De algemene regel als het om spelen de kinderen gaat is dat als het stil wordt, je je zorgen moet gaan maken. Maar de verhalen die ik toegestuurd kreeg toen ik op Instagram vroeg hoe speelafspraakjes uit de hand kunnen lopen, waren zeker ook niet mals. Lees mee en deel gerust jouw ergste ervaring in de reacties!

‘Mam, mag ik afspreken?’

Heel eerlijk, ik ben eerlijk gezegd heel blij dat ik 30 kilometer van Pippa’s school af woon en dat afspreken op mijn dagen dus niet echt handig is. Want speelafspraakjes zijn niet mijn favoriete bezigheid. Zolang er buiten gespeeld kan worden of als we met wat ouders bij elkaar zitten vind ik het helemaal prima, maar onbekende kinderen die in mijn huis komen spelen wekken echt de allerergste allergie bij me op. En misschien is het raar om het te zeggen maar ik ga dus niet zo heel goed op andermans kinderen die zich niet aan mijn regels houden.

Speelafspraakjes from hell

Waarom spelen belangrijk is weten we natuurlijk allemaal wel. En dat samen spelen ontzettend goed voor de sociale emotionele vorming is ook. Mijn meiden spelen dan ook graag samen, vooral buiten. Nu kan ik de keren dat hier onbekende(re) kinderen thuis kwamen spelen dus op één hand tellen, maar als ik jullie verhalen mag geloven, is er voor speelafspraakjes een speciaal plekje in de hel.

Ehm… wat gebeurt daar thuis?

Zo vertelde een moeder me dat het kindje dat bij haar thuis was komen spelen onder géén beding naar huis wilde. Haar vader zou namelijk enorm boos op haar worden. Nadat er een hele stortvloed kwam over dat ze dan naar haar kamer moest en dat hij dat dingen deed die zij niet wilde. Natuurlijk schrok deze moeder hier enorm van. ‘Ik hield er zo’n rotgevoel aan over dat ik het uiteindelijk op school het teruggekoppeld. Niet alleen het kind was overstuur maar ook mijn eigen dochter was er helemaal verdrietig van.’

Boys will be boys

Natuurlijk ben ik een echt meisjesmoeder en wordt er hier vooral getekend, geverfd en met glitters gesmeten maar jongens zijn echt wel hele andere koek, zoals deze moeder me vertelde.

‘Er kwam een vriendje van mijn zoontje spelen. Deze knul springt op de eettafel, trekt zijn broek omlaag en staat met zijn blote billen te schudden alsof zijn leven ervan afhangt. Vervolgens, je gelooft het niet, springt hij omhoog, hangt aan de lamp boven de eettafel en bengelt als Tarzan. Totdat hij met een flinke klap op de vloer terecht komt en eindigt met een flink aantal blauwe plekken en een bloedneus. Je snapt, deze komt bij mij niet meer binnen!’

Hoe verzinnen ze het?

Dat kinderen er een levendige fantasie op nahouden weten we ook allemaal. Dat ze daarin soms een beetje kunnen doorslaan, weten we ook. Maar de jongens uit het volgende verhaal maken het wel heel bont. Deze moeder vertelt:

‘Mijn zoon en zijn vriendje spelen buiten en samen met een vriendin zit ik binnen. Terwijl wij lekker kletsen, vermaken de jongens zich prima totdat mijn vriendin haar oren spitst. Hoorde ze dat nou goed? Dus ze kijkt naar buiten en ziet de jongens met de koksmessen uit de keuken. Ze waren riddertje aan het spelen en gebruikten die messen dus als zwaard en stonden er ondertussen bevroren water mee uit een emmer te hakken. Oeps!

Tripjes naar de HAP is ook niks nieuws

Als je eigen kind een ongelukje heeft is dat natuurlijk heel vervelend maar als het kind dat bij jou komt spelen er zodanig aan toe is dat je naar het ziekenhuis moet, is dat wel even heftig. Dat zijn natuurlijk ook de gebeurtenissen die je nooit meer vergeet dus deze is uit eigen verhalendoos.

Ik zat denk ik in groep 3 of 4 en eindelijk kwam even van mijn klasgenootjes een keer spelen. Wij woonden best wel een stuk van school af, dus ik was gewend om te fietsen. Mijn vriendinnetje zou bij mijn moeder achterop gaan dus alles was oké. Let wel, dit was nog in het tijdperk dat een fietsstoeltje gewoon een kussentje met een ijzeren beugel als rugleuning was en van je van die uitklapsteuntjes aan de fiets vast had zitten. We waren onderweg en alles ging dus goed tot het moment dat ze dus met haar voet tussen de spaken kwam en het uitschreeuwde van de pijn. Tripje ziekenhuis dus, in plaats van een speelafspraakje.

Dat doen ze thuis nooit…

Het laatste verhaal is er ook eentje van een speelafspraakje dat eindigde op de HAP. ‘Er kwam een vriendje van mijn jongste zoon spelen. Omdat het zo warm was, had ik van die plastic ijskontjes in hun glazen gedaan gedaan. Met een slokje water neemt het vriendje dus dat ijsklontje in zijn mond en kauwt het open. Gelijk zijn mond gespoeld natuurlijk en hup de auto in naar het ziekenhuis. Hij hield er gelukkig niets aan over, maar die ijsblokjes gebruik ik niet meer!’

Hoe zijn jouw speelafspraakjes?

Herken jij je in deze horrorverhalen of gaan de speelafspraakjes bij jou eigenlijk altijd wel goed? Ik hoop voor jou natuurlijk het laatste maar als je nou ook nog een gouden verhaal hebt, schroom niet om ‘m even hieronder te delen! Dat maakt het leed voor de bovenstaande moeders toch net een tikkie minder zwaar.

Uitgelichte afbeelding via Pexels.

Deel op Facebook