Het is zondagochtend. En het lijkt bijna een ideale zondagochtend. Kindjes rustig opgestaan. Geen ruzie over de iPad, want gisteren was al besloten wie op welke iPad mocht op welk moment. Baby nummer 3 heeft een flesje op en nog niet de halve fles teruggegeven dus er lijkt geen kledingwissel nodig te zijn. Er waren krokante croissantjes, harde broodjes (omdat ze vers uit de oven kwamen), er werd weinig gemopperd aan tafel en er was zelfs een warme cappuccino. Zou het dan echt lukken? Een rustige zondagochtend met kinderen?
Hoe gaat de dag verlopen?
Na het ontbijt kwam het cruciale moment; schermtijd was voorbij dus tijd om ‘zelf’ voor vermaak te zorgen. Bij onze kinderen kan het dan vaak 2 kanten op gaan; of het lukt en we hebben over het algemeen die dag vrij weinig werk om ze te vermaken. Of het lukt niet en de toon voor de rest van de dag is gezet. Want alles is saai, stom, geen zin, niet leuk en noem het maar op. Beetje net zoals kleding shoppen; slaag ik in de eerste winkel dan weet ik dat de rest van de dag wel gaat lukken. Lukt me dat niet kan ik het beste meteen naar huis want dan wordt het de rest van de dag ook niks.
Zou er dan eindelijk me-time komen?
Anyway; de duplo werd gepakt. En er ontstond ook nog eens samenspel. Of in ieder geval, ze gingen alle twee met de duplo spelen en er werd een soort van onderhandeld over de verschillende onderdelen. Zuslief ontwikkelt overigens hier al serieuze skills in die haar later vast en zeker heel ver gaan brengen. Het ging er aardig vredelievend aan toe en ik besefte dat er tijd voor mij aan zat te komen omdat nummer 3 inmiddels al voor zijn eerste slaapje lag te slapen. Ha, what was I thinking?!
De eerste voortekenen miste ik
Het begon nog relatief onschuldig; “Mam mag ik mijn koptelefoon op zodat ik even rustig kan bouwen en geen andere geluiden hoor?” “Ja hoor lief, geen probleem ik pak hem even.” “Dan wil ik ook mijn koptelefoon.”. Uiteraard. So far so good. Ik was (en ben) al lang blij dat er fijn wordt samengespeeld en geen sprake is van jaloers gedrag.
Chaos ten top
Fast forward 3 minuten later; broer en zuslief hadden bedacht dat ze samen verder gingen spelen. Maar ze konden elkaar niet zo goed verstaan. De koptelefoons hinderde ze daarbij (joh). Het volume ging nog verder omhoog om elkaar toch te kunnen verstaan. Uiteraard hadden ze iets nodig waarvan ze zeker wisten dat het helemaal onder in de duplobak zou liggen dus die werd met volle vaart omgekieperd. Om vervolgens alle twee tegelijkertijd het betreffende stukje te zien liggen en (uiteraard) alle 2 nodig te hebben. Met een nog groter volume probeerden ze elkaar te overtuigen waarom de ander ook prima zijn spel voort kon zetten met iets anders. Uiteraard nog steeds met koptelefoons op.
Eigen schuld dikke bult
Gevolg; 2 minuten later stond manlief beneden met babynummer 3 (had ik al genoemd dat ze recht onder de slaapkamer van nummer 3 waren gaan spelen? Ik had dus toch de white noise een standje hoger moeten zetten die ochtend), was het vredelievende spel van zojuist veranderd in een serieuze onderhandeling die steeds dreigender en minder vriendelijk werd (jij mag nooit meer op mijn kinderfeestje komen als ik nu niet de schep van jou krijg) en kon ik alleen maar denken; waarom waren die koptelefoons ook alweer een goed idee?!
De oplossing
Toen ik de aandacht wist te trekken van zuslief kwam ze naar mij toegelopen. Ik gaf rustig aan dat het misschien iets zachter kon, waarop ze haar koptelefoon even van haar oren afhaalde en zei: “Wat zeg je mam? Ik kan je niet zo goed verstaan door mijn koptelefoon.” … … Ik telde zeker tot twintig dat kan je je voorstellen.
Over tot de orde van de dag
En toen ik mijn hoofd naar manlief draaide zag ik nog net hoe alsnog de voeding van de baby eruit kwam. Toch nog een kledingwissel dus. Het was ook al 9.58u. Had de outfit toch maar mooi bijna 3 uur standgehouden. Me-time moest dus toch nog even wat langer op zich laten wachten.
Lees ook de andere blogs van Heleen!
Hi. Ik ben Heleen van Beers. Slaapcoach en founder van One Two Dream. Daarnaast ben ik mama van 3 kindjes van 7, 5 en bijna 6 maanden. Drie schatten van kinderen die me soms tot het uiterste weten te drijven. Ik ben een gestructureerde chaoot die heel graag mensen helpt. Mijn missie als slaapcoach is dan ook om ouders te begeleiden in hun zoektocht naar fijne slaapgewoonten en een gezond slaapritme. Waarbij ik ga voor duidelijk, praktisch en vooral liefdevol. Want er is bijna niets zo mooi als een slapend kindje (na een vermoeiende dag). De liefde die je dan voelt, maakt het het allemaal waard.
Ben jij benieuwd naar wat ik voor jou kan betekenen? Check vooral mijn website www.onetwodream.nl of volg mij op mijn socials; @onetwodream_slaapcoach op instagram.
