Hoe vaak heeft mijn moeder het wel niet gezegd vroeger? ‘Van een beetje regen smelt je niet!’ Fijn mam, ja, we weten nu wel dat je gelijk had. Ik ben er nog steeds en heb in mijn leven heel wat stortbuien op mijn kop gehad. Want ik was niet dat kind dat bij vijf druppels regen met de auto van school werd gehaald. ‘Je doet je regenpak maar aan!’.
~ Een blogje uit het grote Mamagisch archief ~
Naar school wandelen, óók als het regent
Afgelopen week heb ik meer door de regen naar school gewandeld dan dat het droog is geweest. Zoals je al eerder hebt kunnen lezen, wonen wij best wel een eind van Pippa’s school af (yay for co-ouderschap) en móeten we ’s ochtends wel moet de auto. Dertig kilometer is me net even een brug te ver met twee kinderen op de fiets. Hoe dan ook, ik kies er bewust voor om dan de auto niet bij school voor de deur te parkeren. A omdat je daar rond haal/brengtijd nooit een parkeerplekje kunt vinden in de drukte. De school staat namelijk midden in een woonwijk, pal naast een andere school en voor extra parkeergelegenheid is bij de bouw ergens in de jaren ’80 nooit rekening gehouden. En B omdat ik vind dat Pippa moet leren dat ze niet overal maar van a naar b wordt gebracht met de auto. Wandelen is gezond. En niet alleen voor haar natuurlijk!
Capuchon op en gáán!
Goed, terug naar die regen. Afgelopen week was het dus echt herfstweer en alle droge momenten vielen dus precies vóór en ná het ophalen of wegbrengen. Nu ben ik heus niet van suiker gemaakt en ook mijn kinderen kunnen wel tegen een spatje water dus capuchon op en gáán! Juist, mijn opvoeding heeft dus daadwerkelijk wel zijn vruchten afgeworpen. Maar het deed me ook denken aan vroeger. Hoe vaak kwam mijn moeder wel niet ik haar dikke blauwe regenpak door de stromende regen naar school fietsen om ons op te halen, om vervolgens als tassenmoeder weer alleen naar huis ging? Arme mama.
Is het luxe? Of luiheid?
Want ik weet nog precies welke ouders er op die momenten met de auto voor kwamen rijden. Fiets plat in de achterbak en lekker droog naar huis. Vroeger dacht ik altijd dat dat echt superouders waren. Hoe lief was het, om je kind niet helemaal zeiknat te laten regenen? Inmiddels weet ik wel beter. Die ouders waren echt niet de allerliefste ouders van de hele wereld. Dit was gewoon puur eigenbelang! Ze hadden zelf gewoon totaal geen zin om door die regen te fietsen om hun kind te gaan halen!
Eigenlijk kan ik ze niet geheel ongelijk geven want ook ik dacht er van de week aan om gewoon lekker bij school te parkeren in plaats van bij mijn ouders, zo’n 5 minuten lopen van school. Ik hóu helemaal niet van regen. Juist door al die regenbuien waar ik vroeger doorheen moest, weiger ik nu nog op de fiets te stappen als er maar een spatje uit de lucht valt. En nu was ik zo’n moeder die tegen haar kind zei: ‘Kom op, capuchon op een gáán! We smelten echt niet van een paar druppeltjes!’
Lekker door de regen, je smelt niet!
Houd ik het probleem in stand? Heb ik later ook een volwassen dochter die nooit meer door de regen fietst? Of geef ik gewoon die ‘niet lullen maar poetsen’-opvoeding mee die ik ook heb gekregen? De waarheid ligt ergens in het midden. Eigenlijk maakt die regen me niet eens zo heel veel meer uit. Zaterdagochtend liep ik namelijk heerlijk door de regen naar de supermarkt met mijn oudste meisje. Zij genoot van de plassen waarin ze mocht stampen met haar nieuwe laarzen. En ik? Ik ben niet gesmolten. Althans, niet van buiten.
Moest jij vroeger ook altijd door de regen fietsen of was jij zo’n bofkont die met de auto werd gehaald?
Uitgelichte foto via www.pexels.com
