Elke mama krijgt er in haar kraamweek mee te maken. De tranen die ineens komen, die niet te stoppen en vooral heel overweldigend zijn. Nu 2021 is begonnen, en we feitelijk in de kraamweek van het nieuwe jaar zitten, riep Difrax op om alle mooie verhalen over kraamtranen te vertellen. Op 3 januari is het namelijk Internationale Kraamtranendag. Een initiatief om nog eens extra stil te staan bij deze bijzondere periode in je leven.

Wat zijn kraamtranen eigenlijk?

Kraamtranen, of ook wel de baby-blues genoemd, zijn de tranen die meestal tussen de 3e en 14e dag na de bevalling komen opzetten. Hoewel lang niet iedere moeder er last van heeft, of zelfs bij iedere baby, kan een neerslachtig gevoel opspelen waarin je onzeker wordt over je eigen kunnen als moeder met als gevolg een flinke hormonale huilbui. Je wordt overweldigd door alles wat er in een relatief korte periode op je af is gekomen en is het dus logisch dat je dat er even flink uit moet gooien.

Je kunt in deze periode last krijgen van afwezigheid, een neerslachtig gevoel en je kunt ook wat sneller reageren op prikkels of opmerkingen die wellicht helemaal niet zo onaardig bedoeld zijn. Laten we het maar gewoon zeggen: je bent wat sneller van slag of misschien een tikkeltje dramatisch. Maar wat jouw gevoel ook is in deze periode: het mag er zijn!

Voor de eerste keer moeder

Ik geef heel eerlijk toe dat ik, toen ik zwanger was van Pippa, helemaal niet zo goed voorbereid was op alles wat er na de geboorte op me af zou komen. Überhaupt was ik ruim 3 jaar lang alleen maar bezig geweest met zwanger worden. Toen dat na een fertiliteitstraject eenmaal was gelukt, was ik voornamelijk bezig met zwanger zijn. En ik was me een partij goed zwanger! In het begin was ik wat vermoeid, maar met ruim 20 weken speelde ik nog een hoofdrol in een musical, liep ik nog op stilettohakken en tot ruim 34 weken was ik bijna iedere ochtend nog op de sportschool te vinden. Ik vond zwanger zijn helemaal fantastisch!

Ik was er nog helemaal niet klaar voor!

De bevalling kwam me wel even rauw op m’n dak. Pippa werd uiteindelijk met 37+5 weken geboren. Op maandagmiddag, nadat ik dat weekend nog met een vriendin was wezen shoppen, ‘s avonds naar het ballet was geweest en er zondag nog een babyshower voor me was georganiseerd. Net op tijd, haha. Maar toen ik na de bevalling met mijn kersverse baby thuis kwam, had ik geen idee wat ik moest doen. Ik was vooral moe, verschrikkelijk moe. We hadden onze jassen nog aan toen de deurbel ging. Het was onze kraamverzorgster Franciska, die later echt mijn rots in de branding bleek in deze bijzondere periode.

Zoals ik al zei, kwam mijn bevalling iets aan de vroege kant en was mijn huis dus ook nog niet echt klaar. Als in: ik had met mijn moeder die woensdag afgesproken om voor de laatste keer voor de bevalling nog even goed door het huis heen te gaan. Alle achterstallige was weg te werken en ook de babykamer helemaal klaar te maken. Het was er nog niet van gekomen maar Franciska maakte het haar missie om in de 8 dagen dat ze bij ons was, mijn huis van top tot teen schoon te maken, de was bij te werken en daarnaast mij zoveel mogelijk te ondersteunen bij de zorg voor dat kleine wezentje waar ik ineens de mama van was. Ik weet dat de kraamverzorgster geen verkapte huishoudster is, maar Franciska had oog voor wat ik heel hard nodig had. Wat mijn eigen onrust weg zou nemen. Een opgeruimd huis zodat ik, wanneer zij weer weg zou gaan, me daar geen zorgen meer over hoefde te maken en me kon richten op Pippa.

Kraamtranen? Ik? Nee toch?

En toen kwam de dag dat ze er voor het laatst zou zijn. Ik had nooit verwacht dat iemand die ik eigenlijk niet kende, in 8 dagen zo’n invloed kon hebben op mijn leven als dat zij had gehad. En hoewel ik de kraamweek eigenlijk zonder hormonale kleerscheuren was doorgekomen, kwamen nu de waterlanders extra hard. Ik heb zo ontzettend hard gehuild bij het afscheid. Zelfs nu ik dit typ, staan de tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan dat moment. Daar waren ze hoor, de kraamtranen. De tranen die bleven komen, die ik maar niet kon stoppen en die totaal overweldigend waren.

3 januari is zó herkenbaar

Zoals je misschien wel weet, was Nova 31 december jarig en is het alweer 2 jaar geleden dat ik op 3 januari midden in mijn kraamweek zat. En wat was deze situatie ook weer bijzonder. Een nieuwe partner, een andere woonplaats, niet mijn vertrouwde ziekenhuis, verloskundigen en natuurlijk Franciska. Maar ook midden in een verbouwing, de afrondende fase van de verkoop van ons huis en daarbij ook bijna 2 weken overtijd!

Echt, als ik deze kraamweek anders had kunnen doen, zou ik het zeker doen. Want wat was deze kraamweek stressvol! Op oudjaarsdag in het ziekenhuis voor een mogelijke inleiding, ‘s avonds thuiskomen met een baby, dwars door de jaarwisseling heen slapen en in je achterhoofd alleen maar het lijstje van wat er in het nieuwe huis allemaal nog moet gebeuren. Gelukkig was daar Joyce, die deze kraamweek in goede banen leidde. Die mij op de bank parkeerde met een baby-burrito, me eindeloos veel kopjes thee bracht en waarmee ik heerlijk kon kletsen, terwijl Sebas in ons nieuwe huis bezig was.

Kraamtranen uit pure frustratie en onmacht

In dit geval kwamen de kraamtranen dat ook echt uit pure frustratie, oververmoeidheid en machteloosheid. Ik wilde zo graag dingen doen, helpen, kijken in het nieuwe huis waar iedere dag zoveel mooi dingen gebeurden maar aan de andere kant wilde ik dat Sebas vooral thuis was en samen met ons gewoon in onze bubbel zou blijven. Het is echt hopeloos wat al die hormonen met je doen op zo’n moment!

Over initiatiefnemer Difrax

Difrax kennen de meeste mama’s natuurlijk wel van hun befaamde S-flessen, die er voor zorgen dat kindjes minder snel last krijgen van darmkrampjes. Maar wist je dat Difrax veel meer doet? Onder de noemer ‘A Little Help’ ondersteunen zij met hun producten en kennis nieuwe moeders over de hele wereld. Nieuwe moeders die het zelf al heel goed doen, maar nog best een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Onzeker zijn we namelijk allemaal. Je krijgt geen handleiding bij je pasgeboren kindje. Des te fijner is het om een klein beetje hulp te krijgen van mensen die heus ook niet alle antwoorden hebben maar bereid zijn jou te helpen!

https://youtu.be/mihaqW8uA1s

Het is zo waar dat je al die van tevoren gekregen adviezen in deze o, zo bijzondere periode van je leven allemaal bent vergeten. En dat er momenten zijn dat je überhaupt niet meer weet wat je aan het doen bent. Maar weet dan dat er altijd vrienden en vriendinnen zijn om jou te helpen. Je hoeft het alleen maar te vragen!

Deze blog is tot stand gekomen door middel van een samenwerking.

liefs kirsten