Verhaal op vrijdag: Femke werd moeder tijdens de eerste Corona golf

Voor het eerst zwanger zijn is natuurlijk heel bijzonder. Alles wat op je afkomt is nieuw. Zo ook voor Femke, die uitgerekend was van haar eerste kindje vlak nadat bekend werd dat Corona toch wel echt iets meer is dan een simpel griepje. Opeens veranderde alles wat voorheen zo normaal was geweest. Pak vast een kop koffie of thee want in deze uitgebreide Verhaal op Vrijdag vertelt Femke hoe de laatste loodjes van haar zwangerschap, de bevalling en de kraamtijd verliepen tijdens het hoogtepunt van de eerste Corona-golf.

En toen kwam Corona ineens om de hoek zeilen

Moeder worden in Corona tijd. ‘Corona’. Dit woord maakt de laatste tijd best wat emoties bij mij los, want ja, bij wie heeft het zijn leven niet op z’n kop gezet? Alleen denk ik dat ik er nu pas tijd heb om erover na te denken en wat het mij heeft gedaan het afgelopen half jaar. Ik neem je mee terug naar maart 2020.

Ik sta voor de groep, want ik ben leerkracht van groep 6, en de eerste maatregelen van de lockdown worden aangekondigd. De hogescholen en bedrijven gaan dicht en iedereen wordt aangeraden zoveel mogelijk thuis te blijven, behalve de mensen met een cruciaal beroep. Ik, op dat moment hoogzwanger, kijk het lokaal in en denk… ‘en ik dan?’. Op dat moment wisten de hoogleraren en doctoren nog niet wat het virus doet bij een ongeboren kind. Voor zover ze wisten zou het kind veilig zijn in de buik van de moeder. Toch voelde ik me niet op mijn gemak.

Nou oke, dat is het dan

Het weekend ging voorbij en ik en mijn collega’s kregen zondagavond te horen dat we de volgende dag op school zouden beginnen met vergaderen, want de kinderen mochten niet meer naar school en er moest thuiswerk klaargezet worden. Een soort van opgelucht ging ik die maandag weer naar mijn werk. Een soort van opgelucht, want ja, daar ging mijn afscheid van de groep. Ik zou ze nog 7 werkdagen zien.

In deze rare periode gingen deze dagen als een sneltrein voorbij en daar was mijn verlof. De dag waar je als zwangere naar uitkijkt en waar je als leerkracht vaak een ‘afscheidsfeestje’ krijgt, zowel met de kinderen als een kleine borrel met collega’s. Geen van beide mocht doorgaan.

Maar hoe moet dat dan straks?

Naast dat ik in een sneltrein zat op mijn werk, moesten er thuis ook veel beslissingen worden genomen. Want wat gaat er gebeuren met de bevalling? Is bevallen in het ziekhuis nog wel mogelijk of moest ik thuis gaan bevallen? Mag mijn man er nog wel bij zijn? Daarbij, we gingen op dat moment de lockdown in en visite werd sterk afgeraden. Hoe gaat mijn kraamtijd er dan uitzien? Mogen mijn ouders en schoonouders überhaupt straks wel langskomen als de baby is geboren? Mogen zij hun eerste kleinkind in hun armen houden? En komt de kraamverzorgster eigenlijk wel?

Er speelde zoveel vragen door mijn hoofd. Voor mijn man en ik is deze baby ons eerste kindje. We wisten beide niet wat ons allemaal te wachten stond. En als het dan allemaal ook al niet gaat als normaal… Al gauw kwamen de eerste antwoorden op de mail. Ja, bevallen in het ziekenhuis ging door. Graag zelfs, want zo konden ze de inzet van een eventuele ambulance bij complicaties beperken. Oké, gelukkig, want in het ziekenhuis bevallen is graag wat wij wilden. Vervolgens kwam de volgende mail. Kraamverzorging bij het bedrijf waar wij ons hadden ingeschreven ging door. Met bepaalde voorwaarden als bijvoorbeeld geen visite op het moment dat de kraamverzorgende aanwezig is.

Leuk is anders, maar we hebben nog geluk gehad

Het klinkt raar, maar wij hebben zoveel geluk gehad. Want er waren ook bedrijven waarbij de kraamzorg niet of alleen het hoognodige doorging. Ook moesten we een beslissing maken: wel of geen visite. We kozen uiteindelijk de optie om geen visite te laten komen. Alleen raambezoek was welkom en anders was videobellen ook een optie. Wel waren we er beide stellig in: onze ouders en broers en aanhang mochten bij de kleine op visite komen. Veel tijd om hier over na denken hadden we ook niet, want op 1e Paasdag, 12 april 2020, vond de kleine man het tijd en is hij geboren. Een paar dagen te vroeg. Helemaal niet erg want de zwangerschap was voldragen.

En dan de bevalling – Corona stijl

Het was een pittige bevalling met flinke weeën maar uiteindelijk heb ik alles op eigen kracht gedaan. Mijn man mocht er gelukkig gewoon bij zijn. Gelukkig want ik had zijn hulp hard nodig. Zonder hem was het niet gelukt. Hij zorgde dat ik bleef ademen. Hij hielp me met een ademhalingstechniek die ik bij een bevallingscursus had geleerd. Ik weet nog dat de weeën zo heftig waren dat ik op een gegeven moment zo ontzettend moe was. De verloskundige zei dat ik tussen de weeën door best mocht proberen te gaan slapen. Ik dacht nog: ‘Jaja, slapen met heftige weeën om de twee minuten’, maar het gekke was dat ik zo moe was dat het nog lukte ook. Tussen de weeën door ben ik tot drie keer toe in slaap gevallen. Overigens waren dit al persweeën, aangezien ik 2 uur en 15 minuten persweeën heb gehad. De kleine zat nog niet goed in mijn geboortekanaal op het moment van volledige ontsluiting. Gelukkig mocht ik op elke perswee meepersen. Zo’n twee uur later zat hij wel goed in het geboortekanaal en was hij er met twee keer persen.

Daar is hij dan! Maar dan..

Achteraf begreep ik dat de verloskundige al met de gynaecoloog had overlegd, maar gelukkig bleek haar hulp niet nodig te zijn. En daar was hij dan. Onze zoon Mick. Wauw! Wat een mooi mannetje en dit hebben we met elkaar maar mooi even gedaan. Toch waren er wat zorgen om Mick zijn ‘huiltje’. Dit klonk niet zoals het hoorde. De verloskundige heeft dit overgedragen aan de kraamverpleegkundige en kinderarts. De kinderarts was niet langs geweest. Mick zijn huiltje verdween, omdat hij even lekker bij papa in slaap was gevallen. Echter, toen hij weer wakker werd, kwam het ’huiltje’ weer terug. Ik kreeg mijn laatste controle van die dag en we zouden uit het ziekenhuis ontslagen worden. Toch zat het mijn man niet lekker en werd er op zijn aandringen een hoofdkraamverpleegkundige en uiteindelijk de kinderenarts bij gehaald.

Nog geen half uur later werd Mick opgenomen op de neonatologie. Zijn bloedsuikers waren te laag. Ach, arm mannetje. Daar lag hij dan met de kinderarts, coassistent en twee verpleegkundigen om zijn bedje heen, allen op zoek naar een geschikte ader voor een infuusje. Ondertussen kreeg hij ook een sonde in zijn neus. Om daar wat melk doorheen te krijgen, omdat zijn suikers in de tussentijd gevaarlijk laag waren geworden. Twee uur en een aantal gesprongen adertjes later zat het infuusje eindelijk. Gelukkig. Wij mochten die nacht in het ziekenhuis blijven. Ondanks Corona mochten wij, de ouders, 24/7 bij onze zoon komen. Maar geen opa’s en oma’s en broers… En het zag er naar uit dat Mick voorlopig nog wel even moest blijven.

Het verhaal van Femke is zeker nog niet afgelopen. Volgende week lees je hoe haar verhaal verder gaat en hoe zij de verdere kraamperiode heeft beleefd. Lieve Femke, wat fijn dat jij dit gedeelte van je verhaal alvast met ons hebt willen delen.

In Verhaal op Vrijdag doen vrouwen zoals jij en ik hun verhaal. Over hun gezin, hun werk of een andere bijzondere gebeurtenis, het kan allemaal. Wil jij ook je verhaal (anoniem) vertellen op Mamagisch? Stuur me dan een berichtje via het contactformulier!