Lieve Juf Mama en Meester Papa,
Wat doen jullie het goed! Het is nogal even een shock hè, als je van het ene op het andere moment in het diepe wordt gegooid en ineens je eigen kind moet lesgeven. Ik weet nog goed hoe dat voelde. Ik was 17, vers van de Havo af en na drie weken op de Pabo, ging ik stage lopen in een groep 8. Ineens was ik de juf van 30 jongens en meisjes van 11 en 12 jaar oud. En hoewel ik mijn eerste stagedag voornamelijk achter in de klas doorbracht, werd die week daarop van mij wel verwacht dat ik een lesje zou geven.
Ik was ZO zenuwachtig. Welke les ik toen gaf, weet ik eigenlijk niet meer precies. Ik kan me zo voorstellen dat het een uitleg van een zelfstandig werken lesje was van taal of rekenen. Je weet wel, stof die de juf al eens had uitgelegd, en die ik alleen maar even hoefde op te frissen. Ik kan je vertellen, in je eerste drie weken op de Pabo hebt je écht nog niet geleerd hoe je een les geeft in de klas. Laat staan hoe je 30 pre-pubers onder controle houdt. Een uitleglesje van een minuut of 20. Ik denk dat ik daarvan meer kapot was dan na een van mijn bevallingen.
Inmiddels ben ik 33, en heb ik er dus al 16 jaar opzitten in het onderwijs. In verschillende groepen, in verschillende leeftijden en ben ik erachter dat de middenbouw, waar ik nu in werk, het beste bij mij aansluit. Sommige vriendinnen vragen me wel eens waarom ik, met mijn pittige karakter en bak sarcasme niet voor groep 8 sta. Eerlijk? Dat botst veel te erg. Nee, ik hou het het liefst bij groep 4 en 5, met soms een uitstapje naar groep 6. Mijn jarenlang ervaring heeft me geleerd dat ik daar het best op mijn plek ben.
Maar dan nu jullie, lieve Juf Mama en Meester Papa. Van het ene op het andere moment ben jij opeens invalleerkracht. Van misschien wel 3 verschillende groepen tegelijk. Moet je werken met onderwijssoftware waar je leerlingen mee moeten werken. Word je ineens in het duistere hol van Sharepoint of Teams gegooid en iedereen verwacht ook maar dat je dat doet.
En het ís ook jouw verantwoordelijkheid dat je het doet. Het ís jouw verantwoordelijkheid dat jouw kinderen in deze rare tijd wel gewoon schoolwerkjes blijven doen, doorgaan met leren. Want zeker in het onderwijs is stilstand achteruitgang. Echter, denk niet dat we van jullie verwachten dat je het net zo doet als wij. Denk niet dat we je een beoordeling zullen geven op hoe je lesgeeft of hoe pedagogisch je met de kinderen omgaat. Waar we wél op letten in je inzet. We snappen dat het werk wat we sturen niet altijd helemaal af komt. En dat is ook helemaal niet erg, dat gebeurt in de klas ook heus wel eens. Maar we vragen wel van je dat je het probeert.
Van proberen kun je leren en de grootste slimmerik is diegene die de vragen stelt.
Dus, lieve Juf Mama en Meester Papa, we weten dat er enorm veel op jullie af komt. Maar als het niet lukt, of als je het gevoel hebt dat je geen idee hebt hoe je dit aan moet pakken, dan zijn wij er voor je. Het enige wat je hoeft te doen is je vinger op te steken om een vraag te stellen.
Nou, vooruit. Een mailtje is ook goed!
Liefs,
Juf Kirsten
Uitgelichte foto door Prateek Katyal via Pexels
Trackbacks/Pingbacks