Eerlijk en open over het moederschap en het ouderschap in het algemeen, dat is natuurlijk waar ik voor sta met Mamagisch. Ik maak het absoluut niet mooier dan dat het is en deel de leuke én de minder leuke momenten. Daarom heb ik ook zoveel plezier in de blogs van Moeder zijn volgens. Maar natuurlijk denk ik ook na over de vragen dus er zijn ingezonden. Dus ik ging ook eens bij mezelf te rade. Ben ik uiteindelijk die moeder geworden die ik wilde zijn?
Mijn verwachtingen van het moederschap
De beste opvoeders zijn die zonder kinderen. Het is een uitspraak die je regelmatig terug hoort komen. Het is een beetje zoals de beste stuurlui staan aan wal. Van buitenaf is het makkelijk lullen, totdat je er zelf tot aan je nek toe in zit. Mijn verwachtingen van het moederschap waren eerlijk gezegd wel een tikkie anders. Oprecht, ik had het makkelijker verwacht. Met mijn pedagogische ervaring zou je denken dat ik mijn kinderen prima onder controle heb, dat ik dagelijks leuke activiteiten met ze doe en dat ik eeuwig geduldig met ze ben. Ik denk dat ik dat ook wel een beetje van mezelf had verwacht. Ik zou die moeder worden die ongelimiteerd koekjes bakt, knutselt en de hele dag lekker zou meespelen.
Niets is minder waar
Nee echt, niets is minder waar. Het eerste wat ik aan mezelf heb gemerkt is dat mijn emmertje geduld sneller leeg is dat ik zou willen en mijn emmertje prikkels zich aanzienlijk sneller vult dat ik had gedacht. Ik vind het ouderschap echt aanzienlijk heftiger dan dat ik had verwacht. Ik ben best wel een verantwoordelijk persoon en heb hart voor wat ik doe. Maar de verantwoordelijkheid die ik er bij kreeg doordat er kinderen in het spel kwamen, die is een stuk groter dan ik had verwacht.
Ik vond het heftig
Zeker het eerste jaar vond ik het moederschap heftig. Pippa huilde veel en sliep weinig en ik had overal het gevoel dat ik tekortschoot. Ik wilde heel graag thuisblijfmoeder zijn maar dat bleek echt veel zwaarder dan ik had gedacht. Terwijl ik hele dagen met mijn baby door het huis liep, want dat was het enige moment dat ze niet huilde leek wel, kwam ik nergens aan toe. Mijn huishouden verslofte, ik liet mezelf versloffen en ik maakte me enorm druk om wat anderen wel niet van me zouden denken. Oppas vragen vond ik onzin. Ik had immers zelf gekozen om thuisblijfmoeder te zijn. Dan ga je niet steeds vragen of een ander op je kind wil passen. Maar het betekende ook dat ik er zelf, zowel fysiek als mentaal, aan onderdoor ging.
Hoe co-ouderschap eigenlijk best fijn was
Ik ben ik die periode natuurlijk ook nog gescheiden, wat je ook niet in de koude kleren gaat zitten. Maar doordat we een co-ouderschap kregen, kreeg ik ook weer lucht. Ik had momenten dat ik ook weer even mezelf kon zijn en die had ik in die periode ook echt nodig. Ik begon weer met werken en ik weet nog dat ik tegen Sebas zei: ‘Ik heb mijn hersens gebruikt vandaag!’. Het thuisblijven stompte me helemaal af. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat alle thuisblijfmoeders dat zo ervaren. Voor mij was het gewoon niet weggelegd. Ik heb mijn verwachtingen over het moederschap in die periode ook wel moeten bijstellen hoor. Je bent ineens niet meer 24/7 met je kind en je moet een stukje loslaten. Maar juist doordat ik dat deed, kwam ik weer wat meer bij mezelf terecht.
Het enige wat ik lastig vond, en nog steeds vind, is het stukje logistiek. We wonen 30 kilometer bij elkaar vandaan en ik zit veel in de auto. Zeker in de periode dat ik hoogzwanger was van Nova en in de periode nadat zij werd geboren vond ik het hele heen en weer rijden zwaar. Inmiddels heb ik dat wel aardig onder controle en weet ik hoe ik mijn dat moet indelen zonder in de knoop te komen met eten en slapen.
Voldoe ik aan mijn verwachtingen over het moederschap?
Nee, ik voldoe zeker niet aan mijn eigen verwachtingen. Betekent dat dat ik mezelf een slechte(re) moeder vind? Nee, dat zeker ook niet. Moeder zijn is iets prachtigs, maar ik denk dat elke moeder kan beamen dat het vaak ook veel is. Veel doen, veel combineren, veel aandacht geven, veel opruimen en heel veel was. Alles bij elkaar zou ik het voor geen goud willen missen en soms baal ik ook wel van mezelf. Dat ik de controle verlies, of toch weer sta te schreeuwen. Dat ik zelf super onrustig word als de klei of verf op tafel komt, terwijl creatieve dingen bij mijzelf weer voor ontspanning zorgen. Ik had natuurlijk ook nooit verwacht dat mijn kinderen twee verschillende vaders zouden hebben. Maar ja, dat is nu eenmaal niet echt meer te veranderen hè.
En wat heb je er nou van geleerd?
De les die ik eruit haal is dat het moederschap flink wat flexibiliteit van je vergt. Dat je geen stappenplan kunt maken en dat van 1 tot eind kunt doorlopen. Je moet mee kunnen bewegen met hoe het leven loopt want dat maakt het veel makkelijker. Een andere belangrijke les die ik heb geleerd is dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen. Dat het niet erg is om Oma een dagje in te schakelen zodat ik zelf ergens heen kan. Dat het vooral heel belangrijk is om je eigen dingen te blijven doen. Ik zing weer in groepsverband, ik speel weer saxofoon, ik ben een bedrijf begonnen waar ik ontzettend veel voldoening uit haal. Het mag allemaal. Want naast moeder ben ik ook gewoon nog Kirsten. En zij is eigenlijk best heel leuk. Veel te leuk om weg te stoppen!
Wat voor moeder dacht jij te worden? En is dat ook zo uitgekomen?
