Als je me al wat langer volgt, weet je dat ik over Pippa een co-ouderschap heb. Ik heb gelukkig een prima verstandhouding met haar vader en ik moet zeggen, dit gaat nu al 3 jaar enorm goed. Over het co-ouderschap schreef ik eerder al, dit lees je hier. Ook de voordelen van een co-ouderschap blijven niet onopgemerkt. Het leven met een pittige peuter is best zwaar en een dagje bijkomen van dit alles was altijd fijn. En wanneer ze bij haar vader is, mis ik haar ook niet. Daarom was ik zo verbaasd toen ik dit gevoel ineens wel kreeg.

En toen veranderde de situatie

Sinds de geboorte van Nova is het voor mijn gevoel anders geworden. Juist toen snakte ik naar die momenten dat Pippa er niet was, zodat ik, naast een pasgeboren baby en een verbouwing en verhuizing, ook niet het entertainmentteam van mijn peuter hoefde te zijn. Zoals ik al eerder zei: ik mis haar niet op de momenten dat ze niet bij ons is. Zeker de laatste maanden waren enorm pittig. Ik denk dat elke moeder van een 3,5 jarige peuter me gelijk begrijpt wanneer ik zeg dat sommige kinderen écht aan school toe zijn. De constante strijd brak me gewoon op.

En toen kwam die eerste schooldag

Tsja, die eerste schooldag. Die viel me dus een stuk zwaarder dan ik had gedacht. Maar het is weer een stukje die controle verder loslaten. Waar we op de peutergroep nog dagelijks een update kregen, met foto’s en al, moet ik het nu doen met: ‘Ik weet niet meer wat ik op school heb gedaan’. En kun je het een vierjarig hummeltje kwalijk nemen? Er komen zoveel nieuwe indrukken op haar af.

Een wijziging in de regeling

Met het naar school gaan, wijzigt ook de omgangsregeling. Waar ik haar normaal op woensdagmiddag ophaalde van de peutergroep, en ze daarna twee van de drie weken tot zondag bij ons was, haal ik haar nu donderdagmiddag uit school en blijft ze tot zondag. Maar op vrijdag gaat ze ook naar school. En zie ik haar maar zo weinig. Zaterdag en zondag zijn nu vast bij ons en ik mag niet klagen, want het is een hele eerlijke verdeling van de tijd. Alleen neemt school zo’n groot gedeelte in van die tijd. Een die tijd hoort ze bij mij te zijn en mis ik haar.

Ik zie in haar ook de verandering

Op vrijdag, als we na school thuis komen, is ze zo aanhankelijk. Als ik haar zusje op bed leg en zij nog even in de tuin speelt zegt ze me, als ik weer beneden kom, dat ze me ineens kwijt was. Terwijl ik haar toch duidelijk had gezegd waarbij heen ging. Ze is knuffelig, kruipt tegen me aan, zoekt steeds contact. Ik merk aan haar gedrag dat ze ook moet wennen aan het feit dat ze me minder ziet. En dat al die knuffels haar manier zijn om me maar zoveel mogelijk op te zuigen.

Als het aan haar had gelegen was ik na het voorlezen lekker bij haar blijven liggen. ‘Jij past wel bij mij in bed mama!’ zegt ze, terwijl ze extra tegen me aan kruipt. Als ik aanstalten maak om uit bed te klimmen vraagt ze me waarom ik weg moet. En heel eerlijk? Ik heb het antwoord niet. Op dit moment zou ik het liefst elk vrij moment knuffelend met haar doorbrengen. Want terwijl ze gewoon bij me is, mis ik haar zo.

Herken jij dit gevoel ook, van het moment dat je kind naar school ging? Of juist binnen de verdeling van je co-ouderschap? Ik zou het graag van je horen want het is fijn om niet de enige te zijn! Klets je mee in de reacties, of stuur me een (persoonlijk) berichtje op Instagram.

Deel op Facebook