Ik weet niet van wie ik het heb maar dat ik altijd ruimschoots op tijd weg ga, zit er bij mij echt enorm ingebakken. Ik heb namelijk een grondige hekel aan te laat komen. En ja, ik geef ook echt eerlijk toe dat ik er ook een hekel aan heb als andere mensen bij mij te laat komen. Als we een tijd afspreken, zorg dan gewoon dat je er op de afgesproken tijd bent en ben je toch verlaat, stuur dan even een berichtje.

Jong geleerd is oud gedaan

Op de basisschool was ik altijd een van de eerste kinderen op het schoolplein. We woonden als een van de weinige gezinnen aan de andere kant van het dorp en ik denk dat we ongeveer 10-15 minuten op de fiets zaten. Met een beetje pech stond de brug ook nog open en duurde het langer. Maar we gingen dan ook altijd zo rond 8 uur weg. Toen ik naar de middelbare school ging, moest ik een stuk verder fietsen. Zo’n 15-20 minuten. Eén van mijn klasgenoten woonde letterlijk 10 huizen verderop. In het begin van het schooljaar fietsten we nog wel eens samen naar school maar al gauw werd me duidelijk dat hij geen zin had om om 8 uur, of zelfs eerder te vertrekken. Hij stapte gerust om kwart over acht op de fietsen en nam het te laat komen gewoon voor lief.

Kortsluiting

Je snapt vast wel dat dat bij mij enorme kortsluiting veroorzaakte. En nu ik inmiddels 20 jaar ouder ben, is dat niet minder geworden. Op tijd komen staat bij mij hoog in het vaandel. Ik wil niet dan iemand anders op mij hoeft te wachten. Dat zorgt er dus met regelmaat voor dat ik weer ergens 10 minuten (of soms zelfs langer) in mijn auto zit te wachten tot ik naar binnen kan. Dat vind ik dus zelf helemaal niet zo’n probleem, ik vermaak me wel even met een boek of mijn telefoon.

Weten waar je aan toe bent

Te laat komen kan natuurlijk heus wel eens een keer gebeuren door een onvoorziene gebeurtenis. Net voor vertrek moet je nog een poepexplosie tackelen of je hebt een lekke band met de fiets en moet toch gaan lopen. Kan gebeuren, echt. Maar er is dan niets wat je tegenhoudt om even te bellen of appen met de boodschap dat je wat later bent. Zodat degene met wie je hebt afgesproken weet waar ze aan toe zijn. Dat vind ik namelijk het meest lastige, zeker nu ik kinderen heb. In mijn hoofd heb ik afspraken op een bepaalde manier gepland. Bijvoorbeeld een lastig telefoongesprek. Ik weet dat ik Nova best een half uur tot drie kwartier zoet kan houden met de tv aan. Maar als mijn afspraak dan een half uur later dan gepland belt, wordt dat toch al een stuk lastiger.

Ik ben om 17.00u thuis!

Of dat eeuwige gedonder met hoe laat iemand thuis komt. Zoals ik hiervoor ook al zei, het kan echt wel een keer gebeuren dat je wat later bent omdat er op je werk nog even wat tussendoor komt. Maar als je 17.00u zegt, dan zorg je dat je er ook bent. Want ik plan mijn hele dag daar dus omheen. En weet je al dat je het niet gaat redden, prima. Maar zeg het dan even!

Maar kom jij zelf dan nooit te laat?

Heel eerlijk? Natuurlijk gebeurt het mij ook wel eens dat ik ergens te laat aan kom. En nu wil ik zeker niet de schuld afschuiven maar dat ligt meestal niet aan mijn eigen planning. Ik schreef er bijvoorbeeld over in deze blog over en ook in mijn blog over de ochtendspits van afgelopen week kwam ik er nog eens op terug. Maar ik ben dan wel weer zo iemand die, wanneer we in de file terecht komen, school belt met de boodschap dat we onverhoopt wat later zijn. Maar gelukkig weten de meeste van onze vrienden wel dat ik samen ben met een notoire treuzelaar. Dat Nova anderhalve week overtijd geboren werd, werd dan ook al gauw afgedaan met: ‘Dat heeft ze van haar vader!’

Hoe sta jij tegenover te laat komen? Kom je zelf wel eens te laat, of ben je juist altijd heel stipt op tijd?

Deel op Facebook