Eerder deze week vertelde ik nog over de rare streek die Pippa had uitgehaald op de BSO en ik vond het wel een mooie om deze eens aan mijn eigen jeugdherinneringen te koppelen. Want jongens, ik had me toch een pech vroeger. Mijn jeugdherinneringen zitter er vol van. Te beginnen met dat ongeluk op mijn driewieler.
Ik was twee en ik zei nee
Dingen die je uit je vroege jeugd herinnert, zijn de dingen die de meeste indruk op je hebben gemaakt. Hele leuke dingen, of juist de minder leuke dingen. Veel volwassenen kunnen alleen nog over hun jeugd vertellen in grote lijnen die aan elkaar hangen van bijzondere gebeurtenissen.
Zo is een van mijn vroegste jeugdherinneringen die ene keer dat ik 2 was en op mijn driewieler rond onze flat aan het fietsen was. We zouden die middag naar de speeltuin gaan die op het veld achter het gebouw lag. Om daar te komen moest je een pad af, wat best wel een stukje afliep. Om fietsers en brommers tegen te houden, stonden op dat pad van die heen-en-weer hekken. Ik fietste vrolijk naar beneden op weg naar de speeltuin. Het hek had ik heus wel gezien, maar met mijn sublieme inschattingsvermogen dacht ik dat ik op mijn driewieler prima onder dat hek door zou passen. Ik weet nog dat ik mijn moeder hoorde roepen dat ik moest stoppen. Maar toch eigenwijs hè. En BAM! Daar knalde ik vól tegen de onderste ligger van het stalen hek op.
Bloemen plukken is nooit een goed idee
Of die keer dat ik bloempjes wilde plukken voor mama. Mama was binnen en wij waren met een buurvrouw en de kinderen mee naar buiten. Ik weet nog dat ik in het midden van een veldje een prachtig paars bloemetje zag staan. Díe moest ik hebben! Die had ik nodig voor mijn boeket voor mama. Ik stapte het veldje in en er prikte iets aan mijn voet waardoor ik mijn evenwicht verloor. Ik viel face-first in het perkje met brandnetels. Van top tot teen zat ik onder de blaasjes. Je snapt dat ik nooit meer bloemen heb geplukt.
In het verband naar de playbackshow
Een paar jaar later, ik zat in groep 3, dat weet ik nog goed. In de grote vakantie was er altijd een afsluiting van de vakantie doe-week in ons dorp. Op het grote parkeerterrein voor het zwembad stonden allerlei spellen opgesteld en er was natuurlijk een playbackshow. Ik was al helemaal omgekleed om mee te doe met mijn favoriete act (nb: Breakaway van Tracy Ullman mét enorme oranje petticoat) en speelde nog snel een spelletje sjoelen met van die reuze sjoelstenen. Even later begon er flink wat te jeuken aan mijn vinger. En te prikken. En toch wel erg zeer te doen. Mijn moeder bekeek mijn vinger en zag twee hele dikke splinters ónder mijn nagel zitten. Resultaat: bezoekje aan de Eerste Hulp in mijn petticoat, een krijsconcert van mijn kant en een vinger dik in het verband.
En dat was natuurlijk nog niet alles
Zo kan ik echt nog wel even doorgaan. Ik was dat kind dat superblij bij haar vriendjes ging lunchen maar onderweg tegen een lantaarnpaal op liep en met een enorm blauw ei op haar voorhoofd weer op school kwam. Of die sukkel die een wesp kapot sloeg op haar hand en er nog steeds een litteken van heeft op haar vinger. Dat meisje dat in de eerste van de middelbare school als enige meisje met een jongensfeestje ging karten, haar arm verbrandde aan de motor en afgevoerd kon worden. Oh, en natuurlijk die keer dat ik mijn teen brak op de open dag op school. Ja, ik heb genoeg, inmiddels grappige, jeugdherinneringen om op terug te kijken.
Ben je benieuwd naar alle onderwerpen voor de #Mamagisch50blogs? Je leest er hier meer over. Laat je het me weten als je meedoet?
Wil je al mijn #Mamagisch50blogs lezen? Die vind je hier!
