Je denkt bij dit soort verhalen toch altijd: ‘Dat zou die van mij toch echt nooit doen? Zoveel gezond verstand heb ik er toch wel ingestampt?’. Nou, het spijt me je het te moeten melden, niks is minder waar. Of zoals mijn vriendin me aan de telefoon zei: ‘Wees trots op het feit dat het pas is gebeurd toen ze al 4 jaar en bijna 2 weken was, dat heb je toch knap voor elkaar gekregen’. Mijn kind stopte dus vanmiddag een kraal in haar neus op de opvang. De snotneus.

Telefoontjes van mijn ex rond half 5 zijn nooit goed.

Als mijn ex me belt op zijn dagen, heb ik altijd al gelijk het idee dat er vast iets aan de hand moet zijn. Het is half vijf vanmiddag als hij me belt. Ik heb de oproep gemist, want stond op het punt van mijn werk te vertrekken. Als ik hem terugbel, neemt hij niet op. ‘Hij zal wel druk zijn bij het ophalen op de opvang’, bedenk ik me nog. Misschien is ze ziek en is de vraag of ze morgen naar mij kan worden gebracht, ik heb oppas in huis. Een minuut later gaat mijn telefoon weer, ik rijd net weg. ‘De opvang belde net in paniek, Pip heeft een kraal in haar neus gestopt en is volledig overstuur. Ik rijd er nu naar toe, mijn moeder is onderweg en we gaan naar de dokter’. Ik probeer na te denken wat ik heb geleerd op BHV over verstopping van een luchtweg. ‘Hebben ze geprobeerd haar leeg te blazen? Neusgat dicht, en hard op de mond blazen?’, hoor ik mezelf zeggen. ‘Ja, volgens mij wel, maar het komt niet los’.

Het is niet mijn dag, maar wel mijn kind!

‘Wat wil je dat ik doe? Moet ik naar je toe komen?’. Ik voel me verscheurd. Moet ik naar haar toe of moet ik erop vertrouwen dat haar papa ook met haar naar de dokter kan. Het feit dat ze zelf aan de telefoon tegen hem bijna niets meer kon uitbrengen trekt me over de streep. Ik wil naar mijn kind. Vanaf bij werk trap ik mijn auto in plaats van rechtsaf naar huis, linksaf naar haar toe. Geen idee hoe ik er ben gekomen. In ieder geval zonder kleerscheuren. Ik belde de Vent om te vertellen wat er was gebeurd en dat ik voorlopig nog niet thuis zou zijn. Ik belde mijn bestie die me moet vertellen dat een kraal in de neus van een kleuter geen kwaad kan. Helaas zou ze liegen als ze dat zou beamen.

Op naar de huisarts

Of ik me netjes aan de snelheid heb gehouden op de welbekende trajectcontrole weet ik niet, maar als ik de straat van de dokter in rijd, zie ik mijn ex staan en zie ik in de zijstraat Oma Pip uit de auto tillen. Als ik uit mijn auto stap, hoor ik het hartverscheurende gehuil aan de andere kant van de straat. Mijn hart breekt. Ik ren snel achter ze aan en tref ze binnen in de wachtkamer. Mijn meisje volledig overstuur. ‘Ik wil niet – naar – de – dokter!’. Tranen stromen over haar gezichtje, ze is echt helemaal overstuur. Als de dokter aankomt begint ze nóg hard te huilen. We tillen haar de spreekkamer in. Als de dokter alleen al naar haar wijst zet ze het op een gillen.

‘Ik doe niks, mama gaat jou helpen!’

Oh god, hij zegt dat ik het moet gaan doen. Ineens herinner ik me de blaas-techniek. Hij gaat niet zomaar met zijn mond over haar mond, maar ik kan dat zonder problemen doen. ‘Éen neusgat dicht en hard op de mond blazen, toch?’ vraag ik hem. Inderdaad. Ik probeer het twee keer. Blaas echt met alle kracht die er nu nog in mijn longen zit, maar de kraal komt niet los. Dikke tranen. Ik moet lullen als brugman om haar rustig te krijgen. ‘Heb je gezien wat de dokter op zijn neus heeft? Hij heeft ook een PanterAnnie bril!’. Ze kijkt op, en merkt bedenkelijk op dat het toch niet helemaal dezelfde bril is. Inderdaad moppie, dat heb je goed gezien.

Die kraal moet eruit!

Na diverse pogingen om te blazen, te snuiten én een plaspauze (hey, je bent een kleuter of niet), moeten we er toch echt voor zorgen dat die kraal uit die neus komt. Met het lampje kunnen we ‘m zien zitten. Tussendoor merkt ze nog op dat ik mijn nieuwe kleren aan heb. Haar gedachten stuiteren alle kanten op. De dokter pakt een speciaal tangetje om de kraal uit het neusgat te kunnen wippen. Maar als Pippa dat ziet, begint het drama weer van vooraf aan. Waar ze eerst nog bij papa op schoot wilde, wil ze nu bij mij. ‘Oké, prima. Kom maar in mijn kuiltje zitten’. Ik ga in kleermakerszit op de behandeltafel zitten en hou haar stevig tegen me aan. Ze stribbelt tegen, huilt hard. Na 3 pogingen floept de kraal uit haar neus. Zij huilt, ik huil. Mijn hemel, mijn hart ligt in duizend stukjes op de grond.

Dankjewel!

‘Wow, wat hebben wij een knappe dokter hè, dat hij die kraal zomaar uit jouw neus heeft gekregen. Geef hem maar even een hele dikke high five en zeg maar dankjewel’. Ze kletst een lekkere high five op zijn uitgestoken hand en zegt luid, duidelijk en vooral opgelucht dankjewel. Als we haar weer in haar jas hijsen op de arm van papa, lukt het haar niet om haar muts op te krijgen. ‘Dokter, wil jij mij even helpen met mijn muts op doen?’ We lachen allemaal hard om mijn altijd maffe meisje. Als we de behandelkamer uitlopen, draait ze nog even om en stuurt een handkus naar de dokter. Die heeft punten gescoord!

Even terugbellen

Als juf weet ik hoe vervelend het is om in het ongewisse te blijven als er iets met een van je leerlingen is gebeurd. Ik bel als we naar buiten lopen gelijk de opvang. Ik krijg de juf in kwestie aan de telefoon. ‘Wacht even, ik zet je even op speaker. Dan kan Pippa zelf vertellen wat er is gebeurd’. Ik laat ze even met elkaar babbelen en neem vervolgens het gesprek over. De juf begint zich gelijk te verontschuldigen en uit te leggen wat er is gebeurd. ‘Het is oké, het is gebeurd. En het had net zo goed bij mij kunnen gebeuren. Ik ben vooral blij dat er een van de juffen bij was die Pippa goed kent’.

We zijn weer een ervaring rijker

Ik heb gelukkig nog nooit een echte panieksituatie meegemaakt met een van mijn meiden. Onderweg in de auto, een ritje van ongeveer 15 minuten over de snelweg, heb ik mezelf rustig gehouden door te bellen. Een bekende stem horen, die met je kan praten, kan relativeren, dat heb ik op dat moment nodig. Ik was er, ik kon helpen. Ik was alles wat ik als mama had kunnen zijn. We zijn weer een ervaring rijker. Nu maar hopen dat ze er genoeg van is geschrokken. Al doende leert men. Of ook niet, het blijft natuurlijk wel een kind van mij.

Hoewel het in dit geval niet werkte, wist ik wat ik in deze situatie had kunnen proberen om de kraal uit Pippa’s neus te krijgen. Dat komt omdat ik een BHV cursus heb gevolgd én kinderreanimatie. Ik kan in dit geval ook alleen maar aan alle ouders een kinder-EHBO cursus aanraden. Zorgt dat je weet wat je moet doen! Je kunt op de site van het Rode Kruis een cursus in de buurt vinden. Echt een must voor iedere ouder!

Uitgelichte foto: Magda Ehlers via Pexels

Deel op Facebook