Afgelopen week zat in een lang gesprek met mijn vriendin Riz. Riz is, net als ik, sinds een aantal jaar moeder. Alleen is het verschil dat waar er hier zelfs twee verschillende vaders zijn, zij alles in haar eentje moet klaarspelen. Hoe we erop kwamen weet ik eigenlijk niet meer meer, maar opeens hadden we het over het moederschap. Over hoe blind we kunnen zijn voor deze perfecte illusie. Het moederschap is namelijk lang niet zo prachtig als je je vroeger wellicht voorstelde.

Wat wil je later worden?

‘Als men mij toen ik klein was vroeg wat ik wilde worden, antwoordde ik steevast ‘Moeder!”, vertelt Riz mij in ons gesprek. Nu kan ik dat niet direct beamen, maar ik denk dat ik zelf ook altijd wel heb verwacht moeder te worden. Toen ik eenmaal de baby’tjes van vrienden en familie in mijn armen had gehad wist ik zeker dat dit ook voor mij zou gaan gebeuren. Des te pittiger was het dan ook toen het in eerste instantie bijna drie jaar en een ziekenhuistraject duurde voordat Pippa werd geboren.

Wat je van het moederschap voorstelt

De voorstelling die je van het moederschap maakt is namelijk die heerlijke roze wolk. Je kunt zonder gedoe borstvoeding geven, je baby wil urenlang bij je liggen, je partner zal ook regelmatig de nachten overnemen, noem het maar op. ‘Ik dacht dat ik zo’n moeder zou worden die ieder weekend koekjes bakt met haar kinderen en urenlang samen met de Duplo meespeelt’, zegt Riz. ‘En die haar kinderen geen tv laat kijken’, voeg ik er direct aan toe. Pff, hadden wij het even mis.

Beiden zijn we niet van die meedoemoeders. En dat is heus niet het einde van de wereld hoor. Maar eerlijk gezegd haal ik maar weinig plezier uit urenlang torens bouwen of duizenden kleurplaten kleuren. Ik help mijn kids altijd even lekker op weg maar daarna wil ik graag ook weer iets voor mezelf doen. Niet dat dat altijd werkt, maar je moet wat proberen toch?

Het moederschap is natuurlijk prachtig

Nu moet je niet denken dat deze blog alleen maar is om te vertellen hoe verschrikkelijk zwaar het moederschap is. Nee verre van. Ik zou het namelijk voor geen goud willen missen. Alleen heb ik me er dus behoorlijk op verkeken. De voorstelling die ik maakte van het leven met een baby was gewoon enorm anders dan de werkelijkheid. Het moederschap heeft zijn prachtige kanten. Het onvoorwaardelijk van je kroost houden, of als een mamatijger in de bres springen wanneer iemand anders jouw kind iets wil aandoen, het is wonderlijk hoe dat werkt. Alleen zijn we gewoon realistisch. Het is geen rozengeur en maneschijn.

Maar wil je dan nog wel een kind?

Naar mate zo’n gesprek vordert komen dan vaak de eerlijke antwoorden naar boven. ‘Ik zou best nog wel een kindje willen, maar nooit meer alleen. Hier komt alleen nog een kindje als ik een partner heb. Want jeetje, ik heb me toch echt wel verkeken op hoe zwaar het is’, verzucht Riz. Ik kan het alleen maar beamen. Ik zou zelf namelijk dolgraag nog wel een kindje willen krijgen. Het hele gevoel van zwanger zijn, het bijzondere van een bevalling en het urenlang knuffelen met een pasgeboren baby, vindt elke moeder dat geen heerlijk idee? Kijk, daar komt die blindheid alweer een beetje opzetten.

Onthoud ik voor het gemak niet alleen de fijne dingen? Ben ik nu echt alle lange avonden en nachten vergeten die ik met een huilende baby in mijn armen doorbracht, al zachtjes hobbelend door de kamer? Nu dat Nova bijna 2 jaar is, begint het eindelijk steeds makkelijker te worden. Ze kan zelf lopen, het praten gaat steeds beter en ik hoef niet overal meer 24/7 met mijn neus bovenop te zitten. Heb ik eigenlijk nog wel ‘zin’ in die hele newbornfase waarbij het zo lastig aanvoelt om dingen gedaan te krijgen omdat je constant rekening houdt met de baby. Wat haal je jezelf op de hals?

Die welbekende roze wolk

Het is misschien maar goed ook, dat we na een poosje weer blind zijn voor alle zware momenten die we hebben doorgemaakt met die hele kleintjes. Anders zouden er natuurlijk nooit meer tweede of zelfs derde kindjes geboren worden. Maar voordat ik echt weer op die roze wolk kom te zitten, zal ik eerst het trapje van die donderwolk van de peuterdriftbuiten moeten vinden. Gelukkig vergeet je die ook.

liefs kirsten

Foto door eberhard grossgasteiger via Pexels