Het houdt ons allemaal wel bezig hè, de hele corona situatie. Het leek voor de zomer een stukje de goede kant op te gaan. Maar ja, toen werd het zomer en in de zomer vinden mensen dat ze gewoon meer kunnen en mogen. En ik steek hand in eigen boezem hoor, ook wij hebben deze zomer van wat meer vrijheden genoten. Mede omdat ik me ondanks mijn burn-out eindelijk fysiek weer iets beter voelde maar ook omdat ik de meiden een fijne vakantie wilde geven. Maar nu gaat het weer de hele verkeerde kant uit gaat er en meer besmettingen bij komen, merk ik dat ik daar toch last van begin te krijgen.
Hoeveel mensen passen er in een bouwmarkt?
Zo gingen bij afgelopen zondag even snel naar Hornbach om plannen te maken voor onze nieuwe tuinschutting. Degene die we nu hebben, overleeft de winter niet meer en moet eigenlijk zo snel mogelijk vervangen worden. We komen daar aan en zoals elke bouwmarkt betaamt op zondagmiddag: het is druk. Hornbach heeft het overigens best goed voor elkaar hier. Er staat beveiliging bij de entree, karretjes worden nog steeds keurig schoongespoten en de mensen die naar binnen willen en degenen die bij de klantenservice moeten zijn worden handig gescheiden. Daarnaast hangen er in veel gangpaden bordjes met het maximaal aantal mensen op deze oppervlakte. Prima geregeld zou je zeggen.
Als we een medewerker hebben gesproken over onze tuinschutting, willen we zo snel mogelijk de winkel weer uit. Overal waar ik kijk zijn namelijk mensen. En die mensen komen ernstig in mijn aura. Oké, even diep ademhalen en dan snel overal tussendoor en naar buiten. Terwijl we naar de auto lopen leg ik het voor aan Sebas. ‘Heb jij dat nu ook, dat als je ergens bent waar het drukker is dan je gewend bent, je echt zo snel mogelijk naar buiten wil gaan?’. Hij haalt zijn schouders op. ‘Dat is wat zo’n hele situatie met je doet hè, je bent niet meer gewend om onder de mensen te zijn’.
Ik ben niet zo’n mensen-mens
Nu moet je weten dat ik altijd al niet heel goed ging op grote groepen mensen. Als ik ergens kom waar veel mensen zijn, bekijk ik altijd waar de ‘vluchtroutes’ zijn. Het liefst ga ik dan ook nog vlakbij zo’n plek staan. Ik hou niet van drukke kroegjes waar je tegen elkaar aangedrukt staat en ik kan me de laatste keer ook niet meer herinneren dat ik bij een concert ben geweest zonder een zitplaats. Ik hou er gewoon niet van als mensen in mijn aura komen.
Nu is het niet zo dat ik niet naar buiten durf of nooit mensen zie, maar ik ben gewoon niet zo’n grote groepen mens. Ik gedij het beste in een kleine groep mensen. Het stomme is, ik ben best wel heel sociaal. Ik kan met een onbekende gerust een heel leuk gesprek aanknopen en daar uiteindelijk hele leuke contacten aan overhouden. Misschien komt het wel omdat in een grote groep mensen alles lang duurt. Ik heb daar geen geduld voor en wil gewoon door met het doel dat ik zelf voor ogen had. Ik denk dus wel dat we kunnen zeggen dat mijn eigen karakter hier een grote rol in meespeelt.
The struggle is real
Hoe dan ook, ik begin me gewoon steeds meer aan anderen te irriteren. Dat hele thuisblijven/thuiswerken/quarantaine gebeuren heeft er voor gezorgd dat ik gewoon veel meer mijn eigen plan kan trekken zonder steeds te moeten aanpassen aan anderen. Voor mij wel lekker, eerlijk gezegd. Maar het helpt natuurlijk niet dat de verschillen nu steeds groter worden. En eerlijk gezegd kan ik me ook gewoon niet zo goed voorstellen waarom veel mensen nou zo moeilijk doen over de maatregelen. Nee, natuurlijk is het niet leuk. Natuurlijk zou ik liever ook teruggaan naar hoe het voor deze ellende was. Maar zijn de maatregelen dat echt zo verschrikkelijk bepalend?
Is het bijvoorbeeld echt teveel gevraagd om mensen in de supermarkt wat ruimte te geven? Of als je een bekende tegenkomt, je gesprek niet drie-karren-breed te voeren? Of liever nog, gewoon je boodschappen gaan doen buiten verder kletsen? Kost het zoveel moeite om hardwerkende vakkenvullers of caissières een fijne dag te wensen en ze te bedanken dat zij deze hele tijd hebben doorgewerkt, met alle risico’s van dien? In plaats van ze de huid vol te schelden omdat je voor 1 pakje kauwgom ook gewoon even een karretje mee naar binnen moet nemen.
Een wijze les
Ik denk dat we van deze hele situatie best nog wel eens wat kunnen leren. Dat we mensen in cruciale beroepen wat meer moeten waarderen. En nee, daarmee zeg ik niet dat een ander beroep niet belangrijk is. Elk beroep is op zijn eigen manier een pijler in onze maatschappij. En als een pijler wegvalt, dondert het hele huis om. Dat moeten we niet vergeten. Dus als we ons nu allemaal gewoon aan de regeltjes houden, hoe stom ze ook zijn, kunnen we hopelijk in december gewoon een fijne feestmaand vieren met iedereen die we lief hebben. Want als Kerst niet doorgaat, dan breekt pas echt de pleuris uit!
