Soms heb je weleens van die momenten dat je alles gewoon even van je af wil schrijven. En dat doe ik dan. Dit keer gaat het over schuldgevoel. We voelen ons allemaal wel eens schuldig. Soms is dat terecht. En soms ook niet. En soms zou je gewoon wat vaker de hand in eigen boezem moeten steken. En het is zeker niet zo dat ik perfect bent. Echt niet. Maar wat ik zie gebeuren, daar kan ik met mijn hoofd gewoon niet bij.
Curlingouders
Hallo curlingouder! Misschien ken je de term wel. Curlingouders zijn van die ouders die alle problemen en tegenslagen voor hun kinderen weg willen poetsen. Net zoals bij het spelletje curling waar een steen een bepaalde weg de ijsbaan op wordt gestuurd. Die weg wordt beïnvloed door het vegen van ijs en het oppoetsen van de baan om de steen een zo probleemloos mogelijke weg kan afleggen. Het resultaat? Kinderen die niet met het woordje ‘nee’, tegenslag of problemen om kunnen gaat. Het is misschien een beetje gegeneraliseerd maar het komt er dus wel op neer dat wij curlingouders het leven van onze kinderen zo probleemloos mogelijk willen laten verlopen. Want ja, niemand wil tegenspoed in het leven.
Wat is genoeg?
Schuldgevoel bij ouders is real, echt. Ik heb er zelf ook last van hoor. Geef ik mijn kinderen wel genoeg aandacht? Zie ik ze wel genoeg? Ga ik wel genoeg leuke dingen doen met ze? En daar is dat steeds weer terugkomende woordje.
Genoeg.
Wat is genoeg? Als je iedere week gaat zwemmen? Of naar een pretpark gaat of altijd het nieuwste speelgoed klaar hebt staan? Of als je kind altijd op de markt een snoepje mag uitzoeken? Krijgt je kind dan genoeg? Zijn al die dingen nou echt een eerste levensbehoefte van een kind? Zwemmen, pretpark, snoepjes, speelgoed, you name it. Is dat waar het om draait in het leven?
We kopen ons schuldgevoel af
Als ik zo om me heen kijk, valt het me op dat kinderen ontzettend materialistisch zijn. En vooral geen enkel besef van waarde hebben. Als ze al een Nintendo Switch als schoencadeautje krijgen, wat geef je ze dan op Sinterklaasavond? Of voor hun verjaardag? Kinderen bij mij op school die met de nieuwste iPhones lopen. Tablet kapot? De volgende dag is er weer een nieuwe, want dat houdt ze tenminste bezig. En daar wringt de schoen. Aan de ene kant willen we onze kinderen alles geven maar in feite kopen we ons schuldgevoel af en verandert er niets aan de situatie. Op welke herinnering zal later met een goed gevoel worden teruggekeken? De herinnering waarin papa en mama alles voor me kochten of de herinnering dat papa en mama regelmatig écht de tijd voor me namen en we samen leuke dingen gingen doen?
Of we geven gewoon een ander de schuld
En als we ons schuldgevoel niet afkopen, dan leggen we de schuld wel bij iemand anders. Het is blijkbaar ook heel moeilijk om hand in eigen boezem te steken. Neem nu de hele QR-code situatie en testen voor toegang. Iedereen is vrij om wel of niet te vaccineren. Doe je het niet, moet je accepteren dat je even moet testen als je ergens heen wilt. En ga je zonder bewijs ergens heen, ja, dan weet je dat je niet naar binnen mag. Best lullig als je daar met je kind staat. ‘Hoe leg ik dat dan aan mijn kind uit?’. Uhm, nou, wiens schuld was dit nu eigenlijk? De schuld van de persoon die je toegang weigerde of je eigen schuld omdat je dacht dat het toch wel zou lukken. Hand in eigen boezem.
Je gaat toch ook niet met je kleuter van 1.00 meter in een anderhalf uur durende wachtrij staan voor een grote achtbaan waarvoor je minimaal 1.20m moet zijn. En dan als je eindelijk aan de beurt bent, je van de medewerker te horen krijgt dat je spruit er niet in mag. Wiens schuld is dat nou eigenlijk? Die van de medewerker of gewoon van je eigen arrogante zelf? Denkend dat regels niet voor jou gelden? Jij als ouder zou beter moeten weten.
Waar je je wél schuldig over zou mogen voelen
Weet je waar we ons schuldig over zouden moeten voelen? Over het feit dat we onze kinderen niet een stukje minder naïef opvoeden. Dat het woordje ‘nee’ erbij hoort. En dat je ook weleens verliest. Of dat iemand eens een keer iets heel stoms tegen je zegt. Of dat een slecht rapport niet de schuld is van de juf maar van je eigen slechte werkhouding. Daar hebben kinderen namelijk veel meer aan. Bereid ze voor op het echte leven. Leer ze hoe ze met tegenslag moeten omgaan. Maar bovenal: geef ze, in plaats van dure spullen, je tijd. Dat is namelijk het enige cadeau dat je nooit meer van ze kunt afpakken.
