Je hebt van die dingen die je bij anderen ziet waarvan je direct denkt: ‘Das knap lullig voor je, maar ik moet er stiekem echt heel hard om lachen’. Geloof me, die momenten heb ik echt meer dan genoeg tijdens een avondje scrollen op Instagram. Maar als het dan uiteindelijk ook eens bij jou gebeurt, valt er weinig te lachen. Lees gauw verder om te weten wat mij in 5,5 jaar moederschap nog niet was gebeurd maar vanavond toch echt waarheid werd.

Just another manic Monday…

As we write is het de eerste dag van de zomer 2021. Het was een regenachtige dag, of nou ja, zeg maar gewoon dat het hondenweer was en laten we zeggen dat mijn maandag al niet zo heel soepel verliep. Het begon ermee dat ik sowieso nog hondsmoe wakker werd. Ik had Layla vannacht een paar keer gehoord en volgens mij was ze weer driftig op muizenjacht. Toen mijn wekker ging hoorde ik haar steeds met haar pootjes op de onderste traptreden. Ik bleek op beiden feiten gelijk te hebben want het beest raasde de trap op en af oog in oog met een muis die als een soort Spiderman in het hoekje vlak tegen het plafond zat. Het was op zich best een grappig gezicht. Denk ik. Ik had nog geen koffie op, dus dan ben ik nog niet helemaal scherp.

Nadat ik Layla in de gang had achtergelaten op muizenjacht, ging ik door met de orde van de dag. Werktas inpakken en koffie zetten om mee te nemen. Compleet overdonderd door het muizendebacle kon ik mijn koffiebeker nergens vinden. Sebas liet tussen neus en lippen door weten dat die nog in de Bermudadriehoek van onze auto lag. Je weet wel, dat grote opbergvak onder de armleuning tussen de voorstoelen. Alles wat daar ooit ingaat, vind je nooit meer terug. Hoe dan ook, het regende dus al keihard toen ik op mijn slippertjes naar de auto rende. Uiteraard dwars door een enorme plas regenwater. IEW. Goed, Operatie Koffiebeker Rescue was inmiddels geslaagd en snel door.

Het regende, wat betekent dat 99% van de mensen die buiten was zich in een auto voortbewoog. Met andere woorden: het was ongehoord druk op de weg. Uiteraard bleef er iemand 60 rijden op de 80-weg en blijven andere automobilisten het lastig om de simpele voorrangsregel ‘Geef het door, rechts gaat voor!’ in de praktijk te brengen. Krachttermenstand van vandaag al skyhigh. Sorry, ik ben nou eenmaal licht ontvlambaar in de auto. Ik schaam me er niet voor.

Op mijn werk begon de werkdag met lezen in groep 3. Normaal altijd leuk en gezellig maar vandaag heb ik serieus zitten knikkebollen. Maar echt. Om te voorkomen dat deze juf door een leerling wakkergeschud zou worden, verbrak ik mijn eigen voornemen om geen koffie meer te drinken op het werk en nam ik een shotje dubbele espresso. Eerlijk, het hielp niet veel, maar dat is ook niet verwonderlijk gezien mijn inmiddels opgebouwde Nespresso sterkte 9 spiegel. Goed, ik heb me door mijn halve dagje werk heen geworsteld. De krachttermenstand nog iets opgehoogd vanwege het Leerlingvolgsysteem dat steeds crashte terwijl ik toetsgegevens zat in te vullen. Ach, kleinigheidjes heb je al gauw.

Het middagprogramma

Op het middagprogramma stonden nog een aantal taakjes waaronder een bezoekje aan Sanquin en de tweede coronavaccinatie. En aangezien dat op een steenworp afstand ligt van elkaar, dacht ik die twee mooi te combineren. Ik moest opnieuw buisjes bloed laten afnemen omdat er eerder iets mis was gegaan met de bepalingen die moeten worden gedaan voordat ik donor mag zijn. Maar aldaar kwam ik erachter dat ik geen legitimatiebewijs bij me had. Mijn portemonnee lag namelijk nog op het aanrecht thuis. Lekker handig, meid!

Een slimme meid is natuurlijk op alles voorbereid. Ik heb namelijk altijd een foto van mijn paspoort en rijbewijs in mijn telefoon staan. Altijd handig als je onverhoopt iets kwijtraakt, of als je ineens je BSN-nummer nodig hebt. En nee, die weet ik dus niet uit mijn hoofd. Alleen vonden ze dat bij Sanquin niet goed genoeg. Legitimeren met je telefoon is nog niet wettelijk geaccepteerd en ik snap dat zij daar extra voorzichtig moeten zijn. Iemand die echt kwaad wil kan natuurlijk anders enorme schade aanrichten. Nou goed, na veel vijven en zessen mochten de buisjes bloed toch afgenomen worden, omdat ze bekend waren met de situatie en er inderdaad in het systeem stond dat ik opnieuw moest komen.

Met het nog bloedende gat in mijn linkerarm, sprong ik in mijn auto richting de vaccinatielocatie. In het ritje van 2 minuten heb ik wel 10 smoezen bedacht om onder de wettelijke legitimatieplicht uit te komen. Ik kreeg nog 5 minuten bonustijd in de wachtrij (ja, in de stromende regen…) maar binnengekomen kon ik met het fotootje van mijn paspoort zonder problemen doorlopen. Viel toch weer alles mee! Zou het geluk dan toch aan mijn kant staan? Met een kip-6 uit de McDrive reed ik tevreden naar huis.

Nova de stuntpiloot

Het geluk was maar weer van korte duur want mijn schoonmoeder, die bij mij thuis oppaste, appte dat Nova een tand door haar lip was gevallen. ‘Kan gebeuren’, zou je denken. Dacht ik dus ook. Het gebeurt de besten. Echter, toen ik mijn kind na haar slaapje uit bed haalde, leek Sylvester Stallone een mietje bij het gezicht van mijn kleine stuntpiloot. Naast een dikke Kardashian-lip had ze ook een compleet blauwe neus, een blauwe plek op haar voorhoofd en een enorme zwelling op haar gezicht. Goed. Haal even diep adem. Vloek even zonder geluid. Ik was namelijk nog maar net het hele kapotte-kin-en-naar-de-HAP-verhaal te boven gekomen.

Je denkt nu vast, gaat de ontknoping nog komen of hoe zit dat?! Jaja, ik werk er naartoe. Heus. Hou nog even vol oké?

Het avondprogramma

Waar ik deze avond voor me zag met een goed glas wijn en de pootjes omhoog, gooide werk nog wat roet in het eten. Ik had nog een paar opdrachten die wel echt af moeten, dus typen voor het leven. Maar eerst had ik me zondag al in een etensplan laten praten waar ik spijt van had als haren op mijn hoofd. Meneer wilde graag pannenkoeken eten. Wat een soort van gelijk staat aan stroop en poedersuiker o-ver-al. En zo geschiedde. Nova zat van top tot teen onder en er werd subtiel gezegd: ‘Dan kun je lekker met mama in bad’. Echt hoor. Zo uitgekookt is hij niet vaak.

Gelukkig heb ik twee kinderen die in bad gaan het equivalent van de hemel vinden, dus met veel enthousiasme ging ze met me mee naar boven. Blootje maken. ‘Mama ook blootje! Hahaha!’. Je kent het wel. Me afvragend of Oma de gelukkige was voor de poepluier van vandaag, prees ik mezelf gelukkig dat ik het in ieder geval niet was geweest. We stapten samen in bad en terwijl ik mijn haar in een maskertje zette, had Nova de tijd van haar leven. Bakjes, gietertjes, spettertjes: you know the drill. In bad vind ik zelf ook geen straf, dus ik nam het er ook maar even van. Nova scharrelde lekker door het bad, liet de halve badkamer blank staan en had de tijd van haar leven. Totdat ze ineens even stil ging zitten.

Als het stil wordt, moet je je zorgen gaan maken

Als ouder van een peuter weet je dat je moet oppassen wanneer het stil is. And then it hit me. Iets wat me in 5,5 jaar moederschap en zeker zo’n 1000 baddersessies nog nooit was gebeurd. NOVA POEPTE IN HET WATER!

IEW IEW IEW IEW IEW!

GATVERDEGATVER!

‘SSSSEEEEEBAAAAAAAAAAAAASSSSSSS!!!!!!’

En mijn kind had nog het komische talent om te zeggen: ‘Poept! Ieeeeew!’

Haal. Me. Hier. Weg.

Serieus trouwens.

Goed. Was dit het hele verhaal waard? Geen idee. Maar ik weet zeker dat je, de volgende keer dat jij met je kind in bad zit, aan me zult denken. En als jij denkt dat het jou niet zal gebeuren, think again. Uiteindelijk hebben we allemaal wel eens een shitdag.

Deel op Facebook