Een tijdje terug werd door vrienden van ons gevraagd of er ook nog een nummer drie op de planning staat. Op zich helemaal geen rare vraag en vooral ook gesteld door vrienden die dicht bij ons staan dus dat was allemaal goed en wel. En terwijl bij mij de stress en de onzekerheid zijn plaats in nam, was de Vent heel overtuigend. Hij zei volmondig ja, en brabbelde nog wat door over dat het hem juist wel leuk leek.
Baby’s zijn natuurlijk ook heel leuk
Eerder schreef ik al een blog over de overgang van één naar twee kinderen en natuurlijk heb ik al lang en breed nagedacht over de mogelijkheid van een derde kindje. Natuurlijk zie ik de romantische kant van het verhaal wel zitten. Straks weer lekker met zo’n klein knuffelig hoopje mensen op je borst. De verliefde blikken die je deelt met je partner wanneer je boven een wiegje hangt waarin je baby heerlijk ligt te slapen en al die mijlpalen waarbij je kunt roepen dat jouw baby echt de allerliefste, mooiste en knapste is van de hele wereld. Totdat het monster in mijn hoofd ook even om de hoek komt zeilen.
Ik schiet al in de vlekken bij het idee
Want wie moet dat kindje misschien wel weer 41,5 week dragen? En wie mag het er op een toch vrij pijnlijke manier uitpersen? Wie doet straks alle nachtvoedingen? Wie hangt zichzelf weer aan een kolfapparaat? En wie krijgt stress bij het idee dat er nog zoveel moet gebeuren maar dat het allemaal niet lukt omdat het enige wat je kan doen is plat liggen met een baby op je borst vanwege regeldagen? En hoe ga je dat doen met die andere twee kids die ook nog eens wat aandacht vragen? Een derde kindje lijkt me echt fantastisch, maar kan ik dat eerste jaar niet gewoon even fast-forwarden?
Ik ben echt niet de enige moeder die stress ervaart
Uit onderzoek is gebleken dat veel moeders de overgang van een naar twee kinderen helemaal niet zo spannend vinden. Je weet inmiddels een beetje hoe het werkt en op zich kun je met twee kinderen echt nog wel proberen om je zaakjes op orde te houden. Totdat nummer drie erbij komt. Ze zeggen in het Engels natuurlijk niet voor niets ‘Three is a crowd’. Zo geldt dat ook bij kinderen. Als je dacht dat je het met nummer 1 en 2 aardig op de rit had, komt daar nummer 3 en gooit alles in het honderd.
Uit een poll bleek dat andere ouders vooral stress hebben over zaken als geld, het verdelen van de aandacht maar ook het huishouden of het hebben van een baan. Oh, en laten we natuurlijk niet vergeten dat je partner af en toe ook gewoon een extra kind kan zijn dat nog wat opvoeding nodig heeft. Daarnaast speelt ook de sociale druk mee. Want we willen het natuurlijk allemaal goed doen en dit vooral ook laten zien aan andere moeders om ons heen. Vooral dat stukje gaat tussen je oren zitten.
En hoe zit dat dan met de praktische zaken?
Maar ik bedenk me ook hoe we het praktisch zouden moeten oplossen. Ons huis is in principe ruim genoeg en er kan op zolder makkelijk een kamertje bijgemaakt worden. Waarschijnlijk zou ik er zelfs voor kiezen om zelf op zolder te gaan slapen en de kinderen dan allemaal op de eerste verdieping. Maar ook het vervoer. Ik heb best een flinke auto, maar er passen geen drie autostoeltjes naast elkaar op de achterbank en die zijn toch echt nog wel even nodig. Of gewoon het oversteken van de straat. Hier is de regel dat we bij het oversteken een hand vasthouden. Maar ik heb er maar twee! Genoeg zaken om toch nog eens over na te denken.
En hoe zit dat dan met mezelf?
Een groot gedeelte van mijn huidige stress bestaat uit het stukje tijdverdeling. Naast moeder ben ik natuurlijk ook partner, collega en een persoon met eigen behoeftes an sich. Nu al is het lastig om dingen voor mezelf toe doen. Repeteren voor de muziek is meestal op de avonden, maar de optredens vaak overdag in het weekend. Sporten? Dat kan eigenlijk alleen als de kinderen al op bed liggen en dan ben ik al zo moe dat ik niet meer weg wil. Goed uitzieken als het echt niet gaat is zo goed als onmogelijk zonder de hulp van alle oma’s. En vergeet dat eeuwige huishouden niet, waar ik toch al niet echt heel goed in ben.
Wanneer wordt het dan beter?
Als je na de zoveelste woedeaanval van je peuter in de supermarkt te horen krijgen dat het echt allemaal wel een keertje beter wordt, vraag ik me toch altijd wel af wanneer dan precies. Grappig is wel om op te merken dat in het onderzoek dat ik over deze kwestie las, ouders wel aangeven dat wanneer ze 4 of meer kinderen hebben het leven weer een stuk gemakkelijker wordt. Hmm.. misschien dan toch nog even doorbijten!
Uitgelichte foto: Foto door Scott Webb via Pexels
