Afgelopen maandag las je over mijn goede voornemens om weer wat te gaan afvallen. Waarom dat nodig is, en hoe het zover gekomen is, lees je vandaag in een openhartig verhaal.
Hoe het nou allemaal zo gekomen is
Tsja, hoe is het eigenlijk allemaal zo gekomen. Laten we zeggen dat ik nooit degene was met maatje 36 en smalle heupen. Nee, de curves zijn rijkelijk aanwezig op alle juiste plekken. En soms ook op de wat minder juiste plekken. Toen ik nog studeerde ging ik voor het eerst op dieet omdat ik gewoon graag wat slanker wilde zijn en gezonder wilde eten. Ik paste mijn voeding aan, telde calorieën als een malle en viel ruim 12 kilo af. En ik zag me er een partijtje goed uit! Dat was ook het moment dat ik mijn (inmiddels ex) man leerde kennen.
Ik studeerde af, we gingen samenwonen, aten veel te veel afhaal, vette hap en lekkere dingen. Dronken teveel alcohol en sliepen onregelmatig. Sporten deed ik niet, al ging ik wel altijd met de fiets naar mijn werk. Er vloog zó weer 15 kilo bij in een paar jaar. Voordat we trouwden deed ik, ondanks de naweeën van een snowboardongeluk, een poging om weer wat af te vallen. Ik raakte toch nog zo’n 7 kilo kwijt en was prachtig in mijn trouwjurk.
Ik ging fanatieker sporten, altijd gezellig met mijn buurvrouw of met een andere vriendin. Het werd echt een vast patroon. Eerst twee lesjes sporten in de ochtend, dan koffiedrinken en het huisje doen. En dat 4 of 5 dagen in de week. En soms, als ik me weer door mijn trainer had laten overhalen tot een extra lesje bootcamp, sportte ik op zaterdag ook nog. Daarnaast wandelde ik uren met de honden, danste ik bij mijn musicalgroep en was ik gewoon lekker bezig. Maar dat gewicht hè, dat ging niet omlaag, nee, ik werd juist zelfs zwaarder! En hoewel ik helemaal niet met afvallen bezig was, stoorde ik me mateloos aan dat getalletje op de weegschaal.
En toen gebeurde het leven
Ik werd, na een ICSI-behandeling uiteindelijk zwanger van de oudste. Toch bijzonder, want bijna had het hele feest niet door gegaan. De fertiliteitsarts vond me te zwaar. Ze keek naar BMI, een vreselijk achterhaald principe. En het betekende dat ik 3 kilo te zwaar was om de behandeling te starten. Ik werd toen toch zo boos. Ik sport 5 dagen in de week, ik eet gezond, gezonder en fitter dan dit ga je me niet krijgen. Wil je dat ik die 3 kilo kwijtraak voor het eind van de maand? Prima. Dan stop ik wel met eten. Lijkt me écht een heel gezond idee! Ze keek me verbouwereerd aan, maar gaf me gelijk. behalve die 3 kilo was ik prima gezond (als in, bloeddruk was in orde en verder geen andere enge dingen), dus we kregen groen licht.
Hormonen doen niet heel veel goeds voor je lijf, en dat merkte ik ook duidelijk. Grappig was wel, dat ik in de hele zwangerschap maar 6 kilo aankwam, want tot aan week 34 liep ik gewoon nog 5 ochtenden in de sportschool. Lekker bezig op mijn eigen tempo, oefeningetjes doen, beetje cardio’en. Gewoon lekker fit blijven. En hoewel ik nog steeds niet slank was, was ik na de bevalling zelfs lichter dan toen ik zwanger werd. Toch bijzonder.
In het volgende jaar gebeurden er best wat heftige dingen in mijn leven. Ik was aan het begin van mijn zwangerschap gestopt met werken en bleef nu ook thuis. Ik wilde ontzettend graag zelf voor ons kindje zorgen, het werken kwam later wel weer. Maar wat heb ik me er in vergist. Ik stompte af, mijn relatie liep op de klippen, ik kwam iemand anders tegen. In die periode viel ik toch ook weer een kilo of 11 af met behulp van het Dukan dieet. Ik verhuisde naar een compleet andere woonplaats. En ging weer koken. Uitgebreid. Lekker. Vers. Zonder pakjes en zakjes. Daar kan ik echt van genieten.
Alleen miste ik het stukje beweging. Behalve hele stukken fietsen met de kleine voorop of de wandelingetjes naar het winkelcentrum voor de boodschappen en de rondjes met de hondjes deed ik niet zoveel. Ik ging weer werken, en de dagen dat ik niet werkte had ik een kind in huis. Erg veel mogelijkheid om te sporten zag ik toen niet. Of wilde ik misschien niet zien.
Nog een keer zwanger
Na wat vrouwelijke kwaaltjes, een paar bezoekjes aan de gynaecoloog en een vermeende miskraam was ik, vrij onverwachts, voor de tweede keer zwanger. Ondanks dat het vrij snel kwam was het zo gewild en zo gewenst. Maar deze zwangerschap ging ik heel anders in dan de eerste. Ik was bij lange na niet zo fit als toen, en dat heeft mijn lijf geweten. Rugpijn, bekkenklachten en oude schouderklachten die weer kwamen opzetten, nee, leuk was anders. En in deze zwangerschap kwam ik ook een heel stuk meer aan. Ik ben gestopt met wegen toen de weegschaal bij de verloskundige over de 100 ging. WAT. EEN. ELLENDE.
Over de 100
Mijn hemel, wat was ik boos en gefrustreerd. Want het bleef niet bij die 100. En dat was mentaal echt wel een ding voor me. Gelukkig vond de verloskundige het niet nodig me in de laatste weken te blijven narren met wegen. ‘We weten dat je wat zwaarder bent geworden, dat is niet leuk, maar het is nou eenmaal zo. Als het medisch noodzakelijk is, zetten we je in het ziekenhuis wel op de weegschaal’. De schat.
En dan is het nu echt tijd om te beginnen met afvallen
Na de bevalling was ik niet zo snel weer bij mijn startgewicht. Daar ben ik denk ik nog steeds niet. Geen idee. Ik moet nodig een weegschaal gaan kopen. Dat ga ik zo gelijk doen. (Heb ik dus inmiddels gedaan, niet dat ik er heel vrolijk van werd…) Het gaat me niet om het getalletje maar die getalletjes maken het wel een stuk makkelijker om doelen te stellen. Want ik ga doelen stellen. En ik ga mijn doelen ook behalen. Let maar op! Zodat ik, als ik ergens volgende zomer weer foto’s van mijn optredens zie, ik trots kan zijn op hoe ik eruit zie.
Lees hier alle blogs over afvallen en kijk mee op Instagram om mijn strijd tegen de kilo’s te volgen!
