Vorige week las je in Verhaal op Vrijdag het verhaal van Femke die midden in de eerste Corona golf was uitgerekend. Haar bevalling was pittig en ze was er zelf niet al te best aan toe. Maar dat ze haar zoontje in het ziekenhuis moest achterlaten, was nog wel het allermoeilijkst. Vandaag lees je hoe dat voor haar is geweest.
En dan moet je zonder kind naar huis
De volgende ochtend werd ik ontslagen en nadat we eerst bij Mick waren geweest, gingen we naar huis. Ja naar huis. Ik mocht eventueel wel naar de Mamacare maar mijn man kon dan niet bij mij komen vanwege de Corona-regels. Mijn eigen verzorging zou dan op mijzelf aankomen, maar ik had zwaar gekneusde ribben door de zwangerschap en een gekneusd stuitje van de bevalling. Ik kon dus helemaal niks. Mijn man moest mij van de bank tillen, mij in de auto zetten en er ook weer uit halen, mijn sokken en broek aantrekken en ga zo maar door. Mensen die mij kennen weten dat ik een harde ben en niet veel dingen uit handen geef, maar ik kon niet anders, dus ja we hebben samen het besluit genomen dat het beter was om naar huis te gaan.
Daar zat ik dan in de auto, mijn tranen weg te slikken en continu tegen mezelf zeggend: ‘Mick ligt in het ziekenhuis, ze houden hem goed in de gaten, hij is in goede handen, het komt allemaal goed’. En dan kom je thuis met lege handen. ‘Oké, niks aan de hand we gaan vanmiddag weer naar hem toe’. Thuis hebben we de kraamverzorgster gebeld en die is gelijk gekomen. Zij heeft ons zo ontzettend gesteund en geholpen. Ze zorgde goed voor ons, het eten stond klaar en het huis was schoon. Dit hoorde niet bij haar takenpakket, maar deed dit toch voor ons. Wij konden ons volledig richten op onze zoon.
Het contact met iedereen was zo belangrijk
Wat mij in deze dagen ook heeft geholpen, was bellen en appen. In eerste instantie met mijn moeder en schoonmoeder en natuurlijk ook met vriendinnen. Zo kon ik mijn verhaal en zorgen kwijt. Ik leefde in een ‘Mick-bubbel’ zoals ik het noemde. Ik was alleen maar met hem bezig en de hele Corona golf was even naar de achtergrond verdwenen. Mijn man heeft alle taken in het huishouden en communicatie met de kraamhulp op zich genomen. Iets waar ik hem nu nog steeds dankbaar voor ben.
Toen wij die middag weer terug waren in het ziekenhuis, leek het op een spookziekenhuis en lag Mick opeens aan de hartmonitor. Dit was wel even schikken, want was er ineens iets mis met zijn hart? Al snel begrepen we dat ze dit uit voorzorg hadden gedaan. Ze wilde achterhalen waarom Mick zijn suikers niet onder controle kreeg. Ook was zijn bloed op kweek gezet. De eerste nacht thuis werd ik gebeld door de kinderarts. Ik schrok me een ongeluk! Midden in de nacht worden gebeld is al wat, maar als je dan de kinderarts aan de lijn krijgt! Ik kreeg de kans niet om daar over na te denken, want de kinderarts praatte gelijk op mij in. Zo werd duidelijk dat Mick aan de antibiotica moest.
Zo gingen er 4 dagen voorbij en werden langzaam de snoertjes verwijderd. Eerst de sonde, toen de hartmonitor en uiteindelijk was snoervrij. Na 72 uur mocht Mick dan eindelijk mee naar huis. We kregen te horen dat er eigenlijk geen verklaring is gevonden waarom hij zijn bloedsuikers niet op orde kreeg. Uit zijn kweek was niks gekomen. De kinderarts dacht dat de bevalling waarschijnlijk te zwaar was voor Mick en dat hij daarom wat opstartproblemen had. We hoefden niet meer op controle te komen!
Ondanks het advies lieten wij toch visite binnen tijdens de eerste corona golf
Dan kom je ‘opeens’ thuis met een baby. Wauw! Wat hadden we hier naar uitgekeken. De kraamverzorgster kwam nog even langs om ons te helpen met de eerste dingen, want het was inmiddels al 7 uur in de avond en tegelijkertijd stonden mijn ouders voor de deur. Nou ja, voor het raam dan, want binnenkomen mocht niet aangezien de kraamhulp er nog was. Opa en oma waren gelijk super verliefd en na een half uurtje lieten ze ons met rust. Kraamhulp ging ook naar huis en zou de volgende ochtend er om 8 uur weer zijn. Dezelfde avond kwamen mijn schoonouders langs. Zij konden wel naar binnen en hebben heerlijk kunnen kroelen met de kleine.
Ondanks het dringende advies om in de kraamdagen geen visite binnen te laten, hebben wij dit toch gedaan. Nadat mijn schoonouders de eerste avond langskwamen, zijn mijn ouders de volgende dag binnen geweest en zijn onze broers en schoonzussen geweest. Achteraf ben ik superblij dat we dit wel gedaan hebben.
De kraamperiode was best heftig
In de dagen van de kraamweek kwamen we er ook nog achter dat Mick last had van verborgen reflux en kregen we het advies om langs te gaan bij de osteopaat. Zelf ben ik bekend met de osteopaat en stuurde hem een berichtje. Het antwoord daarop was: helaas kan ik de volgende 6 weken niks voor je betekenen vanwege de lockdown. Mijn eerste reactie was natuurlijk flink balen, maar toch had ik het gevoel dat dit ook wel goed zou komen. Mick had zijn hulp hard nodig. De kraamverzorgster nam de eerste dagen veel uit handen. Ze was af en toe met Mick bezig, zodat ik kon rusten. Want met de verborgen reflux moest hij zowat 24 uur per dag omhoog gehouden worden.
En toen kwamen de tranen
Na 10 dagen werd de kraamzorg afgesloten. En heb je de laatste dag gehad, ja hoor, daar kwamen de kraamtranen. Waarom ik huilde? Ik had geen idee. Kon ik het stoppen? Nee! Wat overweldigend zijn die kraamtranen zeg! Uiteindelijke huilde ik, omdat ik het de volgende dag alleen moest doen. Mijn man naar zijn werk, hij is ondernemer en kon geen extra dagen meer missen, want als ondernemer betaal je verlof ook uit eigen zak.
In de kraamweken verwacht je natuurlijk kraamvisite, maar veel mensen durfde niet langs te komen. Bang dat zij ons ziek zouden maken. Gelukkig hebben we in deze periode wel veel mooi weer gehad en konden we af en toe buiten in de tuin tuinvisite houden. Vond ik het erg? De eerste 6 weken eigenlijk niet. Mick kostte veel tijd en energie vanwege zijn reflux. Gelukkig mocht ik in overleg met de huisarts en diëtist over op de Pepti. Dit scheelde zoveel. Mick deed het veel beter op deze voeding werd er veel relaxter van en sloeg zelfs zijn nachtfles over. Dit was superfijn. Gelukkig kwam de ‘reguliere’ zorg toen ook weer redelijk op gang en konden we ook langs bij de osteopaat.
Zelfs na een half jaar is nog lang niet iedereen langs geweest
Na de eerste 6 weken had ik er wel zin in om mensen te zien en had graag gewild dat zij langs waren gekomen. Uiteindelijk verspreid over het eerste half jaar denk ik dat zo’n 50% van de mensen die we een kaartje hebben gestuurd langs zijn geweest. Wel hebben we heel veel kaarten mogen ontvangen en hebben we cadeaus via de post gekregen. Wat ik hiervan vond? Eerlijk gezegd een soort van eenzaam. Je wilt zo graag je baby aan iedereen laten zien. Maar is dat wel veilig? In deze periode was er zo weinig over het Corona virus bekend en ook na de eerste Corona golf was er nog steeds niet heel veel meer duidelijk. Gelukkig hadden wij onze ouders die 24/7 voor ons klaar stonden. Had ik het willen missen? Absoluut niet! Maar mochten wij in de toekomst nog een tweede kindje mogen krijgen, dan hoop ik toch wel dat deze Corona ellende voorbij is. Want hoewel dit ‘Het nieuwe normaal’ wordt genoemd voelt het vooral als abnormaal!
Bedankt lieve Femke dat jij zo open en eerlijk hebt verteld over hoe jij jouw eerste half jaar als moeder hebt beleefd. De eerste Corona golf heeft absoluut op ons allemaal een flinke indruk gemaakt. Het is voor niemand makkelijk in deze situatie, maar als first-time moeder komt er zoveel op je af dat ik me goed kan voorstellen dat dit allemaal heel heftig en ook eenzaam is geweest.
In Verhaal op Vrijdag doen vrouwen zoals jij en ik hun verhaal. Over hun gezin, hun werk of een andere bijzondere gebeurtenis, het kan allemaal. Wil jij ook je verhaal (anoniem) vertellen op Mamagisch? Stuur me dan een berichtje via het contactformulier!
