Annabel schrijf op haar Instagram openlijk over haar strijd met mentale problemen. Recentelijk heeft ze (eindelijk) een diagnose gekregen die een deel van haar mentale en sociale problemen verklaren. Voor ons beschrijft ze hoe dat proces is geweest en waarom zij juist blij is met haar diagnose maar ook hoe jammer ze het vindt dat ze dit niet al jaren eerder te weten is gekomen.
Het missende puzzelstukje
Na een jarenlange zoektocht heb ik sinds kort het missende puzzelstukje. Al jaren kamp ik met angsten en depressie. Er waren veel goeie momenten maar vaker minder goede momenten. Ik ging van de ene depressie naar de ander en heb al jaren moeite met leven. Het dagelijkse leven is vaak overweldigend. Door de komst van mijn dochter groeide mijn verlangen om ‘normaal’ te kunnen leven. Mijn dochter heeft een goed voorbeeld nodig en daar wil ik alles aan doen. Zij zal een nieuwe generatie vrouw worden zonder angst- en depressieve klachten, dat heb ik mezelf voorgenomen.
Nu weet ik waarom ik anders ben dan anderen
Blij en opgelucht waren mijn eerste emoties toen ik het puzzelstukje van mijn psychiater in handen kreeg. De naam van mijn probleem was namelijk autisme. Na vele gesprekken, vele vragenlijsten en gesprekken met familie kreeg ik deze diagnose. Mijn zoektocht was voorbij en eindelijk weet ik waarom ik zo anders ben dan anderen. Eindelijk weet ik waarom al die jaren therapie niet geholpen hebben. Mijn brein werkt nou eenmaal anders. Nu weet ik dat ik daardoor moeite heb met sociale contacten en dat ik kan oefenen tot ik een ons weeg maar dit nooit echt zal weggaan. En nu weet ik ook waarom ik zo snel overprikkeld ben en dat ik niet erdoorheen moet duwen en altijd maar door moet gaan.
Dankbaar voor deze stempel
Ik ben dankbaar voor mijn puzzelstukje. Ik hoef hem alleen nog maar op de juiste plek in de puzzel te leggen. Het puzzelstukje past, dat weet ik zeker. Maar toch heb ik moeite met het plaatsen. Want wat nou als ik dit puzzelstukje in het begin van mijn puzzel had ontvangen? Dus niet op mijn 36e maar al gelijk toen ik op 14-jarige leeftijd moeite kreeg met het dagelijks leven? Was mijn leven dan anders gelopen? Had ik het zo aan kunnen passen dat ik nu gewoon gelukkig was in plaats van in een depressie te zitten? Was ik dan nu de mama en partner geweest die ik zo verschrikkelijk graag zou willen zijn? Had ik andere keuzes gemaakt?
Waarom keken de therapeuten niet verder?
Maar ook blijft de vraag waarom eerdere therapeuten mij zonder hulp op straat hebben gezet omdat de therapie niet werkte. Hadden zij niet verder moeten kijken dan angst en depressie? Moet er in het algemeen niet verder worden gekeken dan een intake van een vragenlijst en een 30 tot 60 minuten durend gesprek? Hoe meer ik over autisme bij vrouwen lees, hoe minder ik begrijp dat het nooit eerder ter sprake is gekomen. Hoeveel mensen lopen er rond met een verkeerde diagnose en blijven telkens vast lopen in het leven? Hoeveel mensen krijgen de verkeerde therapie waardoor hun klachten verergeren? Hoeveel mensen lijden er dagelijks, net als ik? Ik geloof dat ik het niet eens wil weten.
En met deze diagnose moet ik door
Ik heb respect voor iedereen die worstelt met wat dan ook in hun leven want het is zwaar. Je kunt niet even een vakantie nemen van je eigen hoofd en lijf. Het is zwaar en eenzaam want er heerst nog steeds veel onbegrip ten aanzien van psychische klachten. En ook dat snap ik want als je niet weet wat het is, dan is het ook moeilijk te begrijpen. Dat maakt het voor mij alleen niet minder eenzaam. Het verleden kan ik niet meer veranderen. Ik kan alleen kijken naar hoe ik mijn leven zo prettig mogelijk kan maken met dit puzzelstukje erbij. Hier moet ik het mee doen want het puzzelstukje past.
Ik heb tijdens het lezen van dit verhaal een paar keer moeten slikken. Want ‘onzichtbaar’ ziek zijn is zó lastig. Voor jezelf maar ook voor je omgeving. Onbegrip is moeilijk. Daarom is het ook heel dapper dat Annabel hier zo mooi en open over schrijft. Juist om meer begrip te kunnen kweken. Wil je meer lezen van Annabel? Op haar Instagramaccount Verloren Jaar beschrijft ze haar proces. Een aanrader voor iedereen die zelf ook met mentale issues kampt of wil weten hoe het aan de andere kant werkt.
In Verhaal op Vrijdag doen vrouwen zoals jij en ik hun verhaal. Over hun gezin, hun werk of een andere bijzondere gebeurtenis, het kan allemaal. Wil jij ook je verhaal (anoniem) vertellen op Mamagisch? Stuur me dan een berichtje via het contactformulier!
