Lekker in de ochtendspits

Vrijdagochtend is altijd een beetje stressen hier in huis. Dat is namelijk de enige dag dat ik Pippa zelf naar school ben. Normaal gesproken loopt de wekker om 6.15u af en ik mag van mezelf nog even snoozen tot 6.30u. Vandaag loopt het even anders. Ik ben vannacht twee keer wakker geweest van Nova, heb daartussen amper geslapen en ik schrik dus wakker uit een onrustige slaap als om 6.15 de wekker gaat. Ik zet ‘m af en doe mijn ogen nog even dicht. Om 6.30u gaat de tweede wekker en wederom schrik ik wakker. In slaap vallen tussen je wekkers in is nooit een goed idee, dus de toon voor de komende ochtendspits is gezet.

Actie in de taxi!

Ik geef Sebas een por want zijn wekker gaan inmiddels ook. Terwijl ik snel een plas doe en mijn tanden poets, doe ik de deur van Pippa’s slaapkamer open. Meestal genoeg om haar ‘s ochtends wakker te krijgen. Half slaapdronken staat ze in de deuropening met een coupe ontploft. Ik sta er nog om te lachen. ‘Ga Basje maar even wakker maken’, zeg ik haar, terwijl ik zelf wat kleren uit de kast trek. Ik haal Nova uit bed en voer ondertussen een discussie met Pippa over dat ze niet haar tule prinsessenjurk naar school aan mag. Je kent het wel, same old, same old.

Ochtendspits

Als het hele spul beneden is, sta ik boterhammen te smeren, trommels te vullen en tassen in te pakken. Sebas rent me voorbij en terwijl ik vraag of hij de honden nog uit laat, krijg ik de blik. ‘Ik moet écht weg nu!’ Zucht. Dus terwijl de meiden eten, ren ik nog snel even met de honden een rondje om het huizenblok. Echt, wie mij er ook van beschuldigt slecht te zijn in time-management krijgt een hoek. Inmiddels heb ik alles van mijn lijstje ingepakt en kunnen we de deur uit.

Op weg

Stipt om 7.30u lopen we naar de auto. Tevreden over de tijdsplanning van deze ochtendspits rij ik weg richting de snelweg. Maar al op de provinciale weg begint het gedoe. Waar je 80 mag, probeert er weer iemand keurig 50 te blijven rijden. Als ik dan eenmaal bij de snelweg aankom, ben ik al lichtelijk geïrriteerd. Halverwege de route, ter hoogte van Zoetermeer, springt er ineens boven mijn rijbaan het rode kruis aan op de matrixborden. En al gauw ook op de middelste baan. Ik ben echt nèt de afslag om binnendoor te kunnen rijden voorbij. Kak. File. Echte ochtendspits. En dat terwijl ik nog vroeg vertrokken ben!

Zul je altijd zien. Échte ochtendspits.

‘Pippa, hou er maar even rekening mee dat we misschien wat later op school zijn’. Op de achterbank breekt de pleuris uit want ze wil haar nieuwe haarband aan de juf laten zien op school. Ik leg uit dat we ook wel naar school gaan, maar dat er file is en we dus later gaan komen. ‘Maar als de file lang duurt, gaan we ook niet eerst naar Oma, maar direct door’. Had ik het maar niet gezegd, want de tweede pleuris breekt uit. ‘IK WIL EERST NAAR OMAAAHAAAHAAAA’.

Dan gebeurt er iets wat ik niet verwachtte. Links van me rijdt een auto van Rijkswaterstaat me voorbij. Ik zie hem een stukje verderop stoppen en uitstappen. Hij raapt een grote plank op midden op de weg. Als hij weer instapt, gaan spontaan de rode kruizen boven de weg weer uit en begint alles voor me weer te rijden. ‘Nou Pip, we hebben geluk!’

Maar we zijn er nog niet

Als we bij Leidschendam de snelweg af komen, staan we voor mij gevoel een eeuwigheid boven op het viaduct. Voor me staan een stuk op 4 vrachtwagens, dus ik kan niet zien wat er voor me gebeurt. Ik moet wel op deze baan blijven staan, want voorbij kom ik er echt niet en ik moet zo rechts af het dorp in. Als het, eindelijk, weer begint te rijden, staat de vrachtwagen voor me net zo dat ik de afslag net niet op kan. Ik vloek binnensmonds. Of nou ja, ik denk dat het wel hardop was.

Bij God’s gratie staat de brug een keer niet open en kan ik het laatste stuk naar mijn ouders die zo’n 5 minuten lopen van school wonen, zo doorrijden. Mijn moeder staat ons al buiten op te wachten. ‘Mama, eigenlijk wil ik wel met de auto naar school’, probeert Pippa nog. Vette pech prinses, we gaan gewoon lekker lopen!

Hoe breng jij je kinderen naar school?