‘Wordt het een jongen of een meisje?’ Dat is een vraag die ik wel een miljoen keer gesteld kreeg in de afgelopen jaren. Want blijkbaar is het allerbelangrijkste detail of het baby’tje in jouw buik een jongen of een meisje is. Nee, rustig maar, ik ben inmiddels niet weer zwanger maar om mij heen zijn er weer veel mensen in blijde verwachting en ook zij krijgen deze vraag bijzonder vaak gesteld. En terwijl veel zwangeren tegenwoordig toch kiezen voor een geslachtsbepaling, koos ik er twee keer heel bewust niet voor.

Mijn eerste zwangerschap

Zwanger worden ging bij mij helaas niet vanzelf. Na een lange weg langs diverse afdelingen in het ziekenhuis ben ik uiteindelijk met behulp van ICSI zwanger geworden. Dolgelukkig natuurlijk! Op dat moment maakte het me ook echt geen fluit uit wat het kindje in mijn buik zou zijn, het allerbelangrijkste was, dat er een gezond kindje in mijn buik groeide. Een geslachtsbepaling hebben we toen ook vriendelijk afgeslagen.

Wat me toen overigens opviel was dat dat echt een unicum was. Het is dat wij zelf bij elke afspraak bij de gynaecoloog of verloskundige zeiden dat we NIET op de hoogte waren van het geslacht en we dat graag zo wilden houden. Na een pittige bevalling kreeg ik een kindje op mijn borst gelegd en heb ik eerst voor mijn gevoel 20 minuten verliefd liggen kijken naar het wezentje dat bovenop me lag. Daarnaast was ik ook compleet uitgeput en was ik blij dat het ‘voorbij’ was. Pas toen de verloskundige vroeg hoe het kindje ging heten zei ik dat ik helemaal niet wist wat het was. Hilariteit alom dus werd gauw de warme deken opgetild een een blik tussen de beentjes geworpen. Een meisje. ‘Dan heet ze Pippa!’

De verloskundige was er dus vanuit gegaan dat wij op de hoogte waren van het geslacht. Ach, laten we het er maar op houden dat het een goed verhaal is om later te vertellen!

De tweede zwangerschap

Mijn tweede zwangerschap is gelukkig heel anders verlopen. Deze keer werd ik op de natuurlijke manier zwanger, ook al was de weg er naartoe ook nogal hobbelig. Inmiddels met een andere partner voor wie die wel de eerste keer was. Na overleg besloten we ook om geen geslachtsbepaling te laten doen. Ik wilde het sowieso niet weten, en uiteindelijk vond Sebas het ook prima om te wachten. In deze zwangerschap kwam ik aanzienlijk minder in het ziekenhuis en was het fijn om bij een wat kleinere verloskundigenpraktijk onder controle te zijn. Zij waren allemaal op de hoogte en ik hoefde niets opnieuw uit te leggen.

Uiteindelijk werd ik na 41+3 weken in het ziekenhuis ingeleid. Of nou ja, ik zou worden ingeleid maar na het breken van mijn vliezen had mijn lichaam de boodschap begrepen, kreeg ik een partij knalweeën en had ik 3,5 uur later een prachtig meisje op mijn borst liggen. Deze bevalling maakte ik veel bewuster mee en ik geloof ook dat ik gelijk met het aanpakken heb gekeken ‘wat het was’.

Het is voor mij niet belangrijk

Een jongen of een meisje, het is voor mij eigenlijk helemaal niet belangrijk. De gezondheid van mijn kindjes stond voorop en dat is tijdens mijn beide zwangerschappen altijd zo geweest. Ik moet ook zeggen dat ik totaal geen voorkeur had. Al vond ik mezelf dus eigenlijk wel meer een jongensmoeder dan een meisjesmoeder. Ik was er bij Pippa ook heilig van overtuigd dat het een jongen zou worden en mijn omgeving was het daar grotendeels ook wel over eens.

Bij Nova had ik dat gevoel helemaal niet zo sterk en was ik er eigenlijk ook niet zo mee bezig. Eigenlijk ging ik er voor het gemak van uit dat het een meisje zou worden en ik alle spulletje van Pippa kon hergebruiken. Tot de uitgerekende datum dichterbij kwam en ik ineens in paniek was, want wat nou als het een jongetje zou zijn? Ik had helemaal geen jongenskleertjes. Uiteindelijk kwam dat natuurlijk ook goed, want alle kleine maatjes waren vrij unisex kleertjes, omdat we bij Pippa natuurlijk ook niet wisten wat er zou komen.

Volgende keer wel een geslachtsbepaling?

Hoewel ik het heel spannend vind om erover te schrijven, sluit ik niet uit dat er bij ons nog een kindje bij komt. Ik acht de kans zelfs groter dat het wel gebeurt, dan niet. Of ik bij een volgende zwangerschap wel een geslachtsbepaling zou laten doen? Nee, ik denk het niet. Ik heb de verrassing twee keer als heel prettig ervaren en bij een volgende zwangerschap zou ik het graag weer zo doen.

Koos jij wel voor een geslachtsbepaling? Of juist niet? En waarom koos je er dan juist wel of niet voor? Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier in staan!

Deel op Facebook