Schooljaar zit er bij Pippa een nieuw meisje in de klas. Ik heb haar nog niet bewust gezien, je weet wel, Corona enzo, maar ze is er en heeft flinke indruk gemaakt. Sofietje, ja echt, heeft namelijk oorbellen. En nog iets van LOL, maar daar ben ik ook nog niet helemaal achter. Goed, terug naar die oorbellen. Want je snapt het al: Pippa wil nu ook oorbellen.

Mag ik ook oorbellen?

‘Mama, mag ik ook oorbellen?’ De vraag komt er uit ergens aan het begin van dit schooljaar. Hoe ze er bij komt, ik heb geen idee. Zelf heb ik in totaal 7 gaatjes in mijn oren, verdeeld over links en rechts, maar verder dan mijn standaard knopjes met een glimmertje kom ik eigenlijk niet. En ik heb Pippa er eigenlijk ook nog nooit over horen vragen. Terug naar de 4-jarige. ‘Waarom wil je dan oorbellen?’, vraag ik voorzichtig. Deze vraag is natuurlijk een beetje tricky, want verwacht ik nu echt dat mijn 4-jarige me piekfijn gaat uitleggen waarom ze een naald door haar oorlel gestoken wil hebben?

Dat doet pijn hoor!

‘Maar mag ik dan oorbellen als ik 5 ben?’, vraagt ze me. Na wat meer navraag komt de aap uit de mouw. Sofietje heeft namelijk ook oorbellen. Die naam hoor ik de laatste tijd wel vaker en eerlijk gezegd komt me dat al aardig de keel uit. Want het is Sofietje voor en Sofietje na. Kan dat kind natuurlijk helemaal niks aan doen, maar ik vraag me gewoon af waarom ze zo’n indruk maakt op mijn dochter. En ik vind het helemaal niet zo’n probleem dat mijn kind oorbellen wil, maar ik heb er niet echt vertrouwen in dat ze begrijpt wat dat inhoudt. ‘Weet je Pip, oorbellen in je oren doen, kan best wel een beetje pijn doen’, probeer ik het over een andere boeg te gooien. Ik zie aan haar gezicht dat het werkt. 1-0 voor mij.

Schieten of piercen

Afgelopen week zag ik op Mamaplaats een blog voorbij komen waarin een moeder vertelde over het zetten van oorbellen bij haar 3-jarige dochter. Specifieker: het laten piercen van de oren van haar dochter. Die kreeg natuurlijk de complete moedermaffia over zich heen want wie laat nou zijn kind piercen als je pief-poef die gaatjes ook kan laten schieten in een fractie van de tijd? Het zette me aan het denken. Inmiddels weten we dat piercen een stuk ‘veiliger’ is dat het schieten van gaatjes, waarbij de huid opzij wordt gedrukt en dus kan gaan ontsteken. En ja, wil je als moeder dan niet de meest veilig optie nemen, zelfs als dat betekent dat je kind toch wel even door de zure appel heen moet bijten?

Nu had zij een dochter met stalen zenuwen en volgens mij een enorm hoge pijngrens, want op het filmpje is de zien dat deze bikkel amper een spier verrekt wanneer de naald door haar oorlel gaat. Dat zie ik bij mijn hypochondertje nog niet gebeuren. Die begint al te huilen wanneer ze haar pink stoot en er niks te zien is. Nee, piercen is hier niet echt een hele goede optie. Ongetwijfeld blijft ze niet stil zitten en wil ze na één oor die andere voor geen goud meer laten doen.

Maar jij hebt ze ook!

Zoals ik al zei, sta ik helemaal niet negatief tegenover het laten zetten van oorbellen. Ik kreeg mijn eerste gaatje volgens mij in groep 3. Stekertjes met sterretjes er op. En na 6 weken Sterilonnen voor het leven mochten mijn olifantenstekertjes erin voor de schoolfoto. Mijn tweede gaatje kreeg ik denk ik ergens in groep 6 of 7, en in groep 8 liet ik een helix (bovenin het oor) schieten. Ja, schieten, want dat mocht toen nog gewoon bij de drogist. Nu moet je die laten piercen. Het derde gaatje in mijn oren liet ik in 2 of 3 havo door mijn oren jassen, gewoon op een ordinaire middag uit school vandaag.

Ik liet zelfs tot 2 keer toe een navelpiercing zetten, maar die bleef uitgroeien. Ik twijfelde lang over een tongpiercing maar bedacht me dat dat niet zo handig was met saxofoon spelen en ook de neuspiercing stond lang op mijn verlanglijstje. Toevallig liet mijn vriendin Maaike er een zetten afgelopen week, waardoor ik daar toch ook weer over na aan het denken ben. Hoe dan ook, terug naar mijn kind.

Dan toch maar oorbellen?

Want ze mag van mij best oorbellen, maar dan moet ze het echt wel heel graag willen en ook weten dat het pijn doet en die pijn er dan voor over hebben. Want pijn is één ding, maar ik wil niet die moeder zijn die haar kind moed in staat te praten voor de tweede oorbel, omdat de eerste zo’n zeer deed. Dus wat mij betreft mag ze pas mee als ze haar bikkelstand heeft gevonden. En ik ben bang dat dat nog wel even duurt. En misschien duurt het gewoon ook nog wel even voordat ik zelf aan het idee gewend ben dat ze groter wordt en dat ze dingen wil voor ‘grote meiden’. Misschien moet ze maar gewoon met Papa gaan en thuiskomen met glinsterende oorbellen. Dan is het maar gebeurd. Weer een zorg minder.

Hoe oud waren jouw kinderen toen ze oorbellen kregen?

Deel op Facebook