En ik kon mijn loedermoeder status gelijk aan de wilgen hangen. De eerste maandag na de kerstvakantie was het dan zover. Pippa had haar eerste schooldag op de grote school. Een moment waar ik in eerste instantie echt wel naar uitkeek want een hyperactieve peuter en twee weken kerstvakantie zijn niet echt een goede combinatie. Maar hoe dichterbij we bij die betreffende maandag kwam, des te benauwder begon ik het te krijgen.
De eerste schooldag is een dingetje
Die desbetreffende morgen stond ik extra vroeg op. Ik bracht de jongste naar opa en oma en liep zelf naar het schoolplein waar ik Pippa met haar papa zou opwachten. Stond ik daar al half huilend op dat schoolplein te wachten terwijl mijn baby (ja jongens, voor mijn gevoel is ze vorige week pas geboren) al stuiterend aan kwam rennen. En waarom ik zo emotioneel was, ik heb serieus geen idee. Ik snap ook echt niet dat ik het zo’n ‘ding’ zou vinden. Ik ben nota bene zelf juf. Ik weet hoe het er aan toe gaat op school, dat eigenlijk alle kinderen het prima naar hun zin hebben. Maar mijn eigen kind daar afgeven vond ik toch heel wat anders.
De eerste keer door de gang
Onwennig liepen we met z’n drieën de school binnen. De gangen waren druk en vol en we probeerden ons een weg te banen naar de kapstok met het hondje. Nou ik kan je vertellen, ik heb me in die 16 jaar dat ik nu in het onderwijs meeloop nog nooit zó onwennig en ongemakkelijk gevoeld op een school. Het leek wel alsof alles, maar dan ook echt álles, vreemd en nieuw was. Ik was dankbaar voor het bekende gezicht van een moeder van de peutergroep die me een bemoedigende blik gaf en met wat geduld kwamen we bij de klas aan.
En dan ga je naar binnen
In de klas gekomen voelde alles mogelijk nóg vreemder. Ik moet je vertellen dat ik ook echt geen kleuterjuf ben en ik kleuters over het algemeen vooral heel irritant en luidruchtig vind. Ja, sorry, ik kan er niets aan doen maar ik ben gewoon wat meer een 7+ juf. Er was een stoeltje speciaal voor Pippa tussen twee al wat grotere meisjes in. Ze werden door de juf aan elkaar voorgesteld, maar je snapt, mijn kind ging daar mooi niet zitten dus. ‘Ik wil bij jou op schoot!’ Dus daar zat ik even later, mijn mijn bevallige derrière op zo’n klein kleuterstoeltje met een bijna-kleuter op mijn schoot. Net of het mijn eigen eerste schooldag was.
Waarom moet ik hier alleen blijven?
Toen ze ook nog aan haar papa de vraag stelde waarom ze hier alleen moest blijven, brak mijn hart in duizend stukken. Mijn arme meisje. Op de peutergroep al zo groot, maar hier als een klein guppy in een enorme vissenkom. Klaar om opgegeten te worden door de grote vissen. Toen ze uiteindelijk op het stoeltje zat, keek ik om me heen en zag dat wij nog de enige ouders waren in het lokaal. De juf was al een verhaal begonnen en onze guppy zat ademloos te luisteren. Ik werkte mijn ex het lokaal uit en we probeerden nog te zwaaien naar onze guppy door het grote raam op de gang. Geen reactie. Ze was volledig in de ban van de juf die vertelde over de twee mevrouwen die nog in de klas waren. De luizenmoeders.
Echt hoor, de serie was er niks bij. Wij zijn ook van die ouders geworden die nét iets te lang ik de klas bleven hangen. Die eindeloos staan te zwaaien voor het raam en die maar geen afscheid kunnen nemen. Ons kind wordt groot. En dat vindt zelfs deze loedermoeder een dingetje.
Hoe ging het op de eerste schooldag van jouw kind? Voelde jij je net zo onwennig of was je alleen maar blij dat je kind ein-de-lijk naar school mocht?
Lees ook:
Help! Mijn kind kan niet lezen
Op de fiets naar school. 5 tips om veilig op weg te gaan
Wat je kind vooral NIET nodig heeft op de basisschool
Trackbacks/Pingbacks