Als experiment een je baan opzeggen en een jaar lang thuismoeder worden. Margot C. Pol deel het. In Is het al zeven uur beschrijft ze haar ervaring maar ook haar onzekerheden over het ouderschap.
Waarom dit boek?
Denken we allemaal wel niet eens: ‘Is het al zeven uur?’. Het is in ieder geval een gedachte die de afgelopen jaren regelmatig door mijn hoofd schoot. Met een peuter en een kleuter de lockdowns door, terwijl je werk gewoon doorgaat, terwijl mijn gezondheid zwak was, een burn-out de keiharde waarheid was en alles in het leven onzeker was. De titel van dit boek trok me dus direct aan. Daarnaast vind ik het heerlijk om af en toe eens geen fictie te lezen. Even niet een verhaal dat sowieso goed afloopt maar gewoon een stukje keiharde realiteit van iemand lezen.
Ik las dit boek gratis via Kobo Plus.
Het verhaal in het kort
In Is het al zeven uur? beschrijft freelance journaliste Margot C. Pol haar experiment van een jaar lang thuisblijfmoeder worden. Elke ochtend als ze het hekje van het kinderdagverblijf dichttrekt, zich omdraait om nog één keer te zwaaien en zich vervolgens naar de trein haast, denkt ze hetzelfde: doe ik hier wel goed aan? Maar wat moet je anders als je beiden werkt en eigenlijk niet anders kan?
Op een dag besluit ze om haar aandacht wel bij haar kinderen te willen leggen. Ze legt het plan voor aan haar man en samen nemen ze de beslissing om het ook echt te gaan doen: Margot gaat, bij wijze van experiment, een jaar lang thuismoederen. Ze zegt haar opdrachten af en schrijft haar jongens uit bij de kinderopvang . Tot grote verbazing van haar omgeving overigens. Want wat ga je dan de hele dag doen met die kinderen? Zeker als je erom bekend staat dat je niet per sé de meest moederlijke moeder bent.
En dan komt Corona en zit ineens iedereen thuis.
Mijn mening over Is het al zeven uur?
Is het al zeven uur? is een soort dagboek van het jaar als thuisblijfmoeder. De ups en (vooral) de downs. Een realistische kijk op opvoeding maar ook de rollen in huis waarbij ze gebruik maakt dan diverse relevante bronnen. En toegeven: het is goudeerlijk. Margot weet de vinger op de zere plekken te leggen maar is ook zeker kritisch op haar eigen handelen. Haar onvermogen. Haar schuldgevoel. Ik denk dat zowel elke werkende als thuisblijfmoeder zich kan vinden in haar gedachten. Ik vond het zelf in ieder geval heel herkenbaar. Dat, hoeveel je ook van je kinderen houdt, het echt heel pittig kan zijn om persoon te zijn die alles moet doen. Dat je soms dingen zegt of doet waar je je voor schaamt. Dat je eigen frustratie en onvermogen enorm in de weg kan zitten om je kind te kunnen helpen of zelfs maar te begrijpen. Dat de dagen zich regelmatig aaneen lijken te rijgen in een eindeloze reeks van heel veel hetzelfde.
Ik vond het een verfrissend boek. Eerlijk, interessant en herkenbaar.
Meer interessante fictie verhalen
Wil jij ook vaker interessante fictie verhalen lezen? Dit zijn zeker aanraders!
Lees jij wel een fictie verhalen?
Deze blog bevat affiliate links.
