Allereerst verontschuldig ik me voor typfouten vandaag. De tranen zitten flink in de weg maar ik wil dit verhaal heel graag van me afschrijven. Afgelopen donderdag, 5 mei hebben we afscheid moeten nemen van mijn allerliefste huisdier, mijn eerste eigen hond Cacao en het doet me enorm veel verdriet.

Mag ik een hond?

Jarenlang heb ik mijn ouders kapot gezeurd om een hond en steevast was het antwoord: ‘Nee. Dat doe je maar als je op jezelf woont!’ Nu begrijp ik het wel hoor, het nemen van een hond als huisdier brengt nu eenmaal een aantal grote verantwoordelijkheden met zich mee en ik denk dat ik dat toen ik jong was echt nog niet beseft. Desalniettemin bleef de wens om een eigen hond te hebben.

‘Als ik op mezelf woon neem ik een chocoladebruine Labrador met een rimpelneusje en die noem ik dan Cacao’. En zo geschiedde. Ik was net 21 en in mei van dat jaar kochten we een appartement, klusten een zomer lang en trokken in september in ons eerste huisje. We stonden op de wachtlijst bij twee Labrador fokkers en in januari kwam het verlossende telefoontje: er was onverwachts een pupje voor ons vrijgekomen en of we wilden komen kijken. We mochten langskomen en ik kreeg een klein bruin bolletje wol in mijn handen. Cacao van 5 weken oud. Het had uiteindelijk nog heel wat voeten in de aarde want ze was eerder aan een gezin beloofd maar de fokker had daar zo’n vervelend gevoel bij, dat ze liever op zoek ging naar een plekje dat een beter match was. Gelukkig voor ons, want uiteindelijk mocht ze na nog 2 lange weken wachten met ons mee naar huis.

Een hond is echt een hele verantwoordelijkheid

Ik leerde op de harde manier dat een hond echt een hele verantwoordelijkheid is. Het heeft ruim 10 maanden geduurd voordat Cacao eindelijk écht zindelijk was en ik kon tot die tijd gerust zo’n 2 tot 3 keer per nacht in mijn trainingsbroek en en met een puppy op mijn arm 4 verdiepingen naar beneden om haar te laten plassen. Of die keer dat ik met haar buiten op het grasveldje voor onze flat haar even van de lijn losmaakte om het commando ‘kom hier’ te oefenen en ik gelijk 2 Boa’s in mijn nek had hijgen ‘want honden mogen hier niet los’. Eigenwijs als ik ben was ik het niet eens met de bekeuring die ik kreeg en liet de hele zaak voorkomen bij de rechter. Die overigens ook heel gecharmeerd was van mijn puppy en deze hele bekeuring maar onzin vond. (Het was overigens wel echt een dingetje… op mijn werk moeten vertellen dat ik moest voorkomen. Totdat ik vertelde waar het over ging, haha)

Twee maken meer lol dan één

Al vrij snel kregen we het idee dat het leuk zou zijn als we er een tweede hond bij zouden nemen en na een goed gesprek met de fokker kregen we groen licht. Cashew kwam ook in ons gezin en het voelde zo goed om twee van deze heerlijke beestjes in huis te hebben. Cacao wierp zich op als grote zus en leerde Cashew alles wat ze wist. Binnen waren ze elkaars kussentje, buiten elkaar speelmaatje. En als echte Labradors was het allerliefste wat ze samen deden zwemmen en apporteren. Uren liep ik met mijn beestjes door de bossen. In Den Haag in Marlot, vlakbij ons huis, tripjes naar het hondenstrand bij de Dobbeplas, in het Balijbos in Zoetermeer en zelfs Cruquius werd aangedaan. En het was altijd zo mooi op te zien: mijn twee goedzakken die met iedereen overweg kunnen, zolang er maar een balletje werd gegooid. Nog nooit een onvertogen woord tussen hen en andere honden, altijd volle bak plezier en genieten.

Altijd waren ze overal bij

En hoewel Labradors geen kleine honden zijn, ze waren overal welkom. Mee naar familie of vrienden, een weekendje weg, op vakantie naar Zeeland op de camping, het ging gewoon heel gemakkelijk. En als wij een keer een weekje naar het buitenland dingen, was oppas nooit een probleem. Zelfs in een huis met 4 katten ging het goed. Het is echt zo dat je huisdier gewoon overal bij is. Mijn eerste huisje, ons trouwen de verhuizing naar de eengezinswoning en zelfs de zwangerschapsaankondiging van Pippa. Cacao en Cashew worden grote zus! Zelfs toen de bevalling was begonnen en ik de eerste weeën ‘s nachts op de bank lag weg te puffen, kwam ze om en om bij me zitten om te checken of alles oké was.

Na de scheiding besloten we om de honden mee te laten gaan in het co-ouderschap over Pippa. De honden verhuisden dus ook weer met me mee en kregen er nóg een hondenzus bij. Hoewel drie honden en een kind af en toe best veel was, had ik het ook niet anders willen hebben. Pippa heeft letterlijk leren vallen en weer opstaan door onze honden. En met af en toe een lik van hun kant en van haar kant heel veel stukjes eten die van de tafel afvielen, werden het de beste vriendjes. We verhuisden nog een keer en ook Nova kwam erbij en voor haar geldt hetzelfde: met alle hondjes is het dikke mik.

Hoe oud wordt een hond eigenlijk?

Het is een vraag die ik me de afgelopen jaren meermaals het afgevraagd. Ik weet dat Cacao’s moeder ruim 14 is geworden en ik had natuurlijk de hoop dat ook mijn honden een lang en gezond leven zouden hebben. Maar ouderdom komt ook met gebreken. Hoewel de kans ongeveer 1 op 3 is dat een teef een ontsteking in de baarmoeder krijgt, hadden alle drie onze honden die pech. Eerst Cashew, anderhalf jaar later Cacao en Layla sloot de rij. Gelukkig zijn ze er alle drie goed bovenop gekomen maar het was bij alle drie een heftige operatie. De momenten die je liever niet beleeft met je huisdier.

En dan komt het afscheid van je huisdier ineens dichtbij

Inmiddels was Cacao ruim 13 en kreeg ik steeds vaker de vraag hoelang ze ongeveer nog heeft. Rare vraag eigenlijk. Ik hoop natuurlijk nog heel lang maar ergens achterin mijn hoofd wist ik ook dat de dag er een keer aan zou komen. De dag dat ik echt afscheid moest gaan nemen van mijn liefste bruine vriendinnetje. De afgelopen jaren kwakkelde ze al wat. Werd stijf in haar gewrichten, kreeg allerlei vervelende bulten, at steeds minder en je zag gewoon aan haar dat ze steeds ouder werd. Twee weken geleden was ik nog bij de dierenarts met haar omdat haar vacht er zo slecht uitzag. Ze kreeg nog een oppepprik en een shampoo die zou helpen en het leek zelfs weer een beetje beter te gaan.

Totdat het niet meer ging.

Sinds dinsdagavond ging het steeds slechter. Ze wilde niet meer eten en woensdag bleef ze maar spugen. Ze dronk nog amper en reageerde ook niet meer echt als je haar riep. Opstaan ging amper en haar pootjes leken steeds onder haar vandaan te zakken. Ik denk dat ik zelf nog wel een stukje in de ontkenning zat. Het zou morgen vast wel weer beter met haar gaan. Ze kwam er immers toch altijd wel weer bovenop als ze zich niet helemaal lekker voelde?

De dag kwam

Donderdagochtend zag ik het aan haar. Het ging niet meer en je zag dat zij zich ook steeds slechter voelde. Ik appte mijn ex om te zeggen dat het genoeg was. In overleg belde ik de dierenarts om een afspraak voor later die middag te maken en legde uit wat er aan de hand was. Ik belde mijn ouders en die kwamen gelukkig hierheen. Ondertussen belde ik Sebas of hij ook naar huis kon komen. De dag kwam. En met iedere telefoontje dat ik pleegde kwam het verdriet en het besef steeds dichterbij. We liepen nog een klein rondje maar eigenlijk was het teveel. Ze kon niet meer. Uiteindelijk hebben we haar naar de auto getild en zijn we gegaan.

De dierenarts zag het gelijk. ‘Het is toch nog echt heel hard gegaan he?’ Maar er was geen discussie meer over mogelijk. Hoe verschrikkelijk naar een verdrietig het ook was, dit was de juiste keuze. De dierenarts legde uit hoe het in z’n werk zou gaan. En daar stonden we dan. Ik en Sebas, mijn ex en zijn vriendin. We hebben haar geaaid en geknuffeld en bleven bij haar tot het laatste moment. Het was in en in verdrietig maar ik ben blij dat het op deze manier kon. Dat we er, zo in de vakantie, allemaal bij konden zijn. Zonder gedoe en gestress met werk en kinderen op school. Een geluk bij een ongeluk, dat we het leven van onze lieve Cacao, ons Beertje, zo mochten afsluiten.

Verdriet is er, en zal er blijven zijn

Ik heb echt de tijd nodig om dit alles een plekje te geven. Ik was 21 toen ik Cacao kreeg. Ze is er mijn hele volwassen leven bij geweest. Bij mijn verhuizingen, mijn scheiding, de geboortes van de kinderen. Mijn bruine beertje was er altijd. En ik mijn hoofd weet ik dat ik de beste keuze heb gemaakt voor haar. Dat het haar bespaard is gebleven om echt langdurig ziek te zijn of veel pijn te hebben. Maar het idee dat ik degene ben geweest die heeft moeten zeggen dat het genoeg was, dat ze dood moest, doet ongelooflijk veel pijn. Had ik misschien toch niet nog iets kunnen doen is een vraag die altijd door mijn hoofd zal spoken.

Daarnaast wist ik waar ik aan begon ruim 13 jaar geleden. Je weet dat als je een huisdier neemt, je op een dag afscheid moet nemen. Alleen had ik toen geen rekening gehouden met het feit dat het niet alleen mijn verdriet is. Hoewel Nova nog niet echt door heeft wat er aan de hand is, is Pippa echt intens verdrietig. En logisch ook, haar hele leven is Cacao er altijd bij geweest. Dat ook mijn dochter zo’n verdriet heeft, doet me ook enorm veel pijn. Het troosten lukt me niet omdat ik zelf ook gewoon nog enorm in mijn emoties zit. En zeg nou zelf: hoe kun je nou uitleggen dat je zegt dat je hond beter dood kan zijn terwijl je dat zelf ook helemaal niet wil?

Dieren rouwen ook

Nadat Cacao overleden is, hebben we Cashew in Layla bij haar gelaten. Om te snuffelen, om te voelen, nog een laatste lik over haar kop. Aan hen allebei merken we het. Ze zijn van slag. De stabiele factor in onze roedel is er niet meer. Zowel Cashew als Layla zijn zoekende. Ook voor Cashew is het raar. Zij is ruim 12 jaar lang altijd samen geweest met Cacao. En pas veel te laat beseften we dat ze eigenlijk helemaal niet alleen kan zijn. Donderdagavond ging ze met mijn ex mee naar huis, zoals eigenlijk was gepland maar zaterdag heb ik haar weer opgehaald. Cashew was echt zichtbaar van slag. Nu ze hier weer is, met Layla erbij gaat het beter maar toch, je merkt aan haar dat die steun gewoon hard nodig heeft.

Het wordt wennen

De komende tijd zal het raar zijn. Ik hoef de honden niet meer op te halen bij mijn ex want Cashew blijft bij ons, ik hoef er nog maar twee uit te laten, maar twee bakken te vullen, geen drie maar twee koekjes te pakken als we de deur uitgaan. En het verdriet zal er voorlopig ook nog wel zijn want steeds op onverwachte momenten kom je weer iets van haar tegen of kom je op een plek waar je altijd met haar hebt gelopen. Of het echt helemaal gaat wennen weet ik niet.

Dag lieve Cacao

4 december 2008 – 5 mei 2022

liefs Kirsten