Eerder las je al het verhaal van Inge over haar kraamweek tijdens de kerstdagen en haar zoontje die op 24 december werd geboren. Vandaag vertelt ze meer over haar gezin in combinatie met hoogsensitiviteit. Ze vertelt je over haar eigen zoektocht binnen de wereld van hoogsensitiviteit en haar doel om hoog sensitieve personen herkenning te bieden en daarmee dus te helpen.
Over Inge
Ik ben de 36 jarige Inge, getrouwd met mijn grote liefde en mama van 3 prachtige kinderen. Mijn hele leven ben ik al hooggevoelig (HSP), maar kwam daar pas in 2016 achter. Ik werk in de financiële sector en in mijn vrije tijd blog ik op mijn eigen blog Inge Beleeft. Dit blog ben ik begonnen, omdat ik naast de vele informatie over hooggevoeligheid maar weinig ervaringsverhalen tegen kwam van mede HSP-ers. Met mijn blog hoop ik vooral herkenning te geven aan hooggevoelige ouders en/of mede HSP-ers.
Wat is hooggevoeligheid/hoogsensitiviteit oftewel HSP?
In 1996 is vanuit de psychologie de term Hoogsensitief Persoon (of HSP) geïntroduceerd door de Amerikaanse psychologe Dr. Elaine N. Aron. Eén op de vijf mensen is geboren met een sensitief zenuwstelsel, dat sterker dan dat van anderen reageert op prikkels. HSP-ers zijn eerder moe, gevoeliger voor stress en raken gemakkelijk overprikkeld. Licht, geluid en emoties van anderen komen veel harder binnen. Het is dus niet zo dat de zintuigen beter werken, maar prikkels trekken eerder de aandacht.
Hoe kwam ik erachter dat ik hooggevoelig ben?
Al een tijdje liepen we met het gevoel dat onze oudste gevoelig was. Ze was 5 maanden toen ik voor het eerst googlede op ‘gevoelige baby’. Dat heb ik snel weg geklikt. Hoe durfde ik bij zo’n kleintje naar dit soort dingen te zoeken? Toch heeft dit altijd in mijn achterhoofd gezeten. Tijdens mijn zwangerschapsverlof van de middelste werd ik er door iemand op geattendeerd dat onze dochter wellicht hooggevoelig is. Online weer gaan zoeken, test gedaan en één en één is twee. Dit was wel heel duidelijk. Al snel werd me duidelijk dat dit allemaal wel heel herkenbaar was. Op dat moment vielen de puzzelstukjes in elkaar en werd duidelijk dat ik het ook ben.
Hoe overleef ik de ochtendspits?
Laat ik je eens meenemen in een dag met ons gezin. Laten we beginnen dat we binnen ons gezin wat regels hebben. Eén daarvan is dat we niet vóór 7 uur ’s ochtends van onze kamer komen. Zo kunnen we allemaal op onze eigen manier wakker worden. Als ik dan naar beneden ga om de broodtrommeltjes te vullen gaan de oudste twee mee naar beneden. Zij gaan de dagplanning invullen, zodat ze weten hoe de dag eruit ziet. Ondertussen liggen de boterhammen klaar om gegeten te worden als ontbijt. De jongste telg wordt pas gezellig als hij wat heeft gedronken. Na het ontbijt gaan de kinderen vaak pas aankleden. Op die manier is het veel relaxter hier in huis. Ik heb voor de kinderen op mijn telefoon een wekker staan, waardoor ze weten dat het tijd is om ons klaar te maken voor school.
Wandelen met mijn jongste zoon
De oudste twee zitten op school. Mijn jongste zoon is twee en mag nog lekker even thuis blijven. Met hem ga ik altijd nog even een rondje wandelen wanneer de oudste twee op school zijn. Even lekker de wind door onze haren. Vaak gecombineerd met een paar boodschapjes. Als we thuis zijn drinken we samen wat en laad ik me op. Kunnen we daarna heerlijk spelen, boekjes lezen of puzzelen. Ook vermaakt de kleine man zichzelf. Rommel ik wat in huis.
Uit school zijn de prikkels het heftigst
’s middags haal ik de kinderen uit school. Dan heb ik tegenwoordig standaard een kaakje of een liga in mijn zak zitten. Die krijgen ze gelijk uit school in de handen gedrukt. Ze hebben dan zo’n honger, dat ze eigenlijk daar al van overprikkelen. Doordat ze lekker wat hebben gegeten, is de eerste honger gestild. Thuis staat er een monkeyplatter klaar en eten we gezellig met elkaar wat gezonde snackies. Dit zijn voor ons handvatten die helpen om niet te overprikkeld te raken.
Mijn werk en HSP
Voor corona om de hoek kwam kijken, werkte ik al 50% van mijn tijd thuis. Ik werk 3 dagen per week en had een vast ritme. Eén dag standaard op kantoor, één dag standaard thuis en ik had een wisseldag. Een keer in de twee weken hadden we overleg en daar kwam ik dan voor naar kantoor. Zo’n kantoortuin geeft wel heel veel prikkels. Die dagen ben ik dan echt wel wat sneller uitgeteld. In de lunchpauze ga ik vaak wandelen, zodat ik de prikkels van de ochtend kan verwerken. Ook begin in vroeg, zodat het nog lekker rustig is. Tijdens mijn rit in het openbaar vervoer sluitt ik me af voor de omgeving om zo bij te tanken. Een boek of magazine lezen of lekker muziek luisteren waar ik blij van word.
Erg op mezelf
Ik ben altijd erg op mezelf geweest. Als ik bij mijn man ga kijken op de tennis of voorheen bij de voetbal, sta ik het liefst alleen te kijken. Gewoon in mijn eigen wereldje. Ik vind het altijd vervelend dat andere toeschouwers naar de spelers schreeuwen hoe ze het moeten doen. Toch ga ik graag kijken, maar zorg ik wel dat ik heerlijk op een eigen plekje sta in alle rust.
Ik ben niet verlegen
Mensen die mij niet goed kennen of mij voor het eerst ontmoeten zullen me snel als verlegen bestempelen. Toch is dit niet zo. Ik ben juist een enorme kletskous en als ik merk dat het goed voelt kan ik honderduit kletsen. Ik heb alleen wel even die ruimte nodig om af te tasten en te voelen dat het oké is. Over mijn kinderen wordt ook vaak gezegd dat ze (extreem) verlegen zijn. Daar reageer ik vaak op met de mededeling: ‘Ze zijn niet verlegen, ze hebben gewoon even tijd nodig om te zien waar ze zijn en of het vertrouwd voelt’.
Drukte in de omgeving
Hoewel ik niet tot mijn recht kom in grote groepen en druktes, vermijd ik ze niet. Ik ga gewoon mee naar feestjes. Daar nestel ik me dan vaak wel op een plekje dat voor mij comfortabel voelt. Daar blijf ik dan ook wel vaak de hele avond staan of zitten. Na zo’n uitje betaal ik wel de rekening, want ik moet daar altijd echt wel van bijkomen. Dat is het dan ook vaak wel waard geweest. Ook een citytrip in een drukke stad vind ik heerlijk. Ik hou ervan nieuwe steden te ontdekken.
Een artikel heeft me aan het denken gezet
Naast mijn HSP coach, heeft ook een artikel in Psychologie Magazine over High Sensation Seeker (HSS) mij aan het denken gezet. Ik vraag me af of ik niet meer naar de HSS kant neig van de hooggevoeligheid. Letterlijk betekent dat dat je dus juist nieuwe, spannende dingen opzoekt. Dit heeft overigens niks te maken met het feit dat ik bergen beklimmen heel leuk vind of parachute springen. Meer dat je graag nieuwe dingen onderneemt. Hierin herken ik mezelf wel. Natuurlijk vind ik nieuwe dingen spannend. Het is in ieder geval iets om uit te zoeken.
Nog veel te leren en droom najagen
Over HSP valt nog zo veel te leren. Iets waar ik dus ook zeker mee aan de slag ga en mee aan de slag ben. Ik heb een coachingstraject gevolgd. Het is zo fijn als er even iemand aan wat “knopjes draait” om je op de goede weg te helpen. Daarnaast ga ik mezelf er ook verder in verdiepen. Ik wil namelijk mijn droom najagen en dat is om naast mijn blog over ons leven als hooggevoelig gezin, ook echt professioneel aan de slag te gaan: HSP-ers begeleiden en hen vooral op zó’n manier te begeleiden dat zijn meer positiviteit uit hun sensitieve eigenschap te halen.
Door mijn werk in het onderwijs heb ik regelmatig te maken met kinderen die last hebben van prikkelverwerking. Vaak zijn dit kinderen die snel overprikkeld raken of het lastig vinden om van de planning af te wijken. Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat dit ook voor volwassenen geldt. Bedankt Inge, dat jij zo open hebt verteld over jouw gezin en HSP.
In Verhaal op Vrijdag doen vrouwen zoals jij en ik hun verhaal. Over hun gezin, hun werk of een andere bijzondere gebeurtenis, het kan allemaal. Wil jij ook je verhaal (anoniem) vertellen op Mamagisch? Stuur me dan een berichtje via het contactformulier!
Trackbacks/Pingbacks