Nou, het lijkt wel alsof we het nergens ander meer over kunnen hebben. Het Corona-virus houdt ons allemaal helemaal in zijn macht. En terecht. Jeetje mensen, soms heb ik het idee dat ik echt in een hele nare droom terecht ben gekomen. Thuis blijven is fijn als het mag, niet als het je wordt opgelegd!

Thuis blijven

Na overleg met mijn longarts is het advies dat ik zoveel mogelijk het contact met anderen moet vermijden. Dat advies neem ik dan ook ter harte. Ik ben thuis met de meiden. Nova snottert erg, dus die probeer ik sowieso zo veel mogelijk binnen te houden. Maar ik vind het lastig hoor. De muren komen op me af, ik ben gefrustreerd over mijn werk wat ik niet kan doen zoals ik het graag zou doen en dat de kinderen veel tijd en aandacht vragen is ook lastig.

Waar ik ook moeite mee heb is dat er om ons heel allerlei dingen gebeuren. Mijn vriendin is bevallen van een zoontje, maar we kunnen er niet heen. Een gewaardeerd lid van een van mijn bigbands is plots overleden, maar ik kan niet naar de uitvaart. Dit maakt het extra verdrietig. Dat je dus het nieuwe leven niet kan verwelkomen zoals je graag zou willen maar ook niet dat je iemand het afscheid kan geven wat hij verdient. Ik word er maar flink verdrietig van.

Wat we wel doen?

Ik ben dus thuis en probeer de meiden zo veel mogelijk in het normale ritme mee te nemen. Al is dat voor Pippa wel lastig. Ze mist de kindjes, het spelen en het even weg zijn uit huis. En ze wordt dus enorm opstandig. En dat kan ik zelf slecht hebben, nu ik niet fit ben en mijn eigen planning ook finaal de soep in loopt.

Voor mijn werk probeer ik zoveel mogelijk te troubleshooten voor de ouders bij wie het inloggen niet lukt, of als ze anders vastlopen. Inmiddels ben ik ook een soort van helpdesk geworden voor mijn collega’s want we moeten ineens onze lessen filmen en zorgen dat het ook een beetje fatsoenlijk eruit ziet.

En daarnaast ga ik door met het slikken van een enorme dosis medicatie. Vorige week liet ik een foto maken van mijn holtes waarop te zien was dat er een hoop troep in zit die mogelijk door middel van een ingreep verwijderd moeten worden. Alleen gaan ze die ingreep nu niet doen, want geen spoed. En daar heb ik alle begrip voor. Ik zit nu ook echt niet op een ziekenhuisdag te wachten dus ik slik braaf de nieuwe antibiotica en prednisolon zodat de troep/ontsteking niet erger wordt. We wachten het geduldig af.

Hoe gaat het bij jullie thuis? Kom je een beetje uit de combinatie van thuiswerken, thuisonderwijs en het op andere manieren vermaken van je gezin? Wat werkt goed voor jullie?

Gratis tip: op de pagina Downloads kun je nog een aantal leuke werkjes voor kinderen uit groep 4/5 vinden!

Deel op Facebook