Afgelopen week was het weer eens echt slecht weer met flink wat regen. Het kwam ’s ochtends met bakken uit de hemel en dat betekent topdrukte rondom de parkeervakken naast het schoolplein. Ik moet eerlijk toegeven dat het me verbaasde dat er ook kinderen binnenkwam die tot aan hun ondergoed toe compleet doorweekt waren. Ik was stiekem blij verrast dat dat ook nog gebeurt want soms lijkt het wel alsof kinderen bij drie druppels water direct in de auto worden gezet. Ze zijn toch niet van suiker?
–Een blog uit het Mamagisch archief–
Door de stromende regen naar school
Voor mij is het absoluut niets nieuws. Wij gingen al vanaf de kleuterklas iedere dag op de fiets naar school. En dan niet drie straten verderop, nee. We woonden zo’n 2 kilometer van school af. Nu denk ik bij mezelf, want is nou 2 kilometer? Maar toen leek het echt een enorm eind. Het was ongeveer 10 tot 15 minuutjes fietsen. Maar rain or shine, we gingen op de fiets. We moesten wel, want mijn vader had de auto mee naar zijn werk en een tweede auto was er niet. Sowieso deden we alles met de fiets. Naar school, naar sport, naar muziekles, saxofoon op de bagagedrager gebonden en gáán.
Toch maar met de auto?
Het fietsen door weer en wind had zelfs invloed op mijn keuze voor de middelbare school. De school naast onze wijk vond ik niks, ik wilde graag naar dezelfde school als mijn vriendinnetje, zo’n 8 kilometer verderop. Maar mijn moeder sprak de magische zin: ‘Als het slecht weer is moet je ook die 8 kilometer hè. Ik kan je niet zoals haar moeder je brengen met de auto’. Mijn keuze was snel gemaakt. Ik koos uiteindelijk voor een school halverwege. Waar ik met regelmaat tot aan mijn ondergoed verregend aan kwam. Want in een regenbroek wil je echt niet gezien worden.
Haat aan regen
Ik werd 16 en kreeg mijn eerste gemotoriseerde voertuig. Mijn scooter was me heilig en bracht me overal. Zelfs een keer bij mijn oma, 75 kilometer verderop. En het mooiste, met een helm op, werd je kop niet nat dus dat was een enorm pluspunt. Ik leerde autorijden maar had geen eigen auto. Ik leerde motorrijden, kocht een motor, maar reed alleen maar met mooi weer. En toen ging ik samenwonen en was het gedaan met mezelf verplaatsen door slecht weer. Er stond een auto voor de deur, er kwam uiteindelijk een tweede auto bij en ik zwoor dat ik nooit meer door de regen zou fietsen. Mijn haat voor regen was al vroeg geboren.
Lui of praktisch?
Inmiddels heb ik wel 10 excuses om niet met de fiets te hoeven als het regent. Sowieso kan Nova nog niet mee op de fiets dus dat scheelt al. Ten tweede heeft de Sebas een auto van zijn werk en staat mijn auto iedere dag voor de deur tot mijn beschikking. En waar zou ik eigenlijk heen moeten op de fiets door de regen? Als het regent op mijn vrije dag, dan wacht ik wel tot het droog wordt. Of als ik echt ergens moet zijn, laad ik het hele spul in de auto en rijden we er wel heen.
Per ongeluk fietsen door de regen
Laatst gebeurde het me toch nog een keertje. Ik was op de fiets gestapt met de Pippa. We zouden eerst even een raid door voor Pokémon Go en ik had afgesproken met een aantal medespelers om dat samen te doen, dus ik moest wel. Na een lange warme dag was het weer nog oké toen ik wegging maar de dreiging hing wel in de lucht. Net toen ik wegfietste bij de raid-plek begon het te spetteren. Ik trapte snel door naar de snackbar want op de terugweg zouden we frietjes meenemen. Ik was net op tijd binnen want het brak los. Het leek erop dat het even droog was toen ik weer naar huis moest fietsen, zo’n 200 meter verderop. Alleen had ik niet gerekend op een wolkbreuk zo’n 150 meter voor mijn huis. De Peuter wist niet wat haar overkwam. Ik denk ook echt dat dit de eerste keer was dat ze met zulk smerig weer buiten was. Ze dook aan de achterkant onder mijn jas en ik werd echt tot op mijn ondergoed toe nat. Gierend van het lachen stapten we van de fiets want stiekem was het toch wel erg leuk en spannend.
Ach, fietsen door de regen kan best leuk zijn! Wat ben jij? Team regenpak of team ik pak de auto wel?
