Ik vroeg jullie om eens een persoonlijke vraag te stellen zodat ik daar in een blog antwoord op kon geven. Dan weet je natuurlijk wel dat je hele persoonlijke vragen kunt verwachten en dat is goed. Ik vertel je in deze blog graag over mijn burn-out en hoe ik daardoor veranderd bent.
Het gaat niet meer
Maart 2020, ik ben na mijn zwangerschapsverlof na de geboorte van Nova inmiddels alweer bijna een jaar aan het werk. Sinds de zwangerschap kwakkel ik enorm met mijn gezondheid: mijn astma en allergieën zijn in alle hevigheid aanwezig. Al maandenlang pep ik mezelf op zondagavond weer op om maandag en dinsdag te gaan werken. ‘Het zijn maar twee dagen en daarna kun je weer uitrusten’, hou ik mezelf iedere week weer voor. Alleen is er geen uitrusten. Het leven met een 1-jarige en een kleuter staat nooit stil. Ik ren van hot naar her, probeer krampachtig alle ballen hoog te houden maar moet steeds vaker concluderen dat het teveel is. Ik heb geen zin meer om te werken of om zelfs muziek te maken, ik ben moe. Kapot moe.
Dan knapt er iets in me. Het is het weekend voor de allereerste schoolsluiting. Onze werk-app staat roodgloeiend van alle speculaties of de school wel of niet dicht gaat maandag. We hebben allemaal geen idee wat we moeten doen als dat wel zo is. Dat weekend voel ik me hondsberoerd. Die zondag kruip ik met koorts achter mijn laptop en zorg ervoor dat het schoolwerk voor mijn groep 4 voor de maandag en dinsdag digitaal klaarstaat. Met een druk op de knop kan alles geprint worden voor alle kinderen. Ik bel mijn directeur: ‘Het maakt me niet uit of de school open is, of dichtgaat, of de klas verdeeld wordt of er een invaller komt, maar ik ben er deze week niet. Ik kan niet meer’.
Wanneer noem je het dan een burn-out?
In de maanden die volgenden werkte ik vanuit huis. Eigenlijk was er geen tijd om ziek te zijn maar ik moest toegeven: lesgeven vanuit huis was voor mij wat ik nodig had. Alleen maar bezig zijn met lesgeven en niet meer alle poespas eromheen. Full-focus op de kids en doet wat ik het allerleukst vond aan mijn vak. Het nam niet weg dat ik van de ene in de andere antibioticakuur rolde, er met regelmaat prednison aan toe moest voegen en me qua gezondheid geen haar beter voelde. Toen in mei de scholen weer opengingen, bleef ik thuis op aanraden van mijn longarts. ‘Zoek het maar niet op, we weten niet wat er gebeurt als je het krijgt’.
Vanaf dat moment werd ik dan ook ziek gemeld en begon mijn traject met de bedrijfsarts. Ik moet zeggen, ik had geen betere bedrijfsarts kunnen treffen want deze man heeft me er echt doorheen gesleept. Me op mijn plaats gezet. Benoemd waar ik last van had. Het waren niet alleen de problemen met mijn longen. Mentaal was ik op. Leeg. Totaal niet meer voor rede vatbaar. Ik had een burn-out.
Het besef dat het zo niet langer gaat
In totaal ben ik ruim een jaar bezig geweest met het traject om te herstellen. In overleg met mijn directeur werd ik net voordat ik een jaar ziek gemeld zou zijn, weer beter gemeld. Simpelweg om gedoe te voorkomen maar met de belofte dat ik zelf de baas was over mijn proces. Dat heeft me goed gedaan. Ik mocht voorzichtig aan weer zelf de touwtjes in handen nemen en bepalen wat goed voor me was. In die tijd ben ik ook gaan inzien dat, na al twee keer eerder een break, het onderwijs niet meer was waar ik van ‘aan’ ging. Het kostte me veel meer energie dan dat het me opleverde en dat moest afgelopen zijn. Ik startte mijn eigen bedrijf, waar deze blog ook onderdeel van is, en ging opdrachten doen waar ik van zat te stuiteren op mijn stoel. Dat is wat ik wilde!
Ik heb uiteindelijk nog zo’n 8 maanden doorgewerkt nadat ik beter werd gemeld. Er gebeurde iets op school waardoor voor mij de grens vér was overschreven en ik had mezelf zó beloofd dat ik dat niet meer zou laten gebeuren. Ik vond het doodeng, maar ik nam ontslag en voelde me zó opgelucht. Dat was het moment dat ik besefte dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Hoe heeft de burn-out je dan veranderd?
Om terug te komen bij de allereerste vraag: de burn-out heeft mij zeker veranderd. Ik denk dat het een optelsom is geweest van de gebeurtenissen van de 6 jaren daarvoor. Mijn niet-zo-roze-wolk, de scheiding, het verhuizen, medisch gedoe, zwanger raken en nog een keer verhuizen. Het was teveel en eens moest ik de prijs betalen voor het feit dat ik die jaren altijd maar ben doorgedenderd en niet goed voor mezelf heb gezorgd.
De burn-out heeft me doen inzien dat ik niet degene ben die alles maar hoeft op te lossen. Dat ik harde grenzen mag stellen aan relaties met vrienden en familie, dat ik mag kiezen wat ik graag wil omdat dat een leuker mens van me maakt. Het heeft heel wat gesprekken met de (schat van een) praktijkondersteuner gekost om me dat te laten inzien. Ik begreep heel goed wat ze zei, maar ik vond het nog zo moeilijk om het ook echt toe te passen. Nu 2 jaar later kan in relativeren en voel ik aan wanneer ik die grenzen bereik. Ben ik in staat om het een halt toe te roepen. Kies ik voor mijn eigen gezondheid en neem ik rust wanneer mijn lichaam daar om schreeuwt.
Mentaal en fysiek is het heftig
Ik had nooit verwacht dat ik in een burn-out terecht zou komen. Dat vond ik toch altijd meer iets voor mensen zonder ruggengraat. Inmiddels weet ik beter, veel beter. Dat goed voor jezelf zorgen een van de belangrijkste dingen is om beter te worden en beter te blijven, is soms nog steeds lastig. Ik merk dat ik sinds de burn-out een korter lontje heb. Niet dat ik gelijk uit elkaar knal maar dat ik op bepaalde vlakken minder kan hebben. Neem nou drukke plaatsen. Ik krijg het spontaan benauwd bij het idee dat ik naar een drukke plek zoals een vliegveld moet. De vakantie naar Ierland deze zomer was dan ook echt een overwinning. Ik heb ook meer last van overprikkeling door geluid. Harde geluiden of meerdere geluiden door elkaar heen. Ik draag steeds vaker oordopjes of zet op drukke momenten mijn koptelefoon met norse-cancelling op.
Ik merk nog steeds de naweeën van de burn-out. Bijvoorbeeld aan het eind van onze trip deze zomer. Het waren 5 fantastische dagen en ik heb volle bak genoten van alles wat we hebben gedaan en gezien. Anderzijds was ik ook he-le-maal op en zat ik jankend in het vliegtuig naar huis. Van pure vermoeidheid door de overload aan prikkels. Dat heb ik nooit gehad en nu is het er.
Nooit meer voelen zoals toen
Het is voor mij des te meer reden om nog beter naar mezelf te luisteren. Ik wil me nooit, maar dan ook echt nooit, meer zo voelen als ik me gevoel heb in de eerste maanden van mijn burn-out. Dat gevoel wens ik echt mijn ergste vijand niet toe. De burn-out heeft me veranderd, zowel mentaal als fysiek. Maar ik ben er ook sterker uitgekomen. Ik heb een baan die ik superleuk vind. Ik doe dingen waar ik blij van word. Ik besteed bewust tijd aan mijn gezin en steek heel bewust geen tijd in mensen die me alleen maar leegzuigen. Mijn kringetje is kleiner geworden maar mijn hart is voller dan ooit.
Ik hoop dat ik je een stukje inzicht heb gegeven in hoe een burn-out een hele bepalende invloed op je leven kan hebben en hoe iemand veranderd kan zijn door een burn-out. Misschien kende je dit verhaal al, misschien ook niet. Het is voor mij een manier om je te vertellen dat het iedereen kan overkomen en dat het geen schande is om erover te praten.
