Ineens zie je het overal en misschien is het er altijd al geweest maar word ik er nu door een of ander algoritme constant mee geconfronteerd. Het stikt tegenwoordig van de kistjes, invulboeken en ander sentimenteel bewaargedoe. Want blijkbaar is het de trend om alles van je baby te bewaren. En iedere keer als ik zoiets zie, krabbel ik weer achter mijn oren. Want, wat moet je er mee?
Sentimenteel bewaargedoe
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind de herinneringskisten echt een gouden idee. Want blijkbaar is er een enorme markt voor dus dan doe je als ondernemer toch iets goed. Ik vind ze er zelfs hartstikke leuk uitzien, zou ze wellicht zelf ook nog wel bestellen. Want het is echt wel een stukje creatief werk, zeker als je ze bijvoorbeeld in de stijl van het geboortekaartje laat maken. Maar gebruiken waarvoor het is bedoeld? Nee. Dat hele sentimentele bewaargedoe is mijn ding gewoon niet.
Geen type voor invulboeken en maandfoto’s
Ik ben dat type moeder dat heel enthousiast begint het het invullen van de eerste pagina van zo’n invulboek, een maandfoto maakt (en niet uitprint of inplakt) het boekje daarna in de kast zet en het vervolgens finaal vergeet. Voor mijn oudste heb ik van die invulboeken hoor. Waar misschien 3 of 4 pagina’s van zijn ingevuld. Waar ze zijn? Géén idee. Ik ben inmiddels een scheiding en twee verhuizingen verder. Of het me wat doet dat ik die boekjes niet direct bij de hand heb? Nee, zeker niet. Ik sta gewoon niet zo stil bij al die dingen die zijn geweest. Bij de jongste ben ik er niet eens aan begonnen. Ik weet toch al dat ik er niets mee doe.
Ook geen fotoboeken trouwens
Ook als je in mijn huis op zoek gaat naar fotoboeken van de meiden kom je van de koude kermis thuis. Ik heb ze niet. Foto’s heb ik zat hoor, die staan allemaal veilig op de computer, harde schijf of in the cloud. En ze staan allemaal in de map van de screensaver. Onze computer staat op de tv aangesloten, dus met enige regelmaat zien we die heerlijke babyfoto’s voorbij komen en zitten we samen op de bank te zwijmelen. Want zo zijn we dan weer wel.
Mijn moeder daarentegen…
Het eerste haarlokdoosje, of tandendoosje (gatverdegatver losse tanden zijn ZO smerig!) worden hier in huis dus ook echt niet gevuld. Of die talloze tekeningen en knutselwerkjes die worden gemaakt. Ze verdwijnen echt allemaal zo in het grote grijze archief. Misschien komt het door mijn moeder die een hele zolder vol heeft liggen met oude spulletjes van mij. Serieus, mijn moeder bewaart álles. En dat resulteert dus in een overvol huis. Ik zeg voor de grap wel eens dat ze het moet hebben opgeruimd voor dat ze het loodje legt, want ik laat een 10 kuub container komen en gooi alles door het zolderraam naar beneden.
Wat ik dan wel bewaar?
Natuurlijk zijn er wel dingen die ik niet weg doe. Zoals een bepaald pakje dat de beide meiden aan hebben gehad. Op de een of andere manier heb ik daar gewoon een heel speciaal gevoel bij. Of de dekentjes die ik zelf gehaakt heb en het boxkleed dat mijn vriendinnen hebben gemaakt op mijn babyshower. Misschien ben ik dan toch wel een tikkeltje sentimenteel. Het zullen de hormonen wel zijn.
Bewaar jij alles van je kleintje, of ben je heel makkelijk en doe je snel dingen weg?
Lees meer Mama&Kind blogs!
Ik gooi heel graag dingen weg. Weg met al die zooi, alsjeblieft. Tekeningen met voor de 10e keer hetzelfde ding erop getekend gaan bij mij ook weg. Lief hoor, maar wat moet je ermee?
De eerste handgeschreven ‘ik fin jouw lief’ heb ik dan wel weer bewaard. Die plak ik in, en 1x in de zoveel tijd kom ik het tegen en denk dan: ‘ach, het eerste wat ze geschreven heeft voor mij’
Daarna gaat het weer even de kast in. Naast de rest van de zorgvuldig uitgezochtte spullen die ik wel bewaar 🙂