verwachtingen en principes en natuurlijk alle meningen van alles en iedereen om je heen. Van het zweet in je bilnaad in de supermarkt tot de vergeten flesvoeding. Van driehonderd keer plasjes dweilen tot de spinazie van de muur schrapen. I’ve been there. Dit boek is zo ontzettend fucking herkenbaar. En dat maakt het dat het een ereplaatsje verdient op Mamagisch. Want ja, dat is precies waarom ik deze blog ooit begonnen ben.
Het moederschap is echt prachtig. Noem het magisch. Maar de momenten dat je ze vervloekt komen ook op een magische manier tevoorschijn. We zien genoeg perfecte plaatjes en daarom probeer ik juist ook dat imperfecte plaatje te delen. Want ja, we laten allemaal wel eens een balletje vallen. Of 10. Of ze gewoon allemaal. En dat is oke. Je bent ook nog steeds maar gewoon een mens.
Je hebt zo je idealen
En ik was er zo eentje hoor: ‘Mijn kind gaat echt niet met een schermpje en speelt alleen met verantwoord speelgoed’. Ik ga uuuurenlang knutselen met ze en eerder weekend koekjes bakken. Nou ja, laten we het er maar op houden dat ik tegelijk met mijn eerste placenta ook een gedeelte van mijn ruggengraat verloor. Waar ik dan wel weer winst behaalde was het niet snoepen en alleen water drinken. Althans, bij de eerste. Bij de komst van de tweede waren ook die idealen een stukje flexibeler geworden. En hoewel ik durf te zeggen dat ik een vrij ‘duidelijke’ (ik wil het niet streng noemen – maar we hebben wel hele duidelijke grenzen) moeder ben, zijn er echt wel wat van mijn idealen gesneuveld along the way. En dat is prima he. Door schade en schande leert men 😉
Je mentale gezondheid gaat voor alles
Inmiddels weet ik: als ik niet goed voor mezelf zorg, dan kan ik ook niet voor mijn gezin zorgen. En ja, ik heb het op de harde manier moeten leren door een burn-out from hell en als ik er wat aan kan doen om dat bij een ander voor te zijn, heb ik dat er graag voor over! Moeder zijn is prachtig, maar het is ook keihard werken en of je het wilt of niet: je leven verandert. Iedereen die zegt dat dat het niet is, die is af. Slapeloze nachten, geduld dat eindeloos op de proef wordt gesteld en die 50 ballen (of maak er maar 500 van) vragen iets van jou en je mentale gezondheid. Het is niet gek als het je soms teveel wordt.
Dus maak die tijd voor jezelf vrij. Spreek af met je lievelingsvriendin zónder kinderen. Geniet van gewoon weer even alleen jezelf zijn. Dat mag. En dat is goed voor je. Daarna kun je de wereld weer aan.
En dan nog even dit…
Vertellen hoe het echt met je gaat, is niet alleen maar klagen of zaniken. En ondanks dat je voor het ouderschap hebt gekozen, mag het je soms zwaar vallen. Maar keer dan niet in jezelf. Zoek juist dan de verbinding op met moeders die weten hoe het is. Lees een leuke blog of een fijn boek waardoor je gesterkt wordt. Dat je herkenning mag ervaren maar ook leest dat het allemaal ook maar weer een fase is. En elke fase gaat voorbij. En dan is er komt er weer een nieuwe. Of iemand gooit gewoon weer 10 extra ballen naar je toe. En misschien houd je ze weer een tijdje allemaal hoog en laat je er daarna er weer 15 vallen. Lekker belangrijk. Wat je ook doet: je bent hoe dan ook oké
Charlotte stuurde mij haar boek op ter promotie van Supermama’s The True Story. Ik heb het met veel plezier gelezen en wil het je oprecht aanraden. Prachtige en soms pijnlijk herkenbare verhalen over haar leven als (single) moeder van twee. Maar linksom of rechtsom: het is een hart onder de riem voor elke moeder!
Deze blog bevat affiliate links. Als jij iets koopt via deze links, krijg ik daar een kleine vergoeding voor. Het kost jou niets extra.
