Sinds vorige zomer zit Pippa op zwemles en hoewel ze er enorm naar uitkeek en enorm kan genieten van spelen in het zwembad, vond ze zwemles niet leuk. Zeg maar gerust de hel op aarde. Iedere week dikke tranen en dagen van tevoren al spanning en ellende omdat ze weer naar de les moest. Wat was er nou eigenlijk aan de hand en waarom is zwemles inmiddels lang niet meer zo stom als dat ze het vorig jaar vond?

Voor het eerst naar zwemles

Door het hele Corona gedoe heeft het even geduurd, maar Pippa mocht afgelopen jaar ook eindelijk met zwemles beginnen. Gelukkig voor mij precies vanaf het moment dat ouders weer gewoon mee naar binnen mogen, althans, als je een QR-code had en het niet nodig vond om het personeel voor rotte vis uit te maken. Serieus, het gebeurde. Niet normaal. Hoe dan ook, Pippa keer erg uit naar haar eerste zwemles en hoewel ze het toch ook wel wat spannend vond, had ze er echt wel zin in. De eerste les ging eigenlijk heel goed. We mochten mee de zwemzaal in om het eerste half uurtje te kunnen kijken en vervolgens keken we van buiten door het raam. Ze had er plezier in, deed goed haar best en had een hartstikke leuke zwemmeester.

En toen kwam de tweede les

So far, so good, zou je denken maar niets was minder waar. De weken erop zat ik iedere week met een huilend kind in de auto. Ik moet toegeven, op vrijdagmiddag van vier tot vijf zwemmen is natuurlijk niet de meest ideale tijd. Zeker niet als je om drie uur het schoolplein af rent, in de auto moet springen en maar hoopt dat je geen file meepakt en dus op tijd in het zwembad aankomt. Inmiddels hebben we die routine tot in perfectie onder de knie, maar je kan je wellicht voorstellen dat het die eerste periode stressvol is geweest.

Dus, terug naar mijn huilende kind.

Mijn eigen humeur werd er natuurlijk ook niet beter van, als Pippa wederom moest huilen in de auto, kleedkamer of bij de deur van de zwemzaal. En echt, je mag zwemles stom vinden, je mag het spannend vinden, je mag best even huilen. Maar dat betekent niet dat je niet meer hoeft. We wonen echt te dicht bij het water en zwemles is nu eenmaal een moetje. Noem me een loedermoeder, maar over zwemles is geen discussie mogelijk. Inmiddels was ze al bijna 6 dus nog langer wachten met zwemles was ook geen optie. Dus ik gaf haar ontelbare kussen en knuffels, praatte met haar over de zwemles en wat er allemaal gebeurde maar schoof iedere week toch weer een huilend kind die zwemzaal in. Groots applaus voor de badmeester hoor, die nam het echt allemaal zo sportief op en probeerde er echt wat van te maken voor haar en haar op haar gemak te stellen.

Waarom is de zwemles dan niet leuk?

Het meest frappante is toch wel dat ik iedere week een blij kind uit de zwemles kreeg. Na afloop van de les was er geen traan meer te bekennen en was ze zo trots aan het vertellen wat ze had geleerd. Zwemles stom? nee hoor, het was echt leuk geweest. En als oud zwemjuf kan ik ook echt zeggen: ze doet het echt prima, dus daar lag het ook niet aan. We spraken af dat ik buiten bij het raam bleef kijken totdat zij het duimpje omhoog stak om aan te geven dat ik wel weg mocht gaan. Een uur buiten staan met een peuter die ook afgedraaid is na zo’n lange dag is nu eenmaal niet echt mijn favoriete bezigheid. Met lekker weer gaat het nog wel, maar midden in de winter is het toch een stuk minder leuk.

Als ik haar halverwege de week weer eens bevraagde over de zwemles kreeg ik er weinig logische informatie uit. Zwemles was niet eens echt heel erg stom, maar ze wilde gewoon niet. Het bleef een issue. Ik vroeg me af of ze überhaupt haar A diploma wel zou gaan halen op deze manier. Laatst staan door naar B of het C diploma halen dat ook nog op haar poster stond.

Over naar badje 3

De overgang van badje in in het pierenbadje naar badje twee aan het begin van het diepe bad (met opgehoogde vloer) was op z’n zachts gezegd dramatisch. Al weken van tevoren huilde ze tranen met tuiten omdat ze niet naar het diepe water wilde. Toen ze uiteindelijk dus over mocht naar badje 3 hield ik mijn hart vast. Dat is namelijk aan de startblokkenkant van het wedstrijdbad. Het kwam zo uit dat ik die hele week zelf ziek was en op bed lag met een blaasontsteking from hell en mijn moeder aanbood om Pippa uit school te halen en te komen brengen. Zij bleef even bij Nova en Pippa en ik gingen naar het zwembad. Dan had ik in iedere geval mijn hele aandacht bij haar.

Na de herkenbare spanning in de kleedkamer en het wachten bij de zwemzaal deur riep de meester dat ze mochten komen. Pippa treuzelde een beetje dus ik schoof haar een beetje naar voren en zei: ‘Kom, ik loop wel even mee naar binnen’. Ineens begon ze heel hard ‘nee’ te roepen. Dus ik vraag echt met het grootste geduld van de wereld: ‘Wat is er nu aan de hand?’. Zegt mevrouw doodleuk dat ze wel alleen gaat. Draait zich om, geeft me een kus en laat me verbouwereerd achter.

En ineens was het klaar. En wat er nou was…

Zelfs een aantal moeders van het zwemgroepje stonden verbaasd te kijken. ‘Waar heb je haar mee omgekocht?’ werd er gekscherend nog geroepen. ‘Nog nergens mee!’, grapte ik terug. Samen liepen we naar de kantine waar we bij het raam gingen zitten, precies voor het badje waar gezwommen werd. Er werd gezwaaid, gelachen, ze stond gek te doen op de badrand. Ik herkende mijn eigen kind niet terug. Ik heb er serieus een traantje om gelaten, ik was zo trots op haar. Ze doet het zo goed en eindelijk heeft ze er ook echt plezier in om naar de zwemles te gaan.

Toen ik een paar weken later er nog eens over begon kwam eindelijk de aap uit de mouw. ‘Mama, ik vind het gewoon niet leuk als je weggaat. En nu zit je in de kantine en kun je me zien en dat vind ik fijn’.

Schiet mij maar lek jongens. Schiet mij maar lek.

Er zit zoveel meer achter een traan

Op dat moment kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Had ik haar dan echt het gevoel gegeven dat ik haar in het zwembad achterliet? Nee, ik heb uren buiten naar die zwemles staat kijken, staan zwaaien, hartjes maken, luchtkussen naar haar geblazen en duimen opgestoken. Die paar keer dat ik in 10 minuten een boodschapje ging doen zijn op een hand te tellen. Maar in haar hoofd was ik er niet bij als ik buiten ben. En nu ik in de kantine zit, ben ik bij haar. Pff.. als ik dat eerder had geweten…

Het blijkt maar weer hoe gevoelig ze eigenlijk is. Hoeveel meer er achter een traan kan zitten. Hoe vaak ik als moeder zeg dat ze haar tranen weer moeten drogen en het gewoon gaat proberen. Niet om haar te pesten maar vooral omdat ik soms echt niet begrijp waar die tranen nou echt vandaan komen. En hoe frustrerend het is als ze dat ook niet aan me kan uitleggen. Het moederschap is soms echt de meest ingewikkelde taak die ik heb!

Vond jouw kind zwemles ook niet leuk of juist wel?

Uitgelichte afbeelding: Foto door Kindel Media via Pexels

Deel op Facebook