Er is een ding wat ik nooit zal zeggen over mezelf. Dat ik een perfecte huisvrouw ben. Ik doe vraag alleen het hoognodige, hou de toko een beetje bij en als ik visite krijg doe ik in een uur meer dan in de twee weken daarvoor. Ik heb, met drie honden in huis en natuurlijk een kleuter en een baby, de hoop opgegeven dat mijn huis altijd opgeruimd en dettol-schoon zal zijn.

Opruimen is zeg maar niet mijn ding

Opruimen is gewoon nooit echt mijn ding geweest. Zeker op de momenten dat we veel thuis zijn, zoals in de vakantie of nu, tijdens de quarantaineweken is het gewoon een zooitje in huis. Zowel ik als Sebas hebben niet zoveel last van de stapeltjes links en rechts en we houden we een beetje van de gezelligheid van spulletjes. Maar op een gegeven moment ben ik het zat en moet er opgeruimd worden. En dan moet ook iedereen meehelpen. Als ik het eenmaal op mijn heupen heb, heb ik ook geen rust meer voordat het klaar is. Dat gebeurt niet heel veel, geef ik eerlijk toe. Maar nu ik meer thuis ben, heb ik er zelf dan wel meer last van en ga ik sneller opruimen. 

Het poweruurtje

Zoals ik al zei, in een uurtje ruim ik meer op dat in de twee weken daarvoor. Komt er visite, of ik wil ik leuke foto’s maken, dan zal ik toch eerst een beetje moeten worden opgeruimd. En meestal is het dan ook zo gebeurd. Je zet de knop even om en gaaaaaan! In deze situatie gaat opruimen en schoonmaken ook gewoon een heel stuk sneller. Oké, misschien is het een beetje met de Franse slag maar ik ben er ook echt niet het type voor dat wekelijk met een tandenborstel alle randjes van de tegels staat te schrobben. Voor het oog schoon en zo af en toe eens grondig poetsen is wat mij betreft prima.

En dan is het huis eindelijk opgeruimd…

En als het dan eindelijk zo ver is dat de tafels leeg zijn, al het speelgoed in de daarvoor bestemde bakken en het aanrecht en het kookeiland leeg zijn, de vloer is gezogen en gedweild en het toilet een sopje heeft gezien plof ik neer en geniet van mijn harde werken. Totdat de deur open gaat en er iemand binnenkomt. Sleutels worden neergegooid, een trui hangt weer over de stoel, lege flessen worden op het aanrecht gezet. En het ergste, het is niet eens allemaal zijn schuld. Want hoe fijn ik het ook vind om een opgeruimd huis te hebben, zelf ben ik net zo schuldig aan het rommel maken. Ik ben bang dat het nooit meer goed komt.

Is jouw huis altijd keurig op orde, of is het een ‘gezellige bende’?

liefs Kirsten