Als voormalig juf kan ik een aardig boekje opendoen over ouders. En vooral de nogal bijzondere manier waarop ouders soms met leerkrachten communiceren. Ga er maar weer even lekker voor zitten en geniet van de meest rare uitspraken op het oudergesprek die ik ooit om mijn oren heb gekregen!
Voor de klas maak je alles mee
Ik was 17 toen ik mijn eerste passen in het basisonderwijs zette. En ja, toen was ik nog heel bleu en dacht ik het leven van kinderen op wonderbaarlijke wijze zou kunnen veranderen. Ik zou die juf worden waar je jaren laten nog aan terug zouden denken. Net zoals ik dat met een aantal van mijn eigen leerkrachten heb. Nou, ik kwam heel gauw van de koude kermis thuis kan ik je vertellen. Want werken met kinderen is fantastisch, echt waar. Maar dat je vervolgens ook met de ouders moet dealen, dat vind ik dan net wel wat minder. Het voeren van een oudergesprek staat nog steeds niet bovenaan mijn leuke-dingen-lijstje. Begrijp me niet verkeerd, heel veel ouders zijn ook echt leuk maar sommigen kunnen, tja hoe zeg je dat netjes, gewoon een beetje belachelijk uit de hoek komen. Veeleisend op een verkeerde manier.
Hoe ben je dan zelf als ouder met schoolgaande kinderen?
Inmiddels ben ik nu natuurlijk ook zelf ouder met twee kinderen op de basisschool en echt, ik ben niet de makkelijkste moeder om een oudergesprek mee te voeren. Ik weet te veel, ik heb teveel gezien en meegemaakt en ik weet wat er mogelijk zou moeten zijn. En als je dan net een leerkracht treft die in mijn ogen niet het beste met mijn kind voorheeft, ben ik zeker niet te makkelijkste en stel ik best wel wat eisen. Maar, en daar zit de sleutel, ik blijf altijd respectvol en probeer ook aan te geven waar mijn bezorgdheid vandaan komt. Ik weet het heus niet allemaal beter, maar als we onze kennis combineren kan dat mijn kind wel verder helpen.
Rare uitspraken van ouders
Dat oudergesprekken onvermijdelijk zijn weten we. En vaak zijn oudergesprekken ook helemaal niet moeilijk of ingewikkeld. Je hebt het over het kind, wat gaat er lekker en wat zou er wellicht nog beter kunnen en je gaat door naar de volgende. Totdat je een oudergesprek moet voeren over het gedrag van het kind. En nee, natuurlijk is het als ouder niet leuk als je ‘op het matje wordt geroepen’. Echter moet je ervoor waken dat de feedback op het gedrag van je kind, niet direct kritiek is op jouw opvoedstijl. Nou ja, soms ook wel, maar dat zijn de speciale gevallen ;).
Dit klinkt als een ‘jou’ probleem
Ik was 21 jaar, net een jaar vers van de Pabo toen ik in een groep 8 terecht kwam waar er drie jongens er hun levensmissie van hadden gemaakt om gedrieën de leerkracht én de rest van de klas het leven intens zuur te maken. Van onderbrekingen in de les, tot kleine pesterijtjes zoals steeds het scherm van de computer draaien, het was absoluut geen leuke situatie. Je snapt dat deze heren al meermaals waren aangesproken, er waren afspraken mee gemaakt, soms uit de klas verwijderd noem maar op.
Totdat er op een dag iets was gebeurd waardoor ik echt niet anders kon dan de ouders van een van de drie op school uit te nodigen voor een gesprek. Ik probeerde aan de moeder uit te leggen wat er aan de hand was en waarom dat gedrag echt niet door de beugel kon. Na een diepe zucht gooide ze haar handen in de lucht en slaakte: ‘Ja, maar jij kunt hem om 3 uur gewoon naar huis sturen. Daarna zit ik er dus de hele dag mee!’
Oke….
De ouders die het beste met hun kind voor hebben
Een paar jaar later. Ik werk inmiddels op een school waar laten we het vriendelijke zeggen, de ouders nogal competitief zijn wat betreft het schooladvies. En er is niks mis met het beste met je kind voorhebben. Alleen is het hoogste schooladvies niet altijd per sé het beste voor het kind.
Zo kwamen de ouders van een leerling bij mij op oudergesprek aan het eind van groep 6. Vader bekleedde op dat moment een topfunctie binnen een internationaal bekend bedrijf, moeder was vooral druk met mooi zijn, je kent het type misschien wel. Goed, in het afsluitende gesprek dat jaar, bespraken we natuurlijk ook de resultaten en werkhouding. Nou had deze meid knetterhard haar best gedaan, waren er wat kwartjes gevallen en ging het, voor haar niveau, echt heel goed. Toen ik dit uiterst positief aan de ouders bracht, omdat ze nogal kritisch konden zijn, keken ze me aan en zeiden met een stalen gezicht: ‘Dus dan kan ze gewoon naar tweetalig VWO!’
Ehm… nee.
Je kan het maar geregeld hebben..
Voor sommige scholen moet je er als ouder op tijd bij zijn. Zeg maar je kind ingeschreven hebben voordat je überhaupt een positieve zwangerschapstest in handen hebt. Populariteit en een goede uitstroom doet wel dingen zeg maar. Hoe dan ook, dit ouderkoppel kwam op rondleiding en nam hun kind, dat nog in de maxi-cosi lag, mee. Dat was op zich geen uitzonderlijke situatie voor ons. Echter toen ze aan mijn collega vroegen ‘Of hun kind hier wel een VWO advies zou kunnen krijgen’, keken we elkaar toch even gek aan.
Vroegen ze dat nou echt?
Een leerkracht is ook maar een mensen
We willen het het liefst zo snel mogelijk vergeten, de thuisonderwijsperiode tijdens Corona. Heel eerlijk, persoonlijk vond ik het heerlijk om alleen maar met lesgeven bezig te zijn en die randzaken voor een periode naast met neer te kunnen leggen. Stomgezegd: ik kreeg echt weer plezier in mijn werk omdat de focus weer lag op hetgeen wat ik het liefst deed: lesgeven. Natuurlijk waren er ook voldoende zaken die minder tof waren aan deze periode. Bijvoorbeeld ouders die me om half 8 ’s ochtends al een bericht stuurden met: het werk van vandaag is al af, heb je nog wat?
Ehm… de schooldag begint om 8.30u
Of de ouders die me om 8 uur een bericht sturen: ‘Ik heb je gisteravond nog gemaild maar nog geen reactie ontvangen!’
*Kijkt in mailbox:* mail ontvangen 23.46u
Of ouders die verwachten dat je dus 24/7 bereikbaar moet zijn in zo’n periode. Let wel: ik werkte in die tijd alleen op maandag en dinsdag, maar deed mijn gigantische best om ook op de andere dagen te kunnen bijspringen indien nodig. Om vervolgens ouders aan de telefoon te krijgen die zeggen: ‘Ja ik heb een uur moeten wachten op hulp’.
Ben je je ervan bewust dat ik ook twee kinderen thuis heb en dit dus niet mijn werkdag is?
Sorry, wat zei je?
Mamatijgers en papaleeuwen, ik heb er genoeg van gezien. En als de situatie ook echt zo vervelend is als hoe ze ‘m omschrijven, heb ik daar alle respect voor. Maar toen de vader van de grootste pestkop en zuiger in mijn klas verhaal kwam halen omdat zijn kind gepest werd (lees: het gepeste kind had eindelijk eens iets teruggezegd), was ik minder begripvol. Deze ouder (in dezelfde leeftijdscategorie al ikzelf) die mij in een boos gesprek een ‘juffie’ noemde.
He vriend, ik heb niet met je geknikkerd en zo wel, was je nu als je knikkers kwijt geweest.
Ja wat moet je ervan zeggen?
Om sommige dingen heb ik natuurlijk keihard gelachen, maar bepaalde uitspraken hebben me echt met mijn mond vol tanden laten staan. Laten we vooral als ouder niet vergeten dat de leerkrachten van je kind gewoon mensen zijn van vlees en bloed, dat zij ook hun eigen leven en beperkingen hebben en dat de wereld echt niet alleen maar om jouw kind draait. Met een beetje begrip kom je een heel eind en dat maakt het oudergesprek een stuk makkelijker voor beide partijen.
Uitgelichte afbeelding via Pexels
