Ik zie ze zo veel. Van die meisjes met snoezige jurkjes en een pop in hun handen alsof het hun kleine baby’tje is. Of achter zo’n kinderpoppenwagen die overal mee naar toe gesleept moet worden. Soms vraag ik mezelf wel eens af, waarom is mijn meisje geen poppenkind?
Bij het begin beginnen
Zelf speelde ik vroeger met blokken, Duplo en Lego. En ik was een enorm knutselkind. Ja, ik had wel een pop en een prachtig rieten poppenwagentje, maar echt spelen, nee. Ik kan het me in ieder geval niet meer herinneren. Ik had later dus ook wel Barbies, want iedereen had Barbies. Maar wederom, ik kon er gewoon niet zoveel mee. Ze liggen denk ik allemaal nog achteraan de zolder van mijn ouders, die sowieso alles hebben bewaard waar ik vroeger mee heb gespeeld.
Wordt ze dan misschien toch wel een poppenkind?
Voor haar tweede verjaardag kreeg ze van twee oma’s allebei een zacht popje. En op die verjaardag vroeg ik mezelf af of ik als moeder niet had gefaald. Het was niet eens in me opgekomen om een pop voor haar te kopen. Gewoonweg omdat mijn eigen interesse daar nooit heeft gelegen. Dus ik was blij met de oma’s die er wel aan dachten. En ze heeft ook best wel even met de poppen gespeeld hoor. Want het was nieuw. Pop een speentje in, pop een flesje geven. Maar na 5 minuten werd pop weer in een hoekje gesmeten en ging ze terug naar het blokken, de beestjes en de ballen.
Bouwen is het ding
Nu heeft dat wel z’n voordelen hoor, ouders die alles hebben bewaard. De Duplo komt van zolder en daar speelt mijn peuter ontzettend graag mee. Het is zelfs ook nog echt de jongens-Duplo. Treinen, brandweerwagens en boten (negeer het totale gebrek aan genderneutraliteit maar even) want de Duplo werd in eerste instantie gekocht voor mijn oudere broer. En ik speelde dus gewoon met wat er was. En dat doet mijn peuter nu dus ook. Samen met opa treinbanen bouwen en hoge torens. Ik herken weer mezelf van vroeger, want hoge torens waren de shit!
Is de peuter écht een kopie van mij?
In veel dingen lijkt de peuter op mij. Terwijl iedereen altijd zegt dat ze veel op haar papa lijkt, kreeg ik laatst kleuterfoto’s van mezelf te zien. En daar staat mijn peuter hoor. Houding, lach, koppie. Dat ben ik. Alleen de vorm van haar ogen, die heeft ze van haar papa. Maar van binnen, ja daar is ze echt een kopietje van mijn persoon. Kirsten in het mini. Compleet met ongeduldige stampvoetje en opvliegende karakter. En dus ook in haar voorliefde voor praktische dingen. Bouwen, kleien, kleuren en verven ze doet het zo graag. En ze is dus absoluut geen poppenkind.
Geen poppenkind, en dat vind ik best jammer
Nu Peuter er een klein zusje bij heeft, vraag iedereen natuurlijk hoe ze dat vindt. Er wordt vanuit gegaan dat ze de hele dag wil knuffelen met haar zusje, wil tutten en ‘meisjesdingen’ wil doen. Ik moet ze uit de droom helpen. Dat haar babyzusje er is, is gewoon prima. Maar overladen met kusjes, willen vasthouden of constant verliefd in box loeren, dat is er niet bij. Soms vind ik dat wel eens jammer. Ik heb dus geen (ongesceneerde) foto’s van mijn meiden samen. Van alle foto’s die ik heb, heb ik bij het maken steeds moeten zeggen ‘Geef maar even een kusje’ of ‘Ga maar even bij de box kijken. Romantiseer ik het allemaal wellicht een beetje? Moeten alle andere moeders het ook op die manier doen? Geen idee.
Het is ook wel goed zo
Aan de andere kant, het is ook wel prima zo. Want wat zou ik als niet-poppenkindmoeder moeten met zo’n roze-glitterend-poppenlievend minimensje? Hoewel ik totaaaaal niet bezig ben met genderneutraliteit, vind ik het wel belangrijk dat mijn kind kan spelen waar mee ze wil en dat ze qua kleding ook een beetje zelf kan uitzoeken wat ze wil hebben. We gaan gewoon voor wat stoerder, met een roze touch. En gelukkig vind ze haar jurken ook mooi, want daar kun je goed in dansen. En wil ze, als ze wat groter is lekker met Lego, blokken en dino’s spelen, dan is dat ook prima. Als ze maar gelukkig is.
Spelen jouw kids met typische jongens- of meiden speelgoed? En stimuleer jij ze daar in, of laat je de keus aan hen zelf?
