Kinderen zijn helemaal niet leuk, zelfs niet als juf

“Maar je bent juf, en die houden toch van kinderen?”. Het is een uitspraak die ik regelmatig te horen krijg. Ik heb geen idee waar mensen dit vandaan halen of wie dit ooit de wereld in heeft geholpen maar ik help je uit de droom. Juffen houden écht niet van alle kinderen.

Je hebt kinderen die leuk zijn en die het niet zijn

Het is eigenlijk heel simpel. Als jij zelf je kind op sommige momenten ontzettend irritant en vervelend vindt, is de kans groot dat ze die emoties bij anderen ook opwekken. Zo ook bij mij. Natuurlijk zie ik in elk kind wel iets moois of liefs maar heel eerlijk: er zijn echt wel kinderen die ik leuker vind dan anderen. Sowieso vind ik mijn eigen kinderen echt het allerleukst (en af en toe ook het allerstomst) en kinderen van mijn vriendinnen komen al snel op plaats twee. Ook de kinderen in mijn klas vind ik echt wel leuk. Tot het moment wanneer ik ze niet meer leuk vind. Want ik ben ook maar een mens.

Op een gegeven moment is je emmertje vol

Ik denk dat het ook wel aan mijn beroep ligt, dat ik wat meer geduld heb met kinderen dan een ander die niet met kinderen werkt. Elk kind heeft iets bijzonders, iets waardevols. Maar ook elk kind kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Net zoals ze dat bij hun ouders kunnen. Het is een wisselwerking. Het uitproberen van grenzen. En dan is er ook nog zoiets van een directe klik hebben met een kind. Net zoals elk ander mens kan ik de ene dag meer hebben dan de andere. Soms is het emmertje al bijna vol bij het moment dat ik uit mijn bed stap. Door een slechte nacht, of een druk en overprikkelend weekend. En soms spring ik uit mijn bed en kan ik de hele wereld aan. Ook de kinderen waarmee het gewoon wat moeizamer loopt.

Ik ga kinderen soms bewust uit de weg

Als ik op vakantie of vrij ben, ga ik kinderen bewust uit de weg. Ik vind het maar moeilijk om mijn juf-zijn uit te zetten. Ik stap al snel weer in de rol van volwassene die ingrijpt bij het zien van gedoe of onrecht. Of erger, die de activiteit overneemt en het gaat sturen. Of ik stuur de kinderen weg die niet leuk kunnen spelen. En ik wil in mijn vrije tijd ook gewoon rust. Een accountant gaat toch ook niet voor de lol een kasboek lezen aan het strand? Of een metselaar metselt toch ook niet even een muurtje op de camping? Nee, als ik vrij ben, dan ook gewoon even lekker zonder kinderen. En dat roept nogal eens rare reacties op.

Uit eten gaan

Uit eten gaan is zo’n voorbeeld. Ik heb er echt een hartgrondige hekel aan als ik in een restaurant zit, grof geld betaal om lekker en uitgebreid te kunnen eten en een leuk gesprek te hebben met mijn tafelgenoten, en dat we dan constant gestoord worden door gillende of jengelende kinderen. Of kinderen die met een bord voor zich, een spelletje spelen op de telefoon van mama of papa. Hun tafelgenoten negeren, hun eten niet op eten. Ik vind dat zonde. Zonde van het geld, zonde van het eten. En zeg nou niet “Maar met een spelletje zijn ze toch rustig?”. Want als je weet dat je kind een tablet of telefoon nodig heeft om mee uit eten te kunnen, betaal dan lekker een oppas van het geld dat je anders aan hun, niet aangeraakte, eten zou uitgeven. Minder irritatie aan tafel, meer tijd voor een fatsoenlijk gesprek en tijd om je eigen eten warm op te eten.

Ik heb echt geen hekel aan kinderen

Nee heus, echt niet. Alleen denk ik dat het ook voor een juf heel fijn is om werk en privé gescheiden te houden. Ik werk bijvoorbeeld bewust niet op een school in ons eigen dorp. Gewoon omdat ik op zondag ook gewoon in mijn campingsmoking en haar op zolder rond wil kunnen lopen. Of boodschappen kan doen zonder altijd een ouder tegen te komen die altijd tóch een gesprek met je aanknopen over hoe hun kind het doet op school. Daar heb ik gewoon geen zin in. Ik heb echt geen hekel aan kinderen (of hun ouders), ik ben alleen ontzettend gesteld op mijn rust.

Wat vind jij? Moeten kinderen er altijd overal maar bij zijn? Of mag je als volwassene ook best zeggen dat je een keertje kinderloos wil afspreken?