Een poosje geleden las ik online een bericht over een moeder die in in de trant zei van: ‘Ik zette mijn koptelefoon met muziek op terwijl ik mijn huilende baby stond te troosten’. Die opmerking was voor mij zo’n trigger. Ook ik kon het gehuil van mijn baby’s niet handelen. Ik ging op onderzoek uit wat het huilen van een baby met jou en je mentale én fysieke gesteldheid kan doen.
Een baby moet nu eenmaal huilen
We krijgen er als moeder allemaal mee te maken. Huilen. Heel veel huilen. Ehm, onze baby dan hè. Ik heb het in deze blog zeker niet over de tranen die jij onder de invloed van je hormonen allemaal produceert. Hoe dan ook, er is natuurlijk niets mis met een huilende baby, laten we dat voorop stellen. Huilen is voor een baby een van de weinige manieren om te kunnen communiceren en iets duidelijk te maken aan zijn ouders. Een baby huilt als hij honger heeft, als hij moe is, als hij het warm of koud heeft, misschien heeft de baby krampjes of heeft het behoefte heeft aan (fysiek) contact. Kortgezegd: heel veel gehuil. Als vrouw heb je een aangeboren ‘mamagevoel’ en uit onderzoek is gebleken dat moeders op meerdere locaties in hun hersenen een reactie laten zien als hun baby begint te huilen. Bij vaders daarentegen duurt het veel langer voor zij een reactie vertonen. Jij bent dus geprogrammeerd om te reageren op die huiltjes, terwijl mannen dat aanzienlijk minder hebben.
Een manier van communiceren
Veel moeders zullen op een gegeven moment de verschillende huiltjes gaan herkennen wat het communiceren met hun baby makkelijker maakt. Het is natuurlijk heel simpel: als je elkaar begrijpt, kunnen problemen worden opgelost. Maar wat nou als het huilen niet stopt? Als er maar geen patroon te vinden is en ondanks dat je alles hebt geprobeerd, je kindje overstuur blijft? Wat doet dat dan met je?
Wat doet het huilen van een baby met je?
Laten we even teruggaan naar die uitspraak van dei moeder die ik las in die post die op Instagram voorbij kwam. Zij zette uit pure onmacht haar koptelefoon op omdat ze niet meer kon omgaan met het gehuil van haar baby. Dat is op zich niet gek want een baby die op vol vermogen huilt, produceert net zoveel lawaai als een F16 die op 300 meter hoogte overvliegt (bron: Quest Magazine). En die F16 is zo voorbij, maar die baby blijft doorgaan. Het menselijke brein reageert overigens vanuit zichzelf zó snel op babygehuil, dat onderzoekers zagen dat er binnen 100 milliseconden (0,1 seconde) reactie komt op een huilende baby. Veel mensen kunnen zich dus ook niet gemakkelijk afsluiten voor het geluid van een huilende baby.
Als ouders kun je natuurlijk moeilijk ‘ontsnappen’ aan de krijsende baby in je huis. Ouders (en dan vaak vooral moeders) van een baby die veel huilt, kan stress en angst gaan ervaren. Het is zelfs mogelijk dat je als ouder depressieve gevoelens ontwikkelt als je baby (overmatig) huilt. Ieder mens is natuurlijk anders en niet iedereens’ emmertje is op hetzelfde moment vol. Het kan dus zijn dat jij veel heftiger op babygehuil reageert dan een ander. Het feit blijft dat jouw gevoel een serieus probleem kan worden.
Je lijf gaat in de paniekstand
Even terug naar die stress en angst. Als nieuwbakken ouder weet je nog niet alles. Het is dan ook niet gek dan je, wanneer je baby overmatig huilt, je onzeker wordt over je eigen handelen. Doe ik het wel goed? Waarom blijft de baby nu huilen? Ik heb toch echt alles al geprobeerd? Die ‘angsten’ zorgen voor een stressreactie in je lijf. Je gaat het stresshormoon cortisol aanmaken wat zeker ook effect kan hebben op je fysieke gesteldheid. Je lijf gaat als het ware bij het horen van een huilende baby gelijk in de stress-stand. Kortgezegd: in deze stress-stand schakelen je hersens automatisch bepaalde delen uit om je in bescherming te nemen. Het zorgt er als het ware zelf voor dat er geen overload ontstaat.
Als jouw lijf regelmatig of langdurig in die stress-stand blijft verkeren, zul je dat zeker gaan merken. Je slaapt minder goed, je bent steeds super alert, je lontje is korter en je kunt dingen gaan vergeten. Je lijf is niet meer in staat om zelf uit te rusten en gaat dus in een soort error.
Ook ik trok het niet meer
Ook ik ervaarde die error. Ik heb dagen, avonden en nachtenlang met een huilende baby in mijn armen gestaan. Zelf ook huilend. Van de pijn in mijn hart voor mijn kindje, van het gevoel van onmacht en tot slot zeker ook van de pijn in mijn lijf vanwege het vele dragen. Tel daarbij op dat ik maandenlang bij elkaar opgeteld 3 uur per nacht echt sliep. Ik wist ook echt niet meer waar ik het zoeken moest. En je voelt je op dat moment zo machteloos. Zo incompetent als ouder. Zo verschrikkelijk beroerd. En zo fucking MOE!
Die zin op mijn schermpje triggerde me. Het ging lang niet goed met me als kersverse moeder maar ik was te trots om hulp te vragen. Of nee, niet te trots. Te onwetend. Ik dacht dat alles erbij hoorde. Ik wist niet beter dan dat dit normaal was. En ik wild vooral niet onder doen voor al die andere moeders in mijn omgeving. Er zat zoveel stress in mijn lijf. Dat ik een paar jaar later een burn-out kreeg, was dan ook zeker niet vreemd. Ik heb nog steeds last van de impact van die burn-out. En nog steeds als ik een kind hoor huilen of hoog hoor gillen, slaat mijn lijf in een soort van paniekstand en voel ik de stress er doorheen schieten wat resulteert in bijvoorbeeld hoofdpijn of tintelende schouders.
Vraag hulp. Echt!
Geen idee of dat ooit over gaat. Maar wat ik ermee wil zeggen: denk niet dat jij de enige bent bij wie dit gebeurt. Je bent geen slechte moeder omdat je het even niet meer weet. Je houdt niet minder van je baby als je het gehuil echt even niet meer aan kunt horen. Maar wat ik je zeker wel wil meegeven: zorg dat je op tijd om hulp vraagt. Een familielid, een vriendin of bijvoorbeeld de huisarts. Dat kan je een hoop leed besparen.
